archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 20
Jaargang 3
5 oktober 2006
Bezigheden > In de tuin delen printen terug
Indianendans Theo Capel

0320BZ Tuin
Mijn volkstuin bestaat nu een jaar en ik voer een indianendans uit. Die zit nog in mijn voeten uit mijn jongensjaren, toen een ongelukkig klasgenootje als te scalperen bleekgezicht aan een lantaarnpaal werd vastgebonden bij gebrek aan echte totempaal. Nu ben ik alleen in mijn tuin en ik roep ook niet voortdurend ‘oeh-woeh-woeh’. Ik houd mijn mond en stamp met korte pasjes stevig met mijn hakken de grond aan. Het zou een vreugdedansje kunnen zijn nu het weilandje waaruit de tuin oorspronkelijk bestond, geheel is omgespit. Maar het aanstampen heeft als doel de grond te egaliseren voor het gazon in wording. Het zal wel voorjaar worden voordat ik daadwerkelijk het gras ga inzaaien, want eerst moet nog worden afgewacht of de kale grond echt onkruid vrij is. En reken er maar op dat er nog allerlei zaad zal ontkiemen dat vervolgens moet worden weggeschoffeld.

In Beter Tuinieren van Rob Herwig staat met foto’s toegelicht, hoe je een tuin, inclusief een gazonnetje, kunt aanleggen. Ik zag nu ook weer de foto van twee plankjes met touwtjes die als een soort sneeuwschoenen dienen om na het zaaien ‘het contact tussen graszaad en aarde te bevorderen’. Op de foto’s staat vaak dochter Modeste Herwig iets nuttigs te doen. Tegenwoordig is ze haar vader als ‘tuinprofessor’ opgevolgd. Herwig zelf zou nu in Zuid-Frankrijk letterlijk en figuurlijk in zijn knollentuintje zitten.
 
Om dat te weten te komen, zocht ik het internet af en belandde onder meer op www.vooroma.nl. Oma’s schijnen van de tuin te moeten houden, maar populairder lijkt de verwijzing naar alle prijsvragen waarmee je gratis boodschappen, een verwenpakket, een weekendje weg en wat al niet meer, kunt winnen. Oma heeft zo nergens anders meer tijd voor en zal zo ook niet meer in de zitkuil komen die ze op aanwijzing van Herwig begin jaren zeventig heeft aangelegd. Maar waarschijnlijk is die zitkuil nu volgestort. Een zandbak is de enige soort kuil die ik bij ons op het complex tegenkom. Sommige zaken zijn definitief voorbij, alhoewel je voorzichtig moet zijn met die uitspraak.

Zo dacht ik dat de hulst die ik als een van de eerste struiken in de grond zette, echt het loodje had gelegd. Eerst waren alle bladeren afgevallen, vervolgens verdorden de uiteinden van de takken. Ik was er beduusd van, omdat je overal kunt lezen dat hulst voor levenskracht staat en dan zou die kracht al na een paar maanden zijn verdwenen? Omdat ik een kale hulst sowieso geen gezicht vond, plaatste ik een nieuwe struik die angstig genoeg ook meteen zijn stekelige blaadjes liet vallen, maar gelukkig ook weer meteen begon uit te lopen. Omdat er toch nog ruimte genoeg was, hoefde het schijndode exemplaar niet op de composthoop, maar kreeg het een achterafplekje. Hoewel het erop leek dat de kale takken alleen nog maar konden dienen om kunstfruit of andere versierselen aan op te hangen, bleek dat het toch moeilijk is een hulst kapot te krijgen. De struik toonde onlangs minieme uitlopers, en de belofte van hergroei is er dus.

De kale grond van het toekomstige gazon zou volgens een kenner als Herwig ook vol belofte zijn van hergroei van alle onkruidvormen die ik vooralsnog heb uitgespit. Hopelijk zijn het nu alleen de oppervlakkig wortelende varianten die met de schoffel uit te schakelen zijn. Terwijl ik aan het aanharken ben en vervolgens mijn stampende dansje uitvoer, kijk ik spiedend rond. In een tuin verderop zie ik een oma ingedut in haar tuinstoel liggen. Zou ze van het perfecte gazon dromen of toch misschien van een verzilverd roomkannetje en bijbehorende suikerpot die voor de winnaar van een van de vele prijsvragen klaar liggen? Iedereen geniet op zijn eigen manier in de tuin. De een maakt een dansje, de ander doet een tukje.
 
 
****************************************************
Literair cabaretprogramma bij u thuis? Zie www.theovandenoever.nl .


© 2006 Theo Capel meer Theo Capel - meer "In de tuin"
Bezigheden > In de tuin
Indianendans Theo Capel
0320BZ Tuin
Mijn volkstuin bestaat nu een jaar en ik voer een indianendans uit. Die zit nog in mijn voeten uit mijn jongensjaren, toen een ongelukkig klasgenootje als te scalperen bleekgezicht aan een lantaarnpaal werd vastgebonden bij gebrek aan echte totempaal. Nu ben ik alleen in mijn tuin en ik roep ook niet voortdurend ‘oeh-woeh-woeh’. Ik houd mijn mond en stamp met korte pasjes stevig met mijn hakken de grond aan. Het zou een vreugdedansje kunnen zijn nu het weilandje waaruit de tuin oorspronkelijk bestond, geheel is omgespit. Maar het aanstampen heeft als doel de grond te egaliseren voor het gazon in wording. Het zal wel voorjaar worden voordat ik daadwerkelijk het gras ga inzaaien, want eerst moet nog worden afgewacht of de kale grond echt onkruid vrij is. En reken er maar op dat er nog allerlei zaad zal ontkiemen dat vervolgens moet worden weggeschoffeld.

In Beter Tuinieren van Rob Herwig staat met foto’s toegelicht, hoe je een tuin, inclusief een gazonnetje, kunt aanleggen. Ik zag nu ook weer de foto van twee plankjes met touwtjes die als een soort sneeuwschoenen dienen om na het zaaien ‘het contact tussen graszaad en aarde te bevorderen’. Op de foto’s staat vaak dochter Modeste Herwig iets nuttigs te doen. Tegenwoordig is ze haar vader als ‘tuinprofessor’ opgevolgd. Herwig zelf zou nu in Zuid-Frankrijk letterlijk en figuurlijk in zijn knollentuintje zitten.
 
Om dat te weten te komen, zocht ik het internet af en belandde onder meer op www.vooroma.nl. Oma’s schijnen van de tuin te moeten houden, maar populairder lijkt de verwijzing naar alle prijsvragen waarmee je gratis boodschappen, een verwenpakket, een weekendje weg en wat al niet meer, kunt winnen. Oma heeft zo nergens anders meer tijd voor en zal zo ook niet meer in de zitkuil komen die ze op aanwijzing van Herwig begin jaren zeventig heeft aangelegd. Maar waarschijnlijk is die zitkuil nu volgestort. Een zandbak is de enige soort kuil die ik bij ons op het complex tegenkom. Sommige zaken zijn definitief voorbij, alhoewel je voorzichtig moet zijn met die uitspraak.

Zo dacht ik dat de hulst die ik als een van de eerste struiken in de grond zette, echt het loodje had gelegd. Eerst waren alle bladeren afgevallen, vervolgens verdorden de uiteinden van de takken. Ik was er beduusd van, omdat je overal kunt lezen dat hulst voor levenskracht staat en dan zou die kracht al na een paar maanden zijn verdwenen? Omdat ik een kale hulst sowieso geen gezicht vond, plaatste ik een nieuwe struik die angstig genoeg ook meteen zijn stekelige blaadjes liet vallen, maar gelukkig ook weer meteen begon uit te lopen. Omdat er toch nog ruimte genoeg was, hoefde het schijndode exemplaar niet op de composthoop, maar kreeg het een achterafplekje. Hoewel het erop leek dat de kale takken alleen nog maar konden dienen om kunstfruit of andere versierselen aan op te hangen, bleek dat het toch moeilijk is een hulst kapot te krijgen. De struik toonde onlangs minieme uitlopers, en de belofte van hergroei is er dus.

De kale grond van het toekomstige gazon zou volgens een kenner als Herwig ook vol belofte zijn van hergroei van alle onkruidvormen die ik vooralsnog heb uitgespit. Hopelijk zijn het nu alleen de oppervlakkig wortelende varianten die met de schoffel uit te schakelen zijn. Terwijl ik aan het aanharken ben en vervolgens mijn stampende dansje uitvoer, kijk ik spiedend rond. In een tuin verderop zie ik een oma ingedut in haar tuinstoel liggen. Zou ze van het perfecte gazon dromen of toch misschien van een verzilverd roomkannetje en bijbehorende suikerpot die voor de winnaar van een van de vele prijsvragen klaar liggen? Iedereen geniet op zijn eigen manier in de tuin. De een maakt een dansje, de ander doet een tukje.
 
 
****************************************************
Literair cabaretprogramma bij u thuis? Zie www.theovandenoever.nl .
© 2006 Theo Capel
powered by CJ2