 |
 In 1967 produceerde de BBC een serie over een Victoriaanse upper middle class familie volgens een toen geheel nieuw concept. Voor het eerst werd de chronologische presentatie vervangen door een netwerk van overlappende verhaallijnen waar meer dan zestig personages bij betrokken waren, een opzet die jaren later het handelsmerk werd van Steven Bocho en zijn politieseries, zoals zijn aanvankelijk verbijsterende Hill Street Blues. Nu vinden we dat allemaal heel gewoon en treft ons een rechtlijnig verhaal als buitengewoon saai, maar in de jaren zestig vergde dit nog wat van de kijker. De serie sprak in Engeland zo aan dat iedereen op zondagavond aan de buis gekluisterd zat en de pubs eerder hun deuren sloten.
Deze serie van de BBC, de Forsyte Saga, werd ook op de Nederlandse TV uitgezonden en heeft onder andere vanwege deze vernieuwende aanpak ook hier een onuitwisbare indruk gemaakt. Iedereen kan zich nog het merkwaardige en tragische huwelijk herinneren van Soames Forsyte en zijn vrouw Irene en de ingewikkelde machinaties van de leden van deze extended family, die verliefd werden op de goede, maar trouwden met de verkeerde personen. De serie van twee maal dertien afleveringen was gebaseerd op de driedelige roman van John Galsworthy (1867-1933) die, vanwege de populariteit van zijn Forsyte Saga in Amerika, in 1932 de Nobelprijs voor literatuur veroverde. Of dat terecht was kan ik moeilijk beoordelen, want hoewel ik een groot liefhebber ben van Victoriaanse romans heb ik nooit iets van Galsworthy gelezen.
ITV heeft het aangedurfd de Forsyte Saga opnieuw tot een serie te verwerken. En nu in kleur natuurlijk. Er is nadrukkelijk gesteld dat het geen remake van de vorige serie is, maar wat dat precies betekent kan ik moeilijk bevroeden. De dertien afleveringen van de serie worden nu op de Nederlandse TV uitgezonden door de NCRV, op zondagavond om ± 22.50 uur.Waarom moet je laat op de zondagavond naar dit Victoriaanse drama kijken? Daar zijn verschillende redenen voor. Allereerst de triviale reden dat er op dat tijdstip zelden iets bezienswaardig op de TV wordt uitgezonden. Het is dus mooi meegenomen dat er voor de late kijker eens iets wordt aangeboden dat de moeite van zijn aandacht waard is.
Verder bestaat een groot deel van de aantrekkingskracht uit het feit dat het een kostuumdrama betreft. Kosten noch moeite zijn gespaard om ons een kijkje te geven in het keurslijf van een tijd die nog niet eens zo ver achter ons ligt, maar waarvan wij ons slecht een voorstelling kunnen maken. Nu krijgen we het op een presenteerblaadje aangeboden en tot in de kleinste details. Alleen al de ingewikkelde manoeuvres die de dames moeten uithalen om zonder kleerscheuren met hun queue-de-Paris motorisch uit de voeten te kunnen! Maar een zeer belangrijke reden is toch wel dat in deze versie van de Saga zo onnavolgbaar geacteerd wordt. Weliswaar wordt dit beweerd – en niet ten onrechte – van elke Engelse serie die tot ons komt, maar het is hier extra opvallend omdat we een vergelijking met de vorige uitvoering kunnen maken.
In de eerste serie was Soames (Eric Porter) vooral een norse en verbitterde man, wiens ongenoegen van zijn gezicht te lezen viel. Irene (de Australische Nyree Dawn Porter) heeft toen nauwelijks indruk op mij gemaakt. Soames en Irene (Damian Lewis en Gina McKee) worden deze keer vertolkt door acteurs die beiden van zichzelf geen expressief gezicht hebben, maar alle emoties tot uitdrukking brengen door kleine, nauwelijks waarneembare bewegingen van het gelaat. Hun persoonlijkheden zijn daardoor minder eenduidig goed of slecht, maar veel gecompliceerder en menselijker. Soames is weliswaar nog steeds een rechtlijnig iemand, maar hij heeft daar reden voor en dat maakt hem sympathieker dan de eerdere Soames, terwijl je je nu bij Irene, zo evident het slachtoffer van haar omstandigheden, juist afvraagt of haar toch ook niet enige blaam treft en er voor haar geen andere keuzemogelijkheden waren. Deze hoofdpersonen hebben duidelijk meer dimensies gekregen dan hun voorgangers. Fantastische acteurs dus, maar is het ook een goed verhaal? Het is in ieder geval een verhaal vol intriges, passie, bedrog, misverstanden en sentimentaliteit, waarvan je graag wil weten hoe het afloopt. De handelingen van de personages worden vooral bepaald door hun knellende milieu, vol voor ons onbegrijpelijke do’s and dont’s, maar het menselijk onvermogen verloochent zich niet, met alle gevolgen van dien. Eigenlijk is het een Victoriaanse soap, maar wel een hele goede soap. Ik kan bijna niet wachten op de volgende afleveringen.
|
|
