Kinderen en dieren. Ze horen bij elkaar, denk je als ouder. De zorg voor die beesten moet je van begin af aan wel in de gaten houden. Je merkt op een gegeven moment dat de lol er af is. Dan merk je dat jij nog de enige bent die naar zo’n dier omkijkt.

Dat overkwam me met ons huidige konijn. We hadden al eerder konijnen gehad, maar altijd twee tegelijk. De kinderen waren wat kleiner, waren er nog dol op en knuffelden ze iedere dag. Bovendien hielden ze elkaar bezig, want ze werden regelmatig samen in de tuin losgelaten. Eén heeft er zelfs nog een nest gehad. Schattig. Maar sinds die tijd veranderde het eens zo lieve konijn van karakter. Het werd een vals rotbeest. Als ik het uit zijn hok moest halen moest ik tuinhandschoenen aantrekken, om al te erge verwondingen te voorkomen. Toen het op een dag een gat groef waar het niet meer uitkwam bleef de gewoonlijke treurnis en rouw bij het overlijden van een huisdier uit. Iedereen was opgelucht dat dat pokkebeest verdwenen was.

We hadden alleen net een konijnevriendin voor haar aangeschaft. Die viel ze ook aan, dus ik denk niet dat die de verdwijning van haar kwelgeest als een verlies heeft ervaren. De kinderen waren een beetje uitgekeken op konijnen, dus een vervanger voor het verdwenen konijn hebben we niet meer aangeschaft. Bovendien had mijn oudste dochter, de bazin van het overgebleven konijn, een allergie voor die beesten ontwikkeld. De verzorging kwam nu helemaal op mij neer. Dat deed ik braaf. Iedere dag voer en water en een keer per week verschonen. Tijdens het voeren kroelde ik het beestje wel over zijn kop, maar daar bleef het bij. Ik begon mij schuldig te voelen aan affectieve en sportieve verwaarlozing. Veel te weinig knuffelen en vrijwel geen beweging is een vorm van dierenmishandeling die volgens mij heel veel voorkomt in op het eerste gezicht toch heel beschaafde gezinnen. Een knagend gevoel van onrecht mijn knaagdier aangedaan begon mij te kwellen.

Nu had het dier een vreemde gewoonte om op één plek van zijn hok het gaas stuk te knagen. Ik heb het drie keer gerepareerd, maar steeds knauwde het net zolang tot er weer een gat was ontstaan. Het klom er niet uit, dus op een dag heb ik het er maar bij gelaten. Het ijzerdraad knagen stopte onmiddellijk toen het laatste gat op de door haar gewenste grootte was.

Op een dag zag ik dat het beest niet meer at. Ik vermoedde een ziekte, maar inspectie van het konijn bracht iets anders aan het licht. Haar tanden sleten niet meer zoals dat bij konijnen hoort, maar waren helemaal doorgegroeid. Ik vermoed dat dat van het ijzerdraad knagen is gekomen. Met het schaamrood op de kaken ging ik naar de dierenarts. Die knipte de tanden vakkundig af voor € 17,50. Dat moest in het vervolg iedere maand gebeuren. Gelukkig bezat ik nog een uitstekend kniptangetje, waarmee het ook prima lukt.

Door al dat gedoe was de band tussen mij en het konijn steeds hechter geworden. Ik liet het steeds vaker in de tuin loslopen, maar het vangen bleef een probleem. Iedere keer moest het hele gezin worden ingeschakeld voor een wilde druk- en drijfjacht.

Gelukkig heb ik ook daar wat op gevonden. Door de strobak en de hooibak op elkaar te zetten ontstond er een soort trap waarlangs het zelfstandig zijn hok in en uit kan gaan. Sindsdien huppelt het konijn vrijelijk zijn hok in en uit, speelt met de kat en laat zich makkelijk aaien. Oppakken blijft een probleem, maar dat is ook niet echt meer nodig. Het konijn zorgt zelf wel dat het thuiskomt. Nu het wat kouder wordt maak ik me daarover wel een beetje zorgen. Iedere nacht doe ik daarom haar hok dicht tegen de tocht. Vaak blijkt het dan net met een nachtwandeling bezig te zijn, dus dan laat ik het maar open staan. Een kartonnen doos moet nu voor een warme schuilplek zorgen.

Ondertussen geniet iedereen van een vrolijk konijn dat met een heel tevreden gezicht ergens zit te knabbelen en af en toe met de meest rare bokkensprongen door de tuin huppelt. Ik dacht altijd dat dit ons laatste konijn zou zijn, maar daar begin ik aan te twijfelen. Wat is een achtertuin waard als er geen konijn in zit?

 

*********************************************