archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
Nummer 8 Jaargang 4 15 februari 2007 |
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Beschouwingen > De verbazing | ||||
Viervoudig verbaasd | Carlo van Praag | |||
1.
In de meeste landen, ook buiten de westerse wereld, is de doodstraf afgeschaft, maar Amnesty International weet te melden dat in 2005 toch nog 5186 mensen in 53 landen werden geëxecuteerd. Dat is een officieel cijfer en waarschijnlijk een grove onderschatting. De lijst wordt aangevoerd door China, in zijn eentje goed voor 80% van de executies. Daarna komen Saoedi-Arabië en Iran. Wie wil er bij zo’n rijtje aansluiten? Welnu, dat zijn de Verenigde Staten. Sinds 1976 zijn daar ruim 1000 mensen ter dood gebracht, terwijl er nog bijna 3500 op executie wachten.
2.
In de Verenigde Staten is de doodstraf onderdeel van de orthodox-christelijke folklore. Twee derde van de executies wordt voltrokken in de Bible Belt. Het christelijke respect voor het menselijk leven is nogal selectief: het geldt vooral ongeborenen en stervenden. Abortus of een waardige zelfgekozen dood zijn taboe.
Verbaas ik me nu echt over deze lang bekende feiten? Ik geef toe, dat ik mijzelf eerst tot argeloosheid moet dwingen, voordat de verbazing wil komen. Je went aan absurditeiten.
3.
Opperste en spontane verbazing treft mij echter als ik lees over de eigenlijke voltrekking van het vonnis. Deze is omstreden en heeft al geleid tot veel juridisch geharrewar. De thans nauwelijks nog gebruikte elektrische stoel, uitgevonden aan het einde van de negentiende eeuw, had geen beste reputatie. Ene Michael Radelet van de University of Colorado heeft een zwartboek over aangelegd over executies vanaf de jaren tachtig tot nu en het is huiveringwekkende lectuur. Soms vielen tijdens de elektrocuties de toeschouwers flauw, terwijl de veroordeelde nog bij kennis was. ‘Cruel and unusual punishments’ (maar dus niet de doodstraf als zodanig) zijn in strijd met de Amerikaanse grondwet. De elektrische stoel (en andere executiemethoden) zijn in de Verenigde Staten dan ook vervangen door de dodelijke injectie. Deze blijkt echter ook al controversieel. De veroordeelde krijgt achtereenvolgens drie stoffen ingespoten: een verdovingsmiddel dat het centraal zenuwstelsel uitschakelt, een spierverslapper en kaliumchloride dat het hart stilzet. Na toediening van de beide eerste stoffen kan de veroordeelde niet meer aangeven of hij pijn voelt. Critici van de methode zeggen dat mogelijkerwijze de pijn slechts wordt gemaskeerd. Het federale Hoge Gerechtshof heeft op deze grond bepaald dat alle ter dood veroordeelden hun vonnis mogen aanvechten bij lagere rechters. In verschillende Amerikaanse staten leidt dat tot verschillende gerechtelijke uitspraken. Soms gaat de executie door, soms niet.
In de Verenigde Staten worden per dag misschien enkele tienduizenden patiënten (ik doe maar een gooi) onder narcose gebracht ten behoeve van een operatie. In eigen omgeving ken ik bijna geen volwassenen die dit niet een of meer keren is gebeurd. Ik heb nog nooit iemand gesproken die tijdens de operatie pijn heeft gevoeld. Waarom is het dan zo moeilijk iemand humaan te doden?
4.
Ook ben ik trouwens erg verbaasd over de verdwijning van de Zoetermeerlijn en de Hofpleinlijn. Zij zijn als door de aardbodem verzwolgen. Op Den Haag CS herinnert niets nog aan het feit dat zij ooit bestonden, noch is er enige verwijzing te vinden naar een nieuwe dienst, genaamd Randstadrail, die deze verbindingen zou gaan verzorgen. Vermoedelijk was dat ook slechts een gerucht!
**********************************************
Uitgave van De Leunstoel wordt mede mogelijk
gemaakt door donaties van:
Barbara Muller, Katharina Kouwenhoven, Hans Meijer,
Ruurd Kunnen, Beer Meijer, Carlo van Praag, J.Bakker,
Evelien Polter, Aimée Waasdorp en Frits Hoorweg. |
||||
© 2007 Carlo van Praag | ||||
powered by CJ2 |