Die kleffe lucht, ik voelde me steeds lomer

Een natte moesson teisterde de streek

Het groen was veel te groen; mijn huid te bleek

‘De herfst valt voortaan, zegt men, in de zomer’

Geen zin om op te staan. Ik werd steeds slomer

Van al te lang in bed en week na week

Die regen tegen ’t glas, waar je naar keek,

En 'wat een weer!' bij elke binnenkomer.

Toen werd september zichtbaar door het groen,

De druppels treurden niet meer langs de ruiten.

Terwijl nu in de tuin de vogels fluiten,

Start de TV haar nieuwe hoogseizoen.

Van Keyl tot Pauw, ze lijken niet te stuiten

Maar ik zit in de tuin; ik zit nu buiten.