De televisieprogramma's over koken gaan maar door, nu is er Masterchef voor de kleintjes, enig! Vooral als zo'n jochie mompelt, terwijl hij een grote pot met tijm van de plank grist: 'dit is geloof ik dille, ja thuis zit het in een glazen potje dus ik weet het eigenlijk niet...' (later vond hij de dille wel degelijk). Schattig om te zien hoe anders kinderen zijn dan volwassenen, verontschuldigend glimlachen bijvoorbeeld doen ze veel minder dan volwassen kandidaten. Vol zelfvertrouwen zijn ze aan het werk, de helft van de tijd nog niet overziend hoeveel problemen hen nog te wachten staan. Of ze achter de deur luid in huilen uitbarsten als ze worden weggestuurd weten we niet, dat moment wordt de kijkers onthouden. Heerlijk om te zien dat er kinderen zijn die koken zo leuk vinden en er niet tegenop zien om te experimenteren – wel komisch om te horen dat een van hen toch zelf het liefst bij Van der Valk eet.

Van zo'n programma krijg je weer zin om te koken, ja helaas heeft ook een kookgek als ik weleens een dipje. Er zijn dagen dat ik wel wil eten maar niet wil koken. Gelukkig genees ik snel als ik weer iets te vaak in een restaurant heb gegeten, hoezeer ik daar ook van kan genieten. Luxeprobleem natuurlijk, en wel letterlijk: je krijgt veel te weinig aardappels op je bord! Om over groente maar niet te spreken – maar dat zal mannen minder interesseren. Heel jammer als je een toefje overheerlijke mousse van het een of ander krijgt waarvan je denkt: doe daar nog maar een schep van!

Waar is de tijd gebleven dat er nog schalen op tafel kwamen waaruit je naar behoeven kon opscheppen? Zodat de liefhebber inderdaad nog een extra aardappeltje of een hapje rijst kon nemen. Vroeger heette een bord met alles erop (zoals nu gangbaar is) plate-service, meer bedoeld voor de goedkopere snelle hap. Nu krijg je alleen bij Aziatische restaurants nog schaaltjes op tafel, wel zo beleefd als je er rekening mee wilt houden dat niet iedereen evenveel eet. Mag die mode van driedelige voorgerechtjes netjes op een rijtje op een rechthoekig bord, minuscule spatjes saus rond niet te duiden gekleurde driehoekjes en vierkantjes eindelijk eens over zijn, en mag er op de kaart gewoon staan: snoekbaars op risotto in plaats van gebakken snoekbaars op risotto van Italiaanse vialonerijst, een vleugje ansjovis en blanke botersaus?

Lees vooral ook het verhaal Today's Special van David Sedaris over zijn problemen in restaurants, hij heeft het over fifteen words entrées. David wil gewoon een steak eten en ik snak naar een berg aardappelpuree. Met een lekker stoofpotje erbij, haas omdat we alweer richting kerstmis gaan. Niet veel werk, heerlijk resultaat.

Hazebout

Reken per persoon een hazebout, dat is wel lekker ruim.

Zout en peper de bouten, haal ze door de bloem en bak ze in ruim boter met een scheutje olie rondom in een braadpan aan, niet te hard.

Haal ze uit de pan en laat gesneden ui een beetje bruin worden, doe er nu wat fijngehakte knoflook bij.

Doe de bouten er weer bij, giet er een halve soeplepel voorverwarmde cognac, whisky of calvados overheen en steek aan. Voorzichtig even flamberen (verwarmen van drank doe je door de soeplepel boven het gas te houden en dan met een gasvlammetje de drank aansteken, voorzichtig!)

Rode wijn en water half om half erbij gieten. Wat takjes peterselie, een takje tijm en een paar worteltjes erbij leggen.

En dan nu lekker verder kruiden: jeneverbessen, een of meer laurierbladeren, een paar peperkorrels, een kruidnageltje en nog wat van je persoonlijke favoriete kruiden.

En nu rustig laten sudderen, minstens een uur. Af en toe checken of er wat vocht bij moet.

De saus wordt vanzelf dik, waardoor er een soort ragout ontstaat. Je kan natuurlijk het vlees van de botten halen, maar misschien vinden sommigen het leuker een bout op hun bord te krijgen.

Erbij aardappelpuree dus, en/of een puree van knolraap, die ik laatst heb gemaakt, omdat ik spontaan bij de supermarkt knolraap had gekocht – reeds gesneden.

De knolraap koken met niet te veel water tot hij zacht is (toch zo kort mogelijk, ruim een kwartier), afgieten en beetje laten afkoelen.

Staafmixer erin zetten en scheutje slagroom toevoegen.

Versgemalen peper en geraspte nootmuskaat erdoor.

Mooie kleur en heel lekker, en niemand raadt wat het is!

Een niet te dure Bordeaux heeft deze winterse maaltijd wel verdiend.

 

************************************