 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
Nummer 11 Jaargang 1 25 maart 2004 |
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Bezigheden > Mode | ||||
| Als Brigitte Bardot | Marianne Bernard | |||
 Brigitte Bardot, dát was het rolmodel, lang geleden toen ik zelf dertien was. Zij was het voorbeeld voor alle meisjes op de HBS. Ze was sexy, uitdagend en schattig tegelijk, met een hyperslanke taille en hoge borstjes, die door een push-up-beha groter leken dan ze waren. In haar films speelde ze steevast een onaangepaste dwarse vrijbuiter. Iedereen probeerde zich zo te kleden als zij: een paardenstaart met pony en ‘luizenladders’, dat was een plukje haar vóór het oor, of het haar hoog getoupeerd naar achteren opgebonden en dan uitvallend op de schouders.Haar trouwjurk werd door miljoenen meisjes nagemaakt en domineerde enige jaren het straatbeeld: een strak lijfje en een wijde rok met een petticoat eronder en driekwart mouwen met kanten stroken. Dat alles in een schijnbaar onschuldig roze-wit katoenen vichy-ruitje (de ontwerper was Jacques Esterel). Voor een hele generatie oudere mannen is BB (zoals ze liefkozend werd genoemd) nog steeds hét sekssymbool. Mijn man stuurde nog vorig jaar vanuit Frankrijk een ansicht aan mijn vader met haar foto erop, met als tekst alleen: ‘oh la la’. Daarnaast had je de film Les Tricheurs. De Nederlandse titel luidde Zondaars in Spijkerbroek. De spijkerbroek – toen net nieuw – stond voor ‘rebels’ en dat was onfatsoenlijk, zeker voor meisjes. Het kostte veel strijd om er een te mogen kopen. Ik had trouwens altijd ruzie met mijn moeder over mijn kleding: mijn rokken waren te kort (je rolde de tailleband net zo vaak op tot je een korte rok aan had), de petticoat vond ik niet wijd genoeg (niet goed gesteven door mijn moeder), mijn haar zat ‘te hoerig’ (te hoog getoupeerd) en uiteraard moest ik een hemd aan, terwijl ik alleen een beha onder mijn bloesje wilde. Dat je zomaar een beha door je bloes heen kon zien, gold voor mijn moeder als zeer ongepast. Dat waren nog eens tijden. Dr. Phil (die van Oprah Winfrey) zei het onlangs nog op de televisie: het is een probleem van alle tijden. In zijn studio zat een groep wanhopige moeders met twaalf- en dertienjarige dochtertjes, die hevige, onoplosbare ruzie hadden over hun kleedgedrag. Deze meisjes spiegelen zich aan de mode zoals die te zien is in de videoclips van Beyoncé, Christina Aquilera en Britney Spears, en dat is pas echt hoerig: een topje niet veel groter dan een beha, een bloot middenrif, shortjes en minirokjes zo klein dat je billen eruit hangen, soms gewoon een (rood!) onderbroekje of string zichtbaar, piercings en tatoeages (de teksten liegen er ook niet om, maar misschien kunnen meisjes van dertien die nog niet volgen). Die meisjes bij Dr. Phil hadden allemaal (te kleine) truitjes aan met diepe decolletés en uiteraard blote buiken. Bovendien hadden deze aankomende lolita’s zich zwaar opgemaakt, waardoor ze er als minivamps uitzagen. Gelukkig – althans zo denk ik erover – was Dr. Phil niet erg tolerant. Hij benadrukte de grote gevaren die deze onschuldige meisjes liepen door zich te kleden volgens de huidige ‘voorbeelden’. Tegen de moeders zei hij: “Wie is de baas? Toon je gezag”. En tegen de meisjes: “Je moet naar je moeder luisteren”. Huisarrest als straf was zijn voorstel, keer op keer huisarrest. In de film Thirteen kun je zien waar het allemaal toe kan leiden: gewelddadige seks, hard drugs & rock’n roll. En dan te bedenken dat mijn moeder indertijd nog echt bezorgd was over mijn maagdelijkheid. |
||||
| © 2004 Marianne Bernard | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||