Tegenover mijn huis zit een hotel, dat tegenwoordig het Ramadahotel heet. Rond deze tijd is de Duitse taal de voertaal op ons stukje Koninginneweg. “Wo ist der Bahnhoff?” Je wordt ook aangesproken in die taal alsof ze nog niet beseffen dat wij in Nederland een hele andere taal spreken dan Duits. Vanwege de reacties van de Nederlanders, die gewoon in het Duits antwoorden, is dat misschien niet eens zo gek. Wij zijn daar stoïcijns in; we spreken de taal die de ander spreekt. Zelfs als iemand zijn of haar best doet om een paar woorden in onze taal te brabbelen, antwoorden wij in hun taal. We schatten even in uit welk land de betreffende toerist komt en dan zeggen we gewoon: Do ist der Bahnhoff! Of anders zeggen we: Vondelpark? Second street to the left! Akinakkie, pangi-bingo, Stedelijk museum Harikira, als we vermoeden dat we met een Japanner te maken hebben.

Ik ben een paar dagen weg. Dus wat er allemaal gebeurt op de Koninginneweg gebeurt, heb ik geen idee. Op dit moment zit ik in een huisje in Blaricum op de hei. Zojuist heb ik mijn laptop aangesloten. Met het avondzonnetje dat over de keukentafel wandelt en een vriendin die Onderweg naar Morgen zit te kijken, voel ik het geluk om me heen. Er hoeft niet veel te gebeuren of ik zal uitroepen: God, wat hebben we het goed samen. Ik ben niet iemand die refereert naar de Derde Wereld, maar ik besef wel degelijk dat het goed met me gaat. Ik straal dat ook uit, want mensen willen nog wel eens zeggen: hé, het gaat goed met je hè? Wie ben ik dan om te zeggen dat ze liegen, dat ze beter moeten kijken.

Ik ga morgen weer naar de Koninginneweg. Als alles weer normaal is. Natuurlijk zal er wel een verdwaalde Duitser naar de Keukenhof vragen of een Japanner zijn koffers voor me neerzetten omdat hij denkt dat ik de kofferjongen ben, maar verder is het weer business as usual.