archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 6
Jaargang 22
28 november 2024
Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
The voice kids Claude Aendenboom

2206BZ The voice kidsIk en mijn één jaar oudere broer Pascal zijn heel verschillend, zelfs een volleerde geneticus zou onmogelijk op zicht kunnen raden dat we broers zijn. Pascal is groot, slank en heeft een donkerbruine krullende haardos, ik ben kleiner, gespierd en zo kaal als ei. Pascal is evenwichtig en heel goed in wiskunde, ik was een rebel en behaalde meestal slechts een voldoende voor deze droge materie. Nee, algebra en meetkunde, daar had ik niet de juiste hersenknobbels voor. Pascal op zijn beurt was stikjaloers op mijn ijzersterk geheugen voor Latijnse vervoegingen en verbuigingen. Mijn bejaarde vader concludeerde vlak voor zijn dood: ‘Claude, je hebt the looks van je opa, en jij, Pascal, hebt the brains van hem meegekregen.’

En zo kan ik nog een tijdje doorgaan: ik lust enkel zwarte pens, hij zweert bij witte pens. Ik had al vroeg vele meisjes gekend, Pascal wilde eerst nog vijf jaar studeren. Ik lijk met mijn overmatige lichaamsbeharing op een gorilla, en jawel je raadt het al, mijn broers huid is zo glad als een dolfijn. 

Yes my brother had it all: behaalde een ingenieursdiploma, deed z'n legerdienst bij de luchtmacht, werkt nu als projectmanager, huwde een dame met een mooie positie, heeft een flinke dochter en rijdt met chique wagens. Dat is allemaal niet aan mij besteed. Maar mijn rivaal bewondert mijn dichtkunst wel.

Je moet geen psycholoog zijn om te begrijpen dat ik en mijn broer niet vaak de beste vrienden zijn. Maar ma accepteert onze grillen en grollen. Toch hebben haar Kaïn en Abel één ding gemeen. Als één van ons tweeën haar belt, om haar moederdag te wensen bijvoorbeeld, weet ze nooit meteen wie van haar beide zoons zij aan de andere kant van de lijn heeft. Inderdaad glimlacht zij dan: 'my kids have the same voice.'

----------

De foto komt van de auteur (rechts).


© 2024 Claude Aendenboom meer Claude Aendenboom - meer "Ontmoetingen" -
Bezigheden > Ontmoetingen
The voice kids Claude Aendenboom
2206BZ The voice kidsIk en mijn één jaar oudere broer Pascal zijn heel verschillend, zelfs een volleerde geneticus zou onmogelijk op zicht kunnen raden dat we broers zijn. Pascal is groot, slank en heeft een donkerbruine krullende haardos, ik ben kleiner, gespierd en zo kaal als ei. Pascal is evenwichtig en heel goed in wiskunde, ik was een rebel en behaalde meestal slechts een voldoende voor deze droge materie. Nee, algebra en meetkunde, daar had ik niet de juiste hersenknobbels voor. Pascal op zijn beurt was stikjaloers op mijn ijzersterk geheugen voor Latijnse vervoegingen en verbuigingen. Mijn bejaarde vader concludeerde vlak voor zijn dood: ‘Claude, je hebt the looks van je opa, en jij, Pascal, hebt the brains van hem meegekregen.’

En zo kan ik nog een tijdje doorgaan: ik lust enkel zwarte pens, hij zweert bij witte pens. Ik had al vroeg vele meisjes gekend, Pascal wilde eerst nog vijf jaar studeren. Ik lijk met mijn overmatige lichaamsbeharing op een gorilla, en jawel je raadt het al, mijn broers huid is zo glad als een dolfijn. 

Yes my brother had it all: behaalde een ingenieursdiploma, deed z'n legerdienst bij de luchtmacht, werkt nu als projectmanager, huwde een dame met een mooie positie, heeft een flinke dochter en rijdt met chique wagens. Dat is allemaal niet aan mij besteed. Maar mijn rivaal bewondert mijn dichtkunst wel.

Je moet geen psycholoog zijn om te begrijpen dat ik en mijn broer niet vaak de beste vrienden zijn. Maar ma accepteert onze grillen en grollen. Toch hebben haar Kaïn en Abel één ding gemeen. Als één van ons tweeën haar belt, om haar moederdag te wensen bijvoorbeeld, weet ze nooit meteen wie van haar beide zoons zij aan de andere kant van de lijn heeft. Inderdaad glimlacht zij dan: 'my kids have the same voice.'

----------

De foto komt van de auteur (rechts).
© 2024 Claude Aendenboom
powered by CJ2