Vanwege bosbrandgevaar besloot ik langs de grote rivieren te gaan wandelen.

Aanstellerij? Ik dacht het niet. Inmiddels regent het weer gewoon, maar op zondag 6 mei was dat 6½ week niet of nauwelijks meer het geval geweest. Volgens een verhaaltje in de krant had de brandweer de hoogste droogtecode afgegeven. Om het voor simpele zielen zoals ik te visualiseren had de koppenmaker er boven gezet:

‘Acht vliegtuigen per dag, vol met brandweermannen.’

Nee, dan weet ik wel hoe laat het is. Die lui gaan heus niet voor de lol in zo’n vliegtuig zitten. Toch?!

Dus werd het een wandeling van Lith naar Zaltbommel, langs Maas en Waal. De beschrijving, afkomstig uit het blad Grasduinen, zat al heel lang in mijn mapje. De af te leggen afstand (25 km) had me doen aarzelen. Het feit dat Lith alleen door een buurtbus op verzoek wordt aangedaan was ook geen pluspunt. Maar op 6 mei had ik alle tijd en moest het er maar eens van komen. In mijn overmoed dacht ik dat het ook wel zonder die buurtbus kon. Ik reisde naar het dichtstbijzijnde station (Oss-West) en begon daar mijn wandeling; de afstand aldus oprekkend naar 32 kilometer.

In de trein had ik ruim de gelegenheid om de zaterdagkrant door te nemen. Daarin werden veel woorden gewijd aan de ‘verrommeling’ van Nederland, een onderwerp dat mij wel boeit. Helaas valt het niveau van de discussie bar tegen. Waar zit hem dat in? Het probleem is dat die vooral over procedurele dingen gaat. De rijksoverheid moet meer bevoegdheden krijgen, of juist de provincie. Maar, denk ik dan, wat gaan die instanties dan met hun nieuwe bevoegdheden doen? Er zal toch eerst enige duidelijkheid moeten komen over wat ‘verrommeling’ is en wat je ertegen kunt doen. Ja, inderdaad een visie op wat we mooi vinden en wat niet. Het enige herkenbare wat ik in de artikelen over dit onderwerp ben tegengekomen is een afkeer van ‘horizonvervuiling.’ Onwillekeurig werd de vraag hoe het daar mee staat het thema van deze wandeling.

Ten noordwesten van Oss zijn de uitzichten wijds. De kerktorens van Teeffelen, Lithoijen en Lith zijn van grote afstand waar te nemen. Helaas is hier weer iets anders aan de hand. Na de laatste ruilverkaveling is een landschap overgebleven dat zo dood is als een pier; boerenwoningen waarvan er dertien in een dozijn gaan, varkensschuren met graansilo’s die allemaal van dezelfde fabriek lijken te komen en strakke asfaltwegen.

Voor de liefhebbers van overheidsingrijpen is het misschien goed te bedenken dat dit landschap in belangrijke mate het resultaat is van juist dat. In een andere tijd, met andere inzichten, vonden we dat het zo moest. Het probleem is dat de sporen daarvan veel langer bij ons blijven dan die inzichten zelf.

Bij Lith stak ik per pont de Maas over. Aan de andere kant is niet alleen het uitzicht mooi. De dijken zijn inmiddels misschien wat hoog geworden voor de bewoners van de huisjes onderaan (weg horizon), maar voor de wandelaar op de dijk is dat in mindere mate een bezwaar. Ik passeerde een buurtschap met de mysterieuze naam Moordhuizen en volgde daarna een graspad over de resten van Fort Voorn. Dat fort is aangelegd op orders van Prins Maurits, om de strategisch belangrijke samenloop van Maas en Waal te verdedigen. Op een informatiebord stond dat op de resten een biologisch-dynamisch boerenbedrijf gevestigd is. Vervolgens liep ik kriskras door Heerewaarden.

Prachtig. Waarom?

In ieder geval niet omdat het ontworpen is om mooi te zijn. Het is er om allerlei andere redenen gekomen. Op een gegeven moment hebben we vastgesteld dat het mooi was en dat we moesten proberen het ongeveer zo te houden.

Bij Sluis St. Andries passeerde ik het samenvloeiingspunt van Maas en Waal. Kort daarop kon ik uitrusten op een terras in Rossum. Daar is een hotel en ik had van te voren bedacht dat ik, als het te laat zou worden, daar vast wel zou kunnen overnachten. Maar het was pas half vier en ik kon nog wel wat hebben. Het laatste deel van de wandeling was misschien wel het mooiste. Via de Hurwenensche Uiterwaarden (net weer toegankelijk, vanaf 1 mei) liep ik in de richting van Zaltbommel. Ik had een prachtig uitzicht op de oude spoorbrug en de nieuwe verkeersbrug. Vanuit mijn gezichtshoek leek het wel of ze één waren. Met de horizonvervuiling valt het in dit deel van het land nog wel mee. Wat niet wil zeggen dat het elders geen probleem is. Integendeel. Ik zie alleen nog niet wat we eraan gaan doen. De overheid meer bevoegdheden geven zal zonder meer niet helpen. Die veroorzaakt het probleem vaak zelf.

Later in de avond begon het trouwens te regenen. Wat een opluchting! Voorlopig gaan er geen vliegtuigen vol met brandweermannen meer de lucht in. Ook in de bossen kan weer veilig worden gewandeld.

 

************************************

Alles over wandelen op www.wandelpad.nl