archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 11
Jaargang 22
27 februari 2025
Bezigheden > Op de fiets delen printen terug
De Fietstrein Bram Schilperoord

2211BZ FietstreinIn het Portugese dorpje aan de Algarve waar ik een weekje verblijf is niet veel te beleven, behalve lekker wandelen en af en toe eens de trein pakken, hetzij naar het oosten (Spaanse grens), of in westelijke richting naar Faro of Albufeira. Aardige bijkomstigheid is dat je in die trein, die toch al bijna niets kost (twee euro voor de rit van 30 kilometer naar Spanje, bejaarden half geld), ook gratis je fiets mee mag nemen. Makkelijker gezegd dan gedaan want daarvoor moet je eerst via een laddertje in die trein klimmen, die zeer hoog op zijn wielen staat, de deur van het bagageruim proberen te openen (die vaak muurvast zit), dan weer naar beneden afdalen, je fiets boven je macht in dat ruim smijten en dan jezelf nog even in de trein proberen te krijgen. Aangekomen op de plaats van bestemming, geschiedt dit alles in omgekeerde volgorde.

Het zou leuk zijn als iemand even je fiets zou aanpakken maar dat gebeurt zelden, en zeker krijg je geen hulp van het spoorwegpersoneel, wat wel te begrijpen is: voor een eurootje vorstelijk in de trein zitten en dan ook nog je fiets laten aanreiken, we zijn niet gek! Het koloniale tijdperk is ook hier verleden tijd, reken maar van yes!
Nederlanders, die zoals bekend zeer op de penning zijn, maken dan ook graag gebruik van de trein, al was het maar zijn om 'voordelig uit te zijn', en alles wat dan ook maar wielen heeft gaat mee. Fietsen, aanhangwagentjes achter die fietsen, boodschappenkarretjes, eventuele rollators en rolstoelen, alles moet mee, het ongemakkelijke in- en uitstappen neemt men graag voor lief.

Op het stationnetje van Conceicao stond die ochtend als gebruikelijk een flink gezelschap te wachten op de tien uur trein naar V. Real de St. António, grensplaats met Spanje. Ruim op tijd, niet onverstandig gezien de instapprocedures. Toen het monster aan kwam stormen en met veel gerem en gesis tot stilstand was gekomen leek er even paniek uit te breken want de deur van het bagageruim was met geen mogelijkheid open te krijgen. De conducteur kwam niet in actie en bleef stoïcijns toekijken maar dan had hij buiten de waard gerekend want een van de fietsbezitters klom resoluut via de naastgelegen ingang naar binnen en ontgrendelde de deur van het fietsruim. Eén voor één werden de karretjes naar binnen geladen, en hoewel ik ook weet dat het koloniale tijdperk voorbij is, hielp ik een handje. 'Hé, hé, is me dat schrikken, en wat een service van niks', bleef het conversatie-item tot het eind van de rit.

Om half vier in de middag was ik weer terug bij het grensstation, waar inmiddels ‘de pleuris was uitgebroken’. Paniekerig stonden de fietsers van vanmorgen bijeen. De trein van 15:45 uur was ergens halverwege het traject blijven steken en zou vandaag ook niet meer vertrekken, evenals de overige treinen. No trains today, due to an accident, werd er omgeroepen. Maar geen nood, er stond een luxueuze bus gereed die ons voor hetzelfde geld weer terug zou brengen.
'Maar onze fietsen dan?', klonk het verbouwereerd. 'No bikes in bus', was het antwoord, en de chauffeur maande ons vlug in te stappen want hij moest zich wel aan de dienstregeling houden. Even later reden we weg, de avontuurlijke fietsers ontdaan achterlatend op het stationsplein. Ik had toch een beetje met hen te doen want uit ervaring weet ik dat de weg hier en daar zeer steil is, je een paar keer een drukke snelweg moet oversteken en dat het kiezelpad dat door moet gaan voor een fietspad eindigt op een vuilnisbelt. Maar bij thuiskomst heb je natuurlijk wél wat te vertellen.

---------

De tekening is van Henk Klaren.
© 2025 Bram Schilperoord meer Bram Schilperoord - meer "Op de fiets"
Bezigheden > Op de fiets
De Fietstrein Bram Schilperoord
2211BZ FietstreinIn het Portugese dorpje aan de Algarve waar ik een weekje verblijf is niet veel te beleven, behalve lekker wandelen en af en toe eens de trein pakken, hetzij naar het oosten (Spaanse grens), of in westelijke richting naar Faro of Albufeira. Aardige bijkomstigheid is dat je in die trein, die toch al bijna niets kost (twee euro voor de rit van 30 kilometer naar Spanje, bejaarden half geld), ook gratis je fiets mee mag nemen. Makkelijker gezegd dan gedaan want daarvoor moet je eerst via een laddertje in die trein klimmen, die zeer hoog op zijn wielen staat, de deur van het bagageruim proberen te openen (die vaak muurvast zit), dan weer naar beneden afdalen, je fiets boven je macht in dat ruim smijten en dan jezelf nog even in de trein proberen te krijgen. Aangekomen op de plaats van bestemming, geschiedt dit alles in omgekeerde volgorde.

Het zou leuk zijn als iemand even je fiets zou aanpakken maar dat gebeurt zelden, en zeker krijg je geen hulp van het spoorwegpersoneel, wat wel te begrijpen is: voor een eurootje vorstelijk in de trein zitten en dan ook nog je fiets laten aanreiken, we zijn niet gek! Het koloniale tijdperk is ook hier verleden tijd, reken maar van yes!
Nederlanders, die zoals bekend zeer op de penning zijn, maken dan ook graag gebruik van de trein, al was het maar zijn om 'voordelig uit te zijn', en alles wat dan ook maar wielen heeft gaat mee. Fietsen, aanhangwagentjes achter die fietsen, boodschappenkarretjes, eventuele rollators en rolstoelen, alles moet mee, het ongemakkelijke in- en uitstappen neemt men graag voor lief.

Op het stationnetje van Conceicao stond die ochtend als gebruikelijk een flink gezelschap te wachten op de tien uur trein naar V. Real de St. António, grensplaats met Spanje. Ruim op tijd, niet onverstandig gezien de instapprocedures. Toen het monster aan kwam stormen en met veel gerem en gesis tot stilstand was gekomen leek er even paniek uit te breken want de deur van het bagageruim was met geen mogelijkheid open te krijgen. De conducteur kwam niet in actie en bleef stoïcijns toekijken maar dan had hij buiten de waard gerekend want een van de fietsbezitters klom resoluut via de naastgelegen ingang naar binnen en ontgrendelde de deur van het fietsruim. Eén voor één werden de karretjes naar binnen geladen, en hoewel ik ook weet dat het koloniale tijdperk voorbij is, hielp ik een handje. 'Hé, hé, is me dat schrikken, en wat een service van niks', bleef het conversatie-item tot het eind van de rit.

Om half vier in de middag was ik weer terug bij het grensstation, waar inmiddels ‘de pleuris was uitgebroken’. Paniekerig stonden de fietsers van vanmorgen bijeen. De trein van 15:45 uur was ergens halverwege het traject blijven steken en zou vandaag ook niet meer vertrekken, evenals de overige treinen. No trains today, due to an accident, werd er omgeroepen. Maar geen nood, er stond een luxueuze bus gereed die ons voor hetzelfde geld weer terug zou brengen.
'Maar onze fietsen dan?', klonk het verbouwereerd. 'No bikes in bus', was het antwoord, en de chauffeur maande ons vlug in te stappen want hij moest zich wel aan de dienstregeling houden. Even later reden we weg, de avontuurlijke fietsers ontdaan achterlatend op het stationsplein. Ik had toch een beetje met hen te doen want uit ervaring weet ik dat de weg hier en daar zeer steil is, je een paar keer een drukke snelweg moet oversteken en dat het kiezelpad dat door moet gaan voor een fietspad eindigt op een vuilnisbelt. Maar bij thuiskomst heb je natuurlijk wél wat te vertellen.

---------

De tekening is van Henk Klaren.
© 2025 Bram Schilperoord
powered by CJ2