Vroeger zei iedereen ‘patates’. In Hilversum uitgesproken als: ‘petat’. Nu lijkt het alsof iedereen ‘frites’ zegt, of frietjes, of komt dat door de McDonald’s met zijn Franse Frietjes? Of is het een zakje patates en een portie frites? Patates in de snackbar en frites in een restaurant? In ieder geval is iedereen er gek op. Je moet als restaurant wel heel nuffig zijn wil je geen frites serveren. Het is in ieder geval heel onverstandig, want bij sommige yuppen is uit eten gaan daar eigenlijk om begonnen, om die frites, en worden de oesters vooraf, de gegrilde zeebaars, en zeker het stronkje broccoli maar voor lief genomen.

En thuis willen we natuurlijk ook af en toe patates frites, zoals die heerlijke goudgele gefrituurde aardappels voluit heten. Dus hebben we een friteuse gekocht. Dat is niet een dame die frites bakt, maar een grote plastic pan met een snoer eraan en een deksel erop waar je prachtige frietjes uit kunt toveren. Alleen is het niet zo dat, zoals beloofd, je huis dan niet naar een snackbar gaat ruiken, helaas, dat deksel helpt alleen tegen oliedampen tegen je plafond – zich op den duur manifesterend in een vies vet laagje. Wat ik vooral jammer vind van een friteuse, is dat er zo weinig ingaat. Als je voor vier mensen patates wil bereiden moet je minstens drie rondes bakken.

Dus eigenlijk kan je beter een hele grote frituurpan kopen voor op het gas, of tegen jezelf en je huisgenoten zeggen: ‘Ik wil best patates bakken maar dan in zo’n groot rechthoekig bassin met olie, zoals ze in restaurantkeukens hebben, met zo’n mooi mandje, zodat ze ruim kunnen spetteren! Met een hele goede afzuigkap erboven ... Dus ga maar lekker een patatje bij de snackbar halen.’ Ovenfrietjes vind ik niet lekker helaas, wat zou het leven eenvoudig zijn als je wel van prefab food houdt ...

Vandaag dus een vereenvoudigde vorm van patates frites voor thuis, rauw gebakken aardappeltjes. In een Grieks restaurant is mij eens verteld hoe het moet.

Voor twee personen kunnen ze net in een grote koekenpan, als er meer eters zijn, heb je dus twee koekenpannen nodig. De bereidingstijd is een kwartiertje.

Neem per persoon anderhalve grote aardappel, of twee kleine, van een vastkokende soort. Schil de aardappels en snijd ze in dunne plakjes, maar niet zo dun als chips. Als het mooie nieuwe aardappels zijn kan de schil blijven zitten. Spoel de plakjes af met koud water, laat ze uitlekken. Droog ze goed af in een schone theedoek. Zet de keukendeur open.

Verhit in de koekenpan een laagje olie (olijfolie of zonnebloemolie, of die twee gemengd) van ongeveer twee centimeter. Niet te heet, de blauwe damp mag er nog niet afslaan.

Vlij de droge aardappelplakjes voorzichtig in de olie en laat even ‘koken’. Als alle plakjes doorzichtig zijn geworden, het vuur hoger zetten en zodra de aardappelschijfjes beginnen te kleuren, de schijfjes zonodig keren en het grootste deel van het vet afgieten. De olie is een volgend keer –gezeefd- opnieuw te gebruiken.

De aardappeltjes verder laten kleuren en zodra ze bruin zijn, uit de pan scheppen met een schuimspaan, even laten uitlekken en op een verwarmde schotel met keukenpapier leggen.

Wat zout erover strooien en meteen opeten.