archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 14
Jaargang 22
10 april 2025
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Blue Grass Henk Klaren

2214VG Clinch mountainIk lees niet zoveel recensies over popmuziek. Er verschijnen er te veel. En dat gaat dan over iets waar ik nog nooit van gehoord heb, die dan weer beïnvloed zijn door lui waar ik óók nooit van gehoord heb. Ik zou bijna denken dat ik niet geschikt ben om dit soort stukjes te schrijven. Tot ik mij herinnerde, dat we ooit eens om tafel zaten met alle Leunstoel-auteurs en we ons successievelijk gingen voorstellen. Het is denk ik wel twintig jaar geleden. Ik weet nog wat ik zei, ja mijn naam natuurlijk en dan ‘Ik schrijf over muziek die ik leuk of interessant vind’. En daar hoort muziek waar ik nog nooit van heb gehoord dus niet bij.
Maar soms staat er een stukje dat me wel leuk lijkt. Zo was er onlangs iets over Alison Krauss and Union Station. Ze hebben na tien jaar een nieuw album. Vraag ik voor mijn verjaardag.
Ik heb al eens eerder over Alison Krauss geschreven. Ze zingt vaak met Union Station, vooral een Blue Grass band. Ik speel hun albums graag en vaak. Ze heeft ook een album gemaakt en een tour gedaan met Robert Plant. Ja! Die van Led Zeppelin. Die aparte combinatie werkte prima. Ik droeg tijdens één van mijn wandelingen in het Haagse het T-shirt van die tour. Kwam ik een dame met een hondje tegen, die mij staande hield en vertelde dat ze vroeger een buurvrouw van Alison was. Tsja, Den Haag: expat-city.

Bill Monroe

Ik maakte min of meer voor het eerst kennis met Blue Grass door het eerste album van Country Gazette: Traitor in our Midst. Ik heb ‘m nu op Cd samen met Don’t give up your day Job. Ik vind het lekkere muziek. Dus ik heb me er een klein beetje in verdiept. Nou ja, een heel klein beetje. En zo kwam ik bij Ralph Stanley. En zijn broer Carter. Samen vormden ze The Stanley Brothers en later The Clinch Mountain Boys. Daar ging Ralph mee door nadat Carter stierf. Carter was eerder al eens uit de samenwerking  gestapt om mee te doen met Bill Monroe’s Blue Grass Boys. Monroe is echt de grootvader van de Blue Grass. Ik heb nu maar eens Spotify op mijn goede speakers gezet en The Essential Bill Monroe draait nu al een poosje. Ook leuk, misschien moet ik dat dubbelabum toch nog eens hebben. Het klinkt voorlopig in mijn oren ietwat eenvoudiger en saaier dan Stanley en Country Gazette en zeker dan Union Station. Dat geldt overigens niet voor deze: Bill Monroe and his Blue Grass Boys - Blue Moon of Kentucky
In de repertoires van al die artiesten komen veel nummers voor, zoals die laatste, die later ook terugkomen in de ‘gewone’ country. Dus bijvoorbeeld nogal wat nummers die tekstueel vreselijke smartlappen zijn en ook niet weinig christelijk spul. De gemeenste van die laatste categorie: Beautiful Star of Bethlehem (keep on shinin’). Die laatste staat op het dubbelalbum Clinch Mountain Country van ‘Ralph Stanley and Friends’. Daar doet Alison Krauss ook op mee. Met Ralph zingt ze Pretty little Miss in the Garden, echte Blue Grass. Dat geldt niet voor The Lonesome River met Bob Dylan. Hij kan veel. Maar Blue Grass zingen, nee.

Hillbilly

Blue Grass wordt ook hillbillymuziek genoemd. En dat is het ook. De bakermat is Appalachia, zoals de streek van en om de Appalachenbergketen wordt genoemd. Daar hebben veel zogenaamde Scots-Irish zich gevestigd op de vlucht voor de diepe armoede in Ierland, met name Ulster. Niet dat het in de Appalachen een eitje was. Het leven was – en is – er hard en dat is terug te horen in de thematiek van de muziek. En dat heeft volgens sommigen tot een ruwe cultuur geleid (ook J.D. Vance in zijn Hillbilly Elegy, maar hij is nog steeds loyaal aan zijn criminele en gewelddadige ooms en neven, vandaar). Bij die emigratiegolven speelde ook vervolging van bepaalde soorten protestantse geloven in Groot Brittannië een rol. En dus is ook de christelijke thematiek in de teksten begrijpelijk.
Beetje kort samengevat allemaal, maar het heeft geleid tot lekkere muziek, met veel banjo’s en mandolines en staand contrabassen. Fiddles natuurlijk en hoge, vaak snerpende, zangstemmen. En de zangpartijen zijn vaak niet onderverdeeld in leadzang met achtergrondkoortjes, maar in meerstemmige met elkaar versmeltende zang. Als het goed gedaan wordt: schitterend. En de sentimentaliteit en de religiositeit zij ze vergeven.



© 2025 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Blue Grass Henk Klaren
2214VG Clinch mountainIk lees niet zoveel recensies over popmuziek. Er verschijnen er te veel. En dat gaat dan over iets waar ik nog nooit van gehoord heb, die dan weer beïnvloed zijn door lui waar ik óók nooit van gehoord heb. Ik zou bijna denken dat ik niet geschikt ben om dit soort stukjes te schrijven. Tot ik mij herinnerde, dat we ooit eens om tafel zaten met alle Leunstoel-auteurs en we ons successievelijk gingen voorstellen. Het is denk ik wel twintig jaar geleden. Ik weet nog wat ik zei, ja mijn naam natuurlijk en dan ‘Ik schrijf over muziek die ik leuk of interessant vind’. En daar hoort muziek waar ik nog nooit van heb gehoord dus niet bij.
Maar soms staat er een stukje dat me wel leuk lijkt. Zo was er onlangs iets over Alison Krauss and Union Station. Ze hebben na tien jaar een nieuw album. Vraag ik voor mijn verjaardag.
Ik heb al eens eerder over Alison Krauss geschreven. Ze zingt vaak met Union Station, vooral een Blue Grass band. Ik speel hun albums graag en vaak. Ze heeft ook een album gemaakt en een tour gedaan met Robert Plant. Ja! Die van Led Zeppelin. Die aparte combinatie werkte prima. Ik droeg tijdens één van mijn wandelingen in het Haagse het T-shirt van die tour. Kwam ik een dame met een hondje tegen, die mij staande hield en vertelde dat ze vroeger een buurvrouw van Alison was. Tsja, Den Haag: expat-city.

Bill Monroe

Ik maakte min of meer voor het eerst kennis met Blue Grass door het eerste album van Country Gazette: Traitor in our Midst. Ik heb ‘m nu op Cd samen met Don’t give up your day Job. Ik vind het lekkere muziek. Dus ik heb me er een klein beetje in verdiept. Nou ja, een heel klein beetje. En zo kwam ik bij Ralph Stanley. En zijn broer Carter. Samen vormden ze The Stanley Brothers en later The Clinch Mountain Boys. Daar ging Ralph mee door nadat Carter stierf. Carter was eerder al eens uit de samenwerking  gestapt om mee te doen met Bill Monroe’s Blue Grass Boys. Monroe is echt de grootvader van de Blue Grass. Ik heb nu maar eens Spotify op mijn goede speakers gezet en The Essential Bill Monroe draait nu al een poosje. Ook leuk, misschien moet ik dat dubbelabum toch nog eens hebben. Het klinkt voorlopig in mijn oren ietwat eenvoudiger en saaier dan Stanley en Country Gazette en zeker dan Union Station. Dat geldt overigens niet voor deze: Bill Monroe and his Blue Grass Boys - Blue Moon of Kentucky
In de repertoires van al die artiesten komen veel nummers voor, zoals die laatste, die later ook terugkomen in de ‘gewone’ country. Dus bijvoorbeeld nogal wat nummers die tekstueel vreselijke smartlappen zijn en ook niet weinig christelijk spul. De gemeenste van die laatste categorie: Beautiful Star of Bethlehem (keep on shinin’). Die laatste staat op het dubbelalbum Clinch Mountain Country van ‘Ralph Stanley and Friends’. Daar doet Alison Krauss ook op mee. Met Ralph zingt ze Pretty little Miss in the Garden, echte Blue Grass. Dat geldt niet voor The Lonesome River met Bob Dylan. Hij kan veel. Maar Blue Grass zingen, nee.

Hillbilly

Blue Grass wordt ook hillbillymuziek genoemd. En dat is het ook. De bakermat is Appalachia, zoals de streek van en om de Appalachenbergketen wordt genoemd. Daar hebben veel zogenaamde Scots-Irish zich gevestigd op de vlucht voor de diepe armoede in Ierland, met name Ulster. Niet dat het in de Appalachen een eitje was. Het leven was – en is – er hard en dat is terug te horen in de thematiek van de muziek. En dat heeft volgens sommigen tot een ruwe cultuur geleid (ook J.D. Vance in zijn Hillbilly Elegy, maar hij is nog steeds loyaal aan zijn criminele en gewelddadige ooms en neven, vandaar). Bij die emigratiegolven speelde ook vervolging van bepaalde soorten protestantse geloven in Groot Brittannië een rol. En dus is ook de christelijke thematiek in de teksten begrijpelijk.
Beetje kort samengevat allemaal, maar het heeft geleid tot lekkere muziek, met veel banjo’s en mandolines en staand contrabassen. Fiddles natuurlijk en hoge, vaak snerpende, zangstemmen. En de zangpartijen zijn vaak niet onderverdeeld in leadzang met achtergrondkoortjes, maar in meerstemmige met elkaar versmeltende zang. Als het goed gedaan wordt: schitterend. En de sentimentaliteit en de religiositeit zij ze vergeven.

© 2025 Henk Klaren
powered by CJ2