Het werd indertijd, doordat de speler Johan Cruijff heette, een complete rel. George Kessler, bondcoach van ons toenmalige nationale elftal, hield voet bij stuk en dat werd hem door de grote schare fans van de aalgladde pingelaar niet in dank afgenomen. Cruijff speelde niet mee tegen Bulgarije en kreeg bovendien een boete opgelegd. Voor Kessler werd de beslissing zijn jeugdige sterspeler af te serveren rampzalig. Het Nederlandse elftal speelde gelijk en de kans op het wereldkampioenschap in Mexico was daardoor verkeken. Dit fiasco bood de kans op wraak. Cruijff gebruikte de gelegenheid de aanval op de coach te openen en verweet Kessler geen oog te hebben gehad voor zijn persoonlijke belangen en dat er bovendien privé-redenen in het spel waren geweest, waardoor hij zijn vliegtuig had gemist.

 

‘En, Kessler wist daarvan!’ zou hij tegen een legertje journalisten verklaren. De journalisten spitsten hun oren, waarna Cruijff van wal stak. Hij had in Italië maar liefst negen schoenfabrieken bezocht en vervolgens drie orders geplaatst voor duizend paar schoenen.

Cruijff had al een pandje in de Kinkerstraat gehuurd. Daar ontmoetten we elkaar, hij met zijn op supermodel Twiggy lijkende Danny, dochter van Cor Koster, de uiterst gewiekste, succesvolle en voor sommigen wat duistere Amsterdamse zakenman, die de rol van zaakbehartiger op zich had genomen en zijn schoonzoon het advies gegeven had maar eens de handel in te gaan. De ‘Shoe Boetiek’ was er het resultaat van en de voornaamste reden was, zo deelde Johan bij de feestelijke opening aan de pers mee, dat bij Ajax veel te weinig werd verdiend.

 

Veel geld verdienen was volgens Cruijff nu eenmaal bittere noodzaak voor voetballers, want de mensen maakten nu eenmaal altijd de fout voetbal als een sport te zien. Domme mensen dus. Voetbal was een vak, zo doceerde hij ten overstaan van het schaapachtig toehorende groepje, dat nog niet zo gewend was aan ambitieuze sportlieden.

‘Men zegt dat je later, als je op je dertigste niet meer kunt spelen door slijtage, toch nog goed wat anders kan gaan doen! Maar is dat zo? Niet dus. Ik blink toevallig uit in dat vak van voetbal. Door veel te trainen. Ik heb dus geen tijd voor het leren van een ander vak. Ik moet dus nu zoveel mogelijk geld zien te verdienen, zoveel dat ik er de rest van mijn leven op teren ken, omdat ik dus geen ander vak beheers door al dat voetballen, begrijpen jullie wel. Later, als die tijd gekomen is, als ik niet meer ken voetballen, wil ik graag net zo leven als nu, dat snappen jullie toch wel. En ik weet nu al dat dat heel moeilijk zal zijn, dat ik dan een stap terug zal moeten doen, daarom ben ik alvast met dit winkeltje gestart om schoenen te verkopen, chique schoenen uit Italië, want die vind ik de mooiste die er zijn.’

 

En daar poseerden ze voor me, voor de bescheiden etalage vol glanzend gelakte dames – en herenschoenen.

Johan, inmiddels al een flink eindje over de zestig, is dankzij zijn uitgekookte schoonvader miljonair geworden. De belangen in de zakenwereld zijn uitgegroeid tot megaproporties, hij heeft geen enkel stapje terug hoeven te doen, op een enkel akkefietje na, toen hij in Spanje werd opgelicht nadat hij zich een varkensfokkerij had laten aanpraten. Misschien is het enige waarachtige stapje terug het stoppen met roken geweest.

 

*************************************