Beste wielervriend of – vriendin

Zoals je misschien weet is vorig jaar van de Italiaanse beroepswielrenner Marco Pinotti en mij de briefwisseling ‘Verlangen naar de Giro’ verschenen. Tot onze geweldige trots is ons boek vertaald en onlangs verschenen in Duitsland onder de titel ‘Girofieber’. Voor de Duitse uitgave, verschenen bij Covadonga Verlag, is ons boek uitgebreid met acht brieven, met onder meer de belevenissen van Marco in de Ronde van Italië van 2005.

Die acht brieven tref je in deze mail aan als bijlage. Zomaar voor de lol, om je Nederlandstalige exemplaar volledig te maken. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat je ‘Verlangen naar de Giro’ nog niet hebt gelezen. Misschien moedigen deze extra brieven je aan dat alsnog te doen.

Hoe dan ook veel plezier ermee.

32
Hallo Gijs,

Ik heb je brief gelezen. Maar als je het niet erg vindt, ga ik er niet op in, omdat ik midden in de Giro zit. Die vergt alle concentratie. We zijn ruim een week onderweg en ik ben er eindelijk een beetje aan gewend dat ik in mijn zevende jaar als beroepsrenner een debutant ben en tegelijkertijd de senior van een team jonge, ambitieuze renners. We zijn begonnen in Calabrië, in Zuid-Italië, waar we woensdag voorafgaand aan de proloog verzamelden. We blijven bijna vier weken weg van huis. Als je zo lang onderweg bent, is de keuze van je kamergenoot erg belangrijk. We doen het dan ook niet zelf, maar onze ploegleider Algeri maakt de kamerindeling. Dat laat hij afhangen van ieders karakter en gedrag. Zo deel ik de kamer met de jonge Zwitserse klimmer Oliver Zaugg, net als ik een kalme en bedachtzame jongen. Als renner is hij sterk en agressief. Met dat laatste bedoel ik dat hij zo lang mogelijk probeert aan te klampen. Dat doe ik tot een zeker punt ook, maar uit ervaring weet ik dat het soms beter is energie te sparen voor een volgende inspanning. Vlak voor het begin van de Giro heeft Zaugg, na meer dan een jaar, zijn haar laten knippen. Het is voor hem een symbool dat hij klaar is voor de oorlog. Het is nu zo kort als dat van een commando.

De dag voor de start was er een bijeenkomst, waarbij ieder persoonlijk ten overvloede zijn taken kreeg toegewezen. Er werd duidelijk gemaakt wie er voor het algemeen klassement zou rijden (Garate), wie Juan Manuel Garate moest helpen in de bergen, wie hem tijdens de vlakke etappes uit de wind moest houden en wie mocht proberen een etappe te winnen in een ontsnapping of in de sprint. Mijn rol werd mij, eerlijk gezegd, niet erg duidelijk. Ik kan goed klimmen, maar ben geen uitblinker. Ik mocht in een ontsnapping meegaan, maar moest wachten tot de zwaarste etappes achter de rug waren en tegelijkertijd moest ik waar mogelijk Garate helpen. In de tijdritten mocht ik vol gas geven.

De mecaniciens en de masseurs hebben ook hun eigen rol. Zij doen de was, onderhouden de fietsen, maken de auto’s schoon en aan het eind van de dag tanken zij benzine. Daarnaast dragen ze de bagage in en uit de hotels. Ze masseren ons en doen de klusjes die zich aandienen. Eigenlijk zijn het dezelfde dingen als bij de andere wedstrijden, maar nu werd alles nog eens expliciet verteld om misverstanden te voorkomen.

De proloog was ongebruikelijk kort, 1150 meter, en vond pas plaats toen de lantaarns al brandden. Ik vertrok pas om kwart voor tien. We reden in Reggio Calabria over een boulevard die de bekende schrijver Gabriele D’Annunzio eens de mooiste kilometer van Italië heeft genoemd. Ik zou moeten terugkomen om het te controleren, want tijdens de wedstrijd had ik er geen tijd voor. We waren ’s middags al in Reggio aangekomen, waar we in de bus pasta kookten, die we opaten terwijl we door het raam naar buiten zaten te kijken. Daar zagen we de menigte steeds groter worden. Er waren echt heel veel toeschouwers, al denk ik dat de meesten alleen maar uit nieuwsgierigheid kwamen of vanwege het genoegen na het eten een wandelingetje in de warme lenteavond te maken.

Na de proloog was er het laatste optreden van superstar Mario Cipollini. Hij reed over het parkoers in een roze body met daarop de namen van de 42 etappes die hij tijdens zijn lange carrière in de Giro heeft gewonnen. De renners die ik sprak, zeiden het een geweldig idee te vinden om de aandacht van de media te trekken, wat niet noodzakelijkerwijs betekent dat ze dat ook mooi vonden. Het deed me een beetje denken aan een circus. Je houdt er niet van, maar het fascineert en daarom ga je kijken.

Voor de proloog was ik was behoorlijk nerveus, mede doordat ik een instrumentje droeg dat op de televisie mijn hartslag liet zien. Achteraf bleek die hartslag maar een paar seconden in beeld te zijn geweest, omdat het scherm op zwart sprong. Maar ik heb de volle kilometer een tv-man op een motor achter me aan gehad. Het was een grappig idee dat daardoor veel mensen thuis me konden zien rijden, al maakte het me nog meer gespannen dan ik toch al was. Misschien is het de oorzaak geweest van mijn wat fletse rijden, al is een tijdrit van een kilometer duidelijk niet mijn specialiteit.

 

************************************************************

De Leunstoel is gebouwd door Peppered. Ga voor informatie over dat bureau

naar: www.peppered.nl .