‘Kabinet: vrouw is geen lustobject’, was de openingskop van de Volkskrant op zaterdag 29 september. Minister Plasterk bleek in actie te willen komen tegen de moderne, seksueel getinte beeldcultuur, de ‘pornoficatie van de samenleving’.

Je zou denken dat vandaag de dag, nu we zogenaamd serieus worden genomen, nu we allemaal worden verondersteld gestudeerd te hebben en carrière te maken, de tijd van de sexy vrouwen in mannenbladen wel eens voorbij had kunnen zijn. Misschien zouden vrouwen wel wat anders aan hun hoofd hebben dan zich op hun uiterlijk te laten voorstaan. Vroeger was porno iets voor duistere achterkamertjes en rare mannetjes en obscure blaadjes, maar nu is porno via internet ‘gewoon’ geworden en zomaar voor iedereen makkelijk toegankelijk, en wat blijkt: er melden zich duizenden vrouwen, die niets liever willen dan hun mooie tieten en kont aan de wereld laten zien. Spontaan en vrijwillig dus – die vrouwen willen kennelijk graag spelen dat ze ook meedoen met pornofilms en opvallen door hun uiterlijk, hun (nep)borsten en hun nieuwe (geopereerde – yug) droomkutje.

Vrouwen moeten worden beschermd tegen de pornoficatie van de beeldcultuur. Vrouwen en meisjes zijn vaak verward door wat ze zien in videoclips, op de tv bij extreme makeover-programma’s of, nog erger, op de internet-pornowebsites, en dan slaan ze door.

Terwijl de vrouwenbesnijdenis in sommige delen van Afrika nog lang niet is afgeschaft of verboden, laten in onze ‘beschaafde’ maatschappij vele vrouwen vrijwillig hun schaamlippen bijknippen voor een fantasie-Playboy-schoonheidsideaal.

Ik zou wel eens de eerste man willen ontmoeten die zijn vormeloze klokkenspel door de plastische chirurg heeft laten omtoveren tot een Grieks-marmer-ideaal.

Maar misschien maken we ons zorgen om niets en gaat het weer voorbij, is het alleen maar een kwestie van mode. Als we kijken wat de voorjaarsmodeshows voor 2008 bieden, zien we hooggesloten jurkjes en lange hippie-achtige rokken. Geen bloot te bekennen, dus de regering hoeft niet in te grijpen.

Maar er blijft wel een ander problem. De Britse Sunday Times van 16 september had als kop: ‘It’s the look that counts.’

Zouden Nigella Lawson, Naomi Wolf en Gemaine Greer ook zo beroemd zijn geworden als ze er niet zo aantrekkelijk uitzagen (of hadden gezien)? Zelfs klassieke topmuzikantes – Janine Jansen, Anne-Sophie Mutter, Cecilia Bartoli – zijn onmiskenbaar mooi en kunnen daarnaast goed vioolspelen of zingen. Vroeger waren dit soort diva’s meestal matrones, tegenwoordig moet je ook in de klassieke muziek een ‘stuk’ zijn om het te maken.

Denk ook eens aan de carrière van Hillary Clinton, die vroeger een lelijk eendje was met kort vet bruin haar en een uilenbrilletje. Daar zijn flink wat stylistes aan te pas gekomen om haar op te knappen. Haar succes kan niet los worden gezien van haar metamorfose.

Het is helaas nog steeds de enige waarheid voor vrouwen: hersens tellen niet, wie mooi is wint. Wie er leuker uitziet kan sneller carrière maken, wordt bij sollicitaties eerder aangenomen, kan meer geld verdienen. Ook in de eigentijdse wereld van het daten gaat het alleen maar om de eerste indruk. Zelfs als van tevoren hele formulieren worden ingevuld over opleiding, interesse en karakter, blijkt iedereen toch gewoon alleen op uiterlijk af te gaan, en ook dan geldt: de mooiste wint.

Ik moet bekennen dat ik zelf op mijn manier er ook aan meedoe. Ik ben altijd bezig mezelf zo mooi en elegant mogelijk te maken: ik let op mijn lijn, ga naar de fitness-club, laat mijn grijze haren in een vrolijk kleurtje verven, en natuurlijk propageer ik ook in mijn stukjes dat vrouwen moeten proberen er zo leuk mogelijk uit te zien. Ik blijf erbij dat dat zinvol is. Het biedt voordeel om er goed uit te zien. Daarom kun je beter een rok dan een broek dragen, liever hoge hakken dan sportschoenen, en liever lang ‘vrouwelijk’ haar dan een kortgeknipte Vinex-kop. Het feit blijft: de mooiste wint.

 

**********************************