Trek me omhoog! Lelijk maar lekker! Flauwgevallen Kalief.

Respectievelijk namen voor een toetje, koekjes en aubergine met tomaat uit de oven.

Oftewel Tiramisu, Brutti Ma Buoni en Imam Bayildi.

Zere hoofdjes, ooit van gehoord? Een niet erg charmante benaming voor kletskoppen. Kan deze bijnaam nergens meer vinden, wel wordt andersom een akelige ziekte van de hoofdhuid (die gelukkig nauwelijks meer voorkomt) ‘kletskop’ genoemd. Over vieze dingen gesproken, wie heeft de naam ‘gemberbolus’ bedacht voor dat verrukkelijke Jiddish gebak. Ja, ja, het is duidelijk dat de vorm overeenkomt met ..., maar wie wil daaraan herinnerd worden op het moment dat je lekker gaat smikkelen.

Blote billetjes in het gras – dat klinkt juist weer schattig, maar terwijl ik dacht dat het de benaming was voor snijboontjes met witte bonen, blijkt het een stamppot met ook nog aardappelen en rookworst te zijn. Wel erg stevig voor deze moderne tijd, typisch zo’n gerecht waarvan je je afvraagt of het over twintig jaar nog gemaakt zal worden.

Sommige gekke namen klinken erg bedacht, dat ‘trek me omhoog’ heb ik altijd een merkwaardige benaming gevonden voor een zwaar op de maag liggend dessert als Tiramisu. Of neem ik als Hollandse te grote porties van dit goddelijke gerecht? Het schijnt dat de eieren en de cacao je zullen ‘optillen’. Je zou ook kunnen denken dat je door het eten ‘uit de put omhoog getrokken’ wordt. De geschiedenis van Tiramisu is tamelijk onduidelijk, het schijnt al eeuwen te bestaan, maar komt pas sinds 1980 in kookboeken voor.

Zoiets gebeurt wel vaker, ik heb begin jaren tachtig in Parijs een paar keer genoten van ‘Ile flottante’ (drijvend eiland), custard met daarbovenop meringue. Wilde het zelf maken maar kon nergens het recept vinden. Er stond wel een île flottante in de Larousse Gastronomique, maar dat was iets heel anders, een dessert met cake en bosvruchten, wel kwam er vanillevla in voor. Niet zonder trots kan ik melden dat het mij heel goed gelukt is met eidooiers en suiker de zee te maken en met geslagen eiwit het eiland. Nu struikel je over de recepten voor Ile Flottante. En is er een Nederlandse film die Iles Flottantes heet (eenzaam drijvende meisjes in dit geval, figuurlijk dan natuurlijk) en inmiddels is er ook een Nederlandse film die Tiramisu heet.

What’s next? Zuppa Inglese is ook een leuke naam voor een film, ah, bestaat al, een (ongetwijfeld heel flauwe) komedie. Kan niet anders bij een film die Engelse soep heet. Wel een heel logische naam Zuppa Inglese voor een Italiaanse, en inderdaad enigszins vloeibare, versie van de Engelse Trifle. Etymologisch zit het waarschijnlijk anders in elkaar, maar aangezien de meningen van de taalkundigen uiteenlopen ga ik hier maar eens niet op in.

Trifle (kleinigheidje), dat is pas een rare naam voor een toetje dat de hoeveelheid calorieën van een gemiddelde maaltijd bevat. Tenzij je mijn versie maakt natuurlijk, met behalve cake, custard, slagroom en vruchtjes ook gelatinepudding, voor net een beetje frisheid. (Voor het recept: zie mijn stukje: ‘Rare jongens die Engelsen’).

We gaan Zuppa Inglese maken, omdat we het een hele eer vinden dat de Italianen zich verwaardigen om iets uit de (in hun ogen ongetwijfeld niet erg hoogstaande) Engelse keuken over te nemen.

Typisch zo’n recept waar ongetwijfeld duizenden versies van zijn, voor elke kok en elke huisvrouw in Italië één, maar we doen vandaag een heel, heel eenvoudige.

Op zijn Hollands, in een kwartier klaar, voor als je gewoon trek hebt in een lekker toetje zonder capsones. Voor het authentieke smaakje moet je wel een fles Alchermes scoren, een rode likeur. Wordt dat te ingewikkeld, dan neem je een andere likeur die je toevallig in huis hebt, of Kirsch en gebruik je rode jam voor de kleur.

Leg in een schaal een laagje lange vingers.

Giet er een scheut likeur overheen, goed laten opsoppen.

Is de likeur niet rood, wat rode jam of limonadesiroop erover dressen.

Drapeer daar een laagje vanillevla (ja, uit een fles of kartonnetje) overheen. Dan wat framboosjes of ander rood fruit erbovenop leggen. Daarop wat chocoladevla.

Tot slot niet te stijf geslagen, en vooral niet te zoete slagroom, wat cacao (door een zeef gestrooid voor het mooie effect) en wat sap van de vruchtjes voor nog wat kleur.

Eigenlijk is het een luxueuze vlaflip geworden!

Vlaflip, dat is pas een gek woord.

Voor een geweldig instructiefilmpje als je de enige echte Zuppa Inglese wilt maken voor je gasten:

 

http://ricette.giallozafferano.it/Zuppa-inglese.html

 

*****************************************************