archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 14 Jaargang 22 10 april 2025

	Vermaak en Genot > Misdaadboeken delen printen terug De Wolvinnen Claude Aendenboom Precies dertig jaar geleden las ik een veel te spannend boek: 'De wolvinnen' van Boileau-Narcejac. Ik wilde het dit weekend nog eens herlezen maar niet zonder even te googlen: ‘Boileau-Narcejac’ (Frans: Bwa-loh Nar-say-jak) is het pseudoniem dat wordt gebruikt door het Franse misdaadschrijversduo Pierre Boileau (28 april 1906 - 16 januari 1989) en Pierre Ayraud, ook bekend als Thomas Narcejac (3 juli 1908 - 7 juni 1998). Hun succesvolle samenwerking leverde 43 romans, 100 korte verhalen en 4 toneelstukken op. Ze worden gecrediteerd voor het helpen vormen van een authentiek Frans subgenre van misdaadfictie met de nadruk op lokale instellingen en toenemende psychologische spanning. Ze staan bekend om de vindingrijkheid van hun plots en de bekwame evocatie van de stemming van desoriëntatie en angst. Hun werken werden aangepast in talrijke films, met name Les Diaboliques (1955), geregisseerd door Henri-Georges Clouzot, en Vertigo (1958), geregisseerd door Alfred Hitchcock. Het verhaal speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog waarbij twee mannen, Bernard en Gervais, uit een gevangenkamp waren ontsnapt. Angstig en onzeker vluchtten ze die winternacht met de trein naar Lyon, waar Hélène woonde. Deze oudere vrouw correspondeerde met Bernard toen die in het kamp vertoefde. Hélène wilde zo snel mogelijk trouwen met Bernard. Deze man was immers een succesvolle houthandelaar en er stond hem bovendien een miljoenenerfenis te wachten. Bernard was de enige erfgenaam van zijn oom Charles, zijn zus en neef grepen dus naast het fortuin. Twee wolvinnen Aangekomen bij het stille treinstation dat glimt van de natte sneeuw en het staal, worden Bernard en Gervais, hoe voorzichtig ze ook zijn, ontdekt door Duitse soldaten die in deze mistige winternacht de twee verdachte schimmen beschieten. Bernard wordt geraakt en bij z'n laatste ademtocht overhandigt hij zijn paspoort aan Gervais. Deze man, een getalenteerde pianist, loopt voor zijn leven en strompelt moe en verward naar Hélènes herenhuis . Gervais, die vanwege Bernard's dood uit noodzaak de plaats van zijn maatje inneemt, wordt in het grote herenhuis ontvangen als een koning, niet als Gervais, hij is nu Bernard. En dus nestelt de vriend zich in dat grote stille herenhuis. Er ontstaat un ménage à trois, want Hélène heeft een jongere zus, Agnès die een helderziende blijkt te zijn. De 'onechte' Benard heeft al snel een seksuele relatie met beide vrouwen. Niemand kent Gervais' geheim, maar is dat wel zo? De twee zusjes zijn immers geen lammetjes. Het verhaal wordt met de bladzijde spannender als er nog een wolvin op het toneel verschijnt: 'Julia', de zus van de overleden Bernard. Als die een tijdje de woonst intrekt, voert ze een ware komedie op. Gervais siddert voor haar goed gespeelde dubbele agenda. Want ja, haar broer Bernard heeft twee wratten achter het oor. Heeft ze Gervais' wanhoop door en wil Julia hem in de val laten lopen door hem te laten ontmaskeren?  Zal Gervais bekennen dat hij Bernard niet is? Het spel van deze liaisons dangereuses komt tot een enorme climax en op dat moment ben ik dertig jaar geleden gestopt met het lezen van dit boek, de spanning werd mij te veel. Zo ook deze ochtend en eigenlijk is dat goed, dan kan ik de eventuele lezer ook niks verklappen over het einde. Ontknoping Ach ja, na een gedeeltelijke zonsverduistering vandaag, is er nu weer een felblauwe lentehemel en op mijn balkon besloot ik om deze bloedstollende pocketroman maar eens uit te lezen. Na dertig jaar las ik eindelijk het verrassend slot, eentje à la Agatha Christie. Maar ik ga nu enkel een tipje van de sluier oplichten wat betreft de laatste bladzijden van 'De wolvinnen': Jawel, ik kon er gif op innemen dat Bernard als Gervais moest sterven door een fatale beet van de gevaarlijkste wolvin, de enige in schaapskleren. Wat een adembenemend einde. © 2025 Claude Aendenboom meer Claude Aendenboom - meer "Misdaadboeken" -

Vermaak en Genot > Misdaadboeken
De Wolvinnen	Claude Aendenboom
Precies dertig jaar geleden las ik een veel te spannend boek: 'De wolvinnen' van Boileau-Narcejac. Ik wilde het dit weekend nog eens herlezen maar niet zonder even te googlen: ‘Boileau-Narcejac’ (Frans: Bwa-loh Nar-say-jak) is het pseudoniem dat wordt gebruikt door het Franse misdaadschrijversduo Pierre Boileau (28 april 1906 - 16 januari 1989) en Pierre Ayraud, ook bekend als Thomas Narcejac (3 juli 1908 - 7 juni 1998). Hun succesvolle samenwerking leverde 43 romans, 100 korte verhalen en 4 toneelstukken op. Ze worden gecrediteerd voor het helpen vormen van een authentiek Frans subgenre van misdaadfictie met de nadruk op lokale instellingen en toenemende psychologische spanning. Ze staan bekend om de vindingrijkheid van hun plots en de bekwame evocatie van de stemming van desoriëntatie en angst. Hun werken werden aangepast in talrijke films, met name Les Diaboliques (1955), geregisseerd door Henri-Georges Clouzot, en Vertigo (1958), geregisseerd door Alfred Hitchcock. Het verhaal speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog waarbij twee mannen, Bernard en Gervais, uit een gevangenkamp waren ontsnapt. Angstig en onzeker vluchtten ze die winternacht met de trein naar Lyon, waar Hélène woonde. Deze oudere vrouw correspondeerde met Bernard toen die in het kamp vertoefde. Hélène wilde zo snel mogelijk trouwen met Bernard. Deze man was immers een succesvolle houthandelaar en er stond hem bovendien een miljoenenerfenis te wachten. Bernard was de enige erfgenaam van zijn oom Charles, zijn zus en neef grepen dus naast het fortuin. Twee wolvinnen Aangekomen bij het stille treinstation dat glimt van de natte sneeuw en het staal, worden Bernard en Gervais, hoe voorzichtig ze ook zijn, ontdekt door Duitse soldaten die in deze mistige winternacht de twee verdachte schimmen beschieten. Bernard wordt geraakt en bij z'n laatste ademtocht overhandigt hij zijn paspoort aan Gervais. Deze man, een getalenteerde pianist, loopt voor zijn leven en strompelt moe en verward naar Hélènes herenhuis . Gervais, die vanwege Bernard's dood uit noodzaak de plaats van zijn maatje inneemt, wordt in het grote herenhuis ontvangen als een koning, niet als Gervais, hij is nu Bernard. En dus nestelt de vriend zich in dat grote stille herenhuis. Er ontstaat un ménage à trois, want Hélène heeft een jongere zus, Agnès die een helderziende blijkt te zijn. De 'onechte' Benard heeft al snel een seksuele relatie met beide vrouwen. Niemand kent Gervais' geheim, maar is dat wel zo? De twee zusjes zijn immers geen lammetjes. Het verhaal wordt met de bladzijde spannender als er nog een wolvin op het toneel verschijnt: 'Julia', de zus van de overleden Bernard. Als die een tijdje de woonst intrekt, voert ze een ware komedie op. Gervais siddert voor haar goed gespeelde dubbele agenda. Want ja, haar broer Bernard heeft twee wratten achter het oor. Heeft ze Gervais' wanhoop door en wil Julia hem in de val laten lopen door hem te laten ontmaskeren?  Zal Gervais bekennen dat hij Bernard niet is? Het spel van deze liaisons dangereuses komt tot een enorme climax en op dat moment ben ik dertig jaar geleden gestopt met het lezen van dit boek, de spanning werd mij te veel. Zo ook deze ochtend en eigenlijk is dat goed, dan kan ik de eventuele lezer ook niks verklappen over het einde. Ontknoping Ach ja, na een gedeeltelijke zonsverduistering vandaag, is er nu weer een felblauwe lentehemel en op mijn balkon besloot ik om deze bloedstollende pocketroman maar eens uit te lezen. Na dertig jaar las ik eindelijk het verrassend slot, eentje à la Agatha Christie. Maar ik ga nu enkel een tipje van de sluier oplichten wat betreft de laatste bladzijden van 'De wolvinnen': Jawel, ik kon er gif op innemen dat Bernard als Gervais moest sterven door een fatale beet van de gevaarlijkste wolvin, de enige in schaapskleren. Wat een adembenemend einde.
© 2025 Claude Aendenboom
	powered by CJ2