archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 4
Jaargang 5
29 november 2007
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Candy meets Henk Klaren

0504VG Candyvan
’s Zondags kwart voor zes in de avond is voor mij een wat ongebruikelijk tijdstip om TV te kijken. Normaal gesproken sta ik dan in de keuken om het avondmaal voor mijn geliefde en mijzelf te bereiden. Ik heb dus ook nooit de neiging om in de TV-gids te kijken wat er op zo’n moment op de buis te bekijken valt. Maar vorige week viel mijn oog op de aankondiging van het programma Candy meets … Van Morrison. Mogelijk werd mijn oog getrokken door de naam Morrison. Hij is één van mijn favoriete popartiesten. En ik heb gekeken en vooral ook geluisterd. Een half uurtje later eten moet een enkele keer kunnen, nietwaar?

Ik kan u vertellen: het was de moeite waard. Candy Dulfer presenteert en dat betekent in haar geval niet dat ze zich tot praten beperkt. Ze interviewt wel een beetje en ze geeft wat achtergrond en commentaar in voice-overs, maar ze spéélt ook. Soms gewoon in d’r uppie met haar saxofoon om een punt te illustreren. Ze speelde ook een nummertje met Van in de studio én er was een registratie van een optreden van the Man waar Candy ook aan meedeed.
Het was prachtig. Het contrast tussen de wel bijzonder frisse Dulfer en de toch wel wat morsige Morrison alleen al was de moeite waard. Hij is klein en dik, droeg een hoed – hij is kaal – en een zonnebril en zoals gebruikelijk een bruinachtig pak. Zijn gevorderde leeftijd is hem aan te zien.

Maar och, die muziek. Het programma duurt maar een half uurtje, dus je zag en hoorde alleen maar korte fragmenten, maar het blijft genieten. En niet alleen van Van, want het saxofoongeluid van Candy is erg mooi, helder. Het lijkt geen moeite te kosten en voegt echt wat toe aan de muziek van de hoofdpersoon.
Van Morrison geeft maar zelden interviews. Hij heeft een hekel aan journalisten. Mogelijk was hij voor dit programma te strikken omdat Candy Dulfer geen journalist is, maar een collega-muzikant, met wie je zinnig over muziek kunt praten. En al is ze geen journalist, ze kreeg hem toch aan de praat. ‘You really got me going,’ zei hij op zeker moment. Hij zei onder meer, dat zijn eigen oude platen bij hem geen nostalgische gevoelens teweeg brengen. Mogelijk doen ze dat bij andere mensen wel, maar bij hem niet. Nostalgie is voor hem de herinnering aan het zingen van country-and-western liedjes met zijn vrienden, vóór dat hij beroemd werd.

Hoe vriendelijk hij ook voor Candy was – ik heb hem twee keer zien glimlachen! – hij schijnt de eerste versie van het programma te hebben afgekeurd. En daarmee blijft deze mopperkont zichzelf. Het maakt wel nieuwsgierig naar de aanpassingen.
Inmiddels is mij gebleken, dat het programma Candy meets… een serie is. Volgens een min of meer vastliggend format portretteert ze een artiest waar ze mee samenspeelt of heeft samengespeeld. Verhaaltje, stukje toeteren, interviewtje, stukje samenspelen, toepasselijke beelden en opnamen van een concert van de hoofdpersoon, waar Candy haar partijtje meeblaast. Het werkt prima. Ik heb op www.candymeets.tv nog twee afleveringen bekeken. Die met Mavis Staples en die met Sheila E. De aflevering met Mavis Staples ontroerde me zelfs. Veel Martin Luther King, veel gospel en een innemend mens met een klok van een stem. Mavis Staples zat in de Staples Singers. Ik maakte voor het eerst kennis met Pop Staples en zijn dochters toen ze optraden in The Last Waltz de film van het afscheidsconcert van The Band. Ze zongen het onsterfelijke The Weight.

Sheila E., voormalig drumster en geliefde van Prince, vond ik ook nogal indrukwekkend. Al is dat wat minder mijn muziek.
Kortom Candy Dulfer heeft leuke vrienden en dat leidt tot heel aardige TV-programma’s.
Kijk maar eens op die site. Helaas zult u daar de aflevering met Van Morrison niet aantreffen. Dat mocht niet in verband met problemen met de rechten.
 
****************************************************
Het moest een keer gebeuren: de leunstoel in een liedje, of andersom.
‘Leunstoelshit’ is te beluisteren op: www.myspace.com/bushmeister


© 2007 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Candy meets Henk Klaren
0504VG Candyvan
’s Zondags kwart voor zes in de avond is voor mij een wat ongebruikelijk tijdstip om TV te kijken. Normaal gesproken sta ik dan in de keuken om het avondmaal voor mijn geliefde en mijzelf te bereiden. Ik heb dus ook nooit de neiging om in de TV-gids te kijken wat er op zo’n moment op de buis te bekijken valt. Maar vorige week viel mijn oog op de aankondiging van het programma Candy meets … Van Morrison. Mogelijk werd mijn oog getrokken door de naam Morrison. Hij is één van mijn favoriete popartiesten. En ik heb gekeken en vooral ook geluisterd. Een half uurtje later eten moet een enkele keer kunnen, nietwaar?

Ik kan u vertellen: het was de moeite waard. Candy Dulfer presenteert en dat betekent in haar geval niet dat ze zich tot praten beperkt. Ze interviewt wel een beetje en ze geeft wat achtergrond en commentaar in voice-overs, maar ze spéélt ook. Soms gewoon in d’r uppie met haar saxofoon om een punt te illustreren. Ze speelde ook een nummertje met Van in de studio én er was een registratie van een optreden van the Man waar Candy ook aan meedeed.
Het was prachtig. Het contrast tussen de wel bijzonder frisse Dulfer en de toch wel wat morsige Morrison alleen al was de moeite waard. Hij is klein en dik, droeg een hoed – hij is kaal – en een zonnebril en zoals gebruikelijk een bruinachtig pak. Zijn gevorderde leeftijd is hem aan te zien.

Maar och, die muziek. Het programma duurt maar een half uurtje, dus je zag en hoorde alleen maar korte fragmenten, maar het blijft genieten. En niet alleen van Van, want het saxofoongeluid van Candy is erg mooi, helder. Het lijkt geen moeite te kosten en voegt echt wat toe aan de muziek van de hoofdpersoon.
Van Morrison geeft maar zelden interviews. Hij heeft een hekel aan journalisten. Mogelijk was hij voor dit programma te strikken omdat Candy Dulfer geen journalist is, maar een collega-muzikant, met wie je zinnig over muziek kunt praten. En al is ze geen journalist, ze kreeg hem toch aan de praat. ‘You really got me going,’ zei hij op zeker moment. Hij zei onder meer, dat zijn eigen oude platen bij hem geen nostalgische gevoelens teweeg brengen. Mogelijk doen ze dat bij andere mensen wel, maar bij hem niet. Nostalgie is voor hem de herinnering aan het zingen van country-and-western liedjes met zijn vrienden, vóór dat hij beroemd werd.

Hoe vriendelijk hij ook voor Candy was – ik heb hem twee keer zien glimlachen! – hij schijnt de eerste versie van het programma te hebben afgekeurd. En daarmee blijft deze mopperkont zichzelf. Het maakt wel nieuwsgierig naar de aanpassingen.
Inmiddels is mij gebleken, dat het programma Candy meets… een serie is. Volgens een min of meer vastliggend format portretteert ze een artiest waar ze mee samenspeelt of heeft samengespeeld. Verhaaltje, stukje toeteren, interviewtje, stukje samenspelen, toepasselijke beelden en opnamen van een concert van de hoofdpersoon, waar Candy haar partijtje meeblaast. Het werkt prima. Ik heb op www.candymeets.tv nog twee afleveringen bekeken. Die met Mavis Staples en die met Sheila E. De aflevering met Mavis Staples ontroerde me zelfs. Veel Martin Luther King, veel gospel en een innemend mens met een klok van een stem. Mavis Staples zat in de Staples Singers. Ik maakte voor het eerst kennis met Pop Staples en zijn dochters toen ze optraden in The Last Waltz de film van het afscheidsconcert van The Band. Ze zongen het onsterfelijke The Weight.

Sheila E., voormalig drumster en geliefde van Prince, vond ik ook nogal indrukwekkend. Al is dat wat minder mijn muziek.
Kortom Candy Dulfer heeft leuke vrienden en dat leidt tot heel aardige TV-programma’s.
Kijk maar eens op die site. Helaas zult u daar de aflevering met Van Morrison niet aantreffen. Dat mocht niet in verband met problemen met de rechten.
 
****************************************************
Het moest een keer gebeuren: de leunstoel in een liedje, of andersom.
‘Leunstoelshit’ is te beluisteren op: www.myspace.com/bushmeister
© 2007 Henk Klaren
powered by CJ2