Wij hadden een huis gehuurd in Dergneau, een paar kilometer ten zuiden van Ronse (België). De tomtom bracht ons zonder veel nadenken te bestemder plekke; gemak dient de mens. Een klein nadeel was wel dat ik niet precies wist waar het huis zich bevond op de kaart. Bij het uitstippelen van onze eerste wandeling vormde dat een klein probleem, dat ik handig oploste met behulp van het kerktorentje waar we op uit keken. Dat moest wel het piepkleine kruisje zijn net boven waar de kaart Dergneau aangaf.

Ik dirigeerde mijn vrienden daarheen en het bleek als een bus te kloppen. We staken naast de kerk een grotere weg over en mijn laatste twijfels verdwenen. De kaart gaf namelijk aan dat daar de N-60 liep. Eén metgezel waagde het om deze constatering in twijfel te trekken. ‘Dit lijkt mij toch niet echt een doorgaande weg,’ zei hij aarzelend. U herkent waarschijnlijk het type waarmee het bijna onmogelijk is een groepsuitstap tot een goed einde te brengen. Altijd twijfels en constructieve inbreng, hó maar. Resoluut wees ik zijn impliciete kritiek van de hand. ’Je denkt toch niet dat doorgaande wegen er hier net zo uitzien als bij ons? Ons soort wegen heb je hier helemaal niet, daarom kun je hier zo lekker wandelen!’ Monkelend sloot hij zich weer bij het peloton aan.

Even verderop diende een weggetje naar rechts te verschijnen, waarover wij – min of meer in één rechte lijn – naar Frasnes-les-Anvaing konden lopen. Op de kaart zag dat eruit als een serieuze concentratie van bebouwing, waar vast en zeker een voedzame lunch kon worden genuttigd. Na een paar honderd meter moest ik helaas constateren dat er geen weg naar rechts meer was. Je hebt dat wel meer met landkaarten, ze zijn per definitie verouderd.

Verderop boog de weg naar links en ging er een pad naar rechts. Een pad dat duidelijk het tracé van een oude spoorlijn volgde en die stond ook op de kaart! De twijfel die even bij mij was opgekomen verdween als sneeuw voor de zon. Opgewekt stelde ik de mannen een opwindende wandeling in het vooruitzicht, die ons als vanzelf naar een welverdiende lunch zou voeren.

Helaas kwam deze droom abrupt ten einde toen het pad ophield, in een buurtschap terzijde van weer een andere vrij drukke weg. Hier werd ik geconfronteerd met een dreigende muiterij. Door toepassing van moderne leiderschapstechnieken wist ik dat gevaar af te wenden. Ik heb de manschappen zelf laten kiezen of ze links- of rechtsaf wilden. Dat leert ze hoe moeilijk het is verantwoordelijkheid te dragen. Na veel geaarzel kozen ze voor linksaf naar Ainières. Van daar liepen we in goede harmonie naar Anvaing. Volgens de kaart een mini-uitgave van onze oorspronkelijk geplande (lunch)bestemming. Dat was te merken, er bleken weliswaar diverse etablissementen te zijn, maar er was er slechts een geopend: ‘Au Salon’. Lunchen bleek daar niet mogelijk, er werden alleen pintjes geschonken. Nadat we ons daaraan tegoed hadden gedaan liepen we in nog betere stemming terug naar ons vakantiehuis, langs de route die ik ’s-ochtends had uitgestippeld maar dan in omgekeerde richting. Zo flexibel moet een moderne leider zijn!

Achteraf bleek mij dat ik bij de planning van de wandeling de situering van twee kerken had verward. Gezegd moet worden dat er op de kaart van dit gebied ook wel erg veel van die kleine kruisjes staan. Blijkbaar heeft de kerstening van dit gebied nogal wat voeten in de aarde gehad. Je kunt je zelfs afvragen of die wel helemaal gelukt is. Onderweg probeerden de manschappen de aandacht te trekken van een groepje fietsers, om hen de weg te vragen, maar deze deden niets anders dan afwerende gebaren maken en onverstaanbare klanken uitstoten.

Ook de levende have die wij aantroffen in ‘Au Salon’ leek nauwelijks beroerd door twee millennia beschavingsoffensief.

Voor reisleiders die minder onderlegd zijn in modern leiderschap is het wellicht aan te bevelen zich in deze streken vooraf te vergewissen van hun uitgangspositie.

 

*************************