Dat het in de tuin rustig moet zijn daarmee ben ik het volkomen eens. In de Antwerpse Kruidentuin, zoals ze daar de hortus noemen, was het aangenaam stil. Kwam dat door het reglement dat de bezoeker op een bord kan lezen? Honden zijn verboden 'ook aan de leiband', verkeer met kinderwagens is enkel op brede wegen toegelaten en 'lopen noch spelen wordt geduld'. Dat laatste vond ik wel erg ver gaan, tot ik begreep dat 'lopen' voor de Vlaming 'rennen' moet zijn. In een parkje kuier je dat spreekt vanzelf of je pakt een ligstoel, die hier helaas ontbrak. In Engeland weten ze beter dat je nog het meest vanuit een ligstoel van een tuin geniet. En ook daar zijn ze fel tegen 'spelen'. Zelfs een onschuldig partijtje frisbee, met een kleine frisbee die van canvas was gemaakt en waarmee je geen bejaarde pijn zou kunnen doen, leidde er ooit toe dat we Kew Gardens zouden worden uitgezet als we niet onmiddellijk met dit storende vermaak ophielden.

Aangenaam verbijsterd door de zondagsrust in de Kruidentuin zag ik tot mijn echte verbijstering als een van de eerste soorten het zevenblad aangekondigd. De schrik van elke tuinier stond hier met een naambordje in een perkje. Ik moest me bedwingen om hem niet uit te rukken, een zulk verboden handeling dat die zelfs niet in het reglement werd genoemd. In ons volkstuincomplex zijn we van zevenblad gevrijwaard, maar je weet maar nooit. Klein hoefblad is wel opgedoken in mijn tuin. Dat heeft ondergrondse uitlopers maar woekert niet echt. De gele paardenbloemachtige bloemetjes die op een eigenaardig geschubd steeltje verschijnen nog voordat de blaadjes zijn uitgekomen, zijn de eerste bloemen in mijn nieuwe tuin. Speenkruid heb ik nog niet gezien, maar dat schijnt dit koude en natte voorjaar overal laat te zijn en misschien is het nog niet komen aanwaaien bij ons, net als het zevenblad.

In de Kruidentuin van Antwerpen raakte ik geïmponeerd door een kolossale meerstammige boom die vol met aardbeiachtige knoppen zat. 'Parotia' schreef ik in mijn notitieboekje voor thuis. Google zou er goed voor zijn en zelfs beter dan ik dacht. 'Bedoelt u Parrotia?' kwam op mijn scherm. Dat was een goede suggestie, want 'Parotia' leverde alleen veel informatie op over de paradijsvogel, waarvan ik nu weet dat die de vlag van Papua New Guinea siert. De verzameling zinloze kennis groeit met het gebruik van Google gestaag.

De Parrotia bleek een forse boom te zijn die uit Perzië afkomstig is. IJzerboom wordt hij ook wel genoemd, vanwege de hardheid van het hout. De aardbeiachtige knoppen leiden tot van die gekrulde meeldraadbloemen zoals de toverhazelaar ook heeft. In de herfst schijnt het blad mooi te verkleuren. Op een Amerikaanse website werd de boom vooral aangeraden voor op de middenberm van snelwegen of als omzoming van parkeerterreinen, vooral ook omdat hij tegen weer, wind en vuiligheid bestand is. Ik had helemaal niet onder de indruk hoeven raken in Antwerpen leerde ik ook. In het Amsterdamse Oosterpark staat een Parrotia die al meer dan 150 jaar oud is. In mijn schooltijd liep ik dagelijks door dat park, maar hij is me nooit opgevallen. Misschien dat hij buiten mijn route viel, maar aan de achtergrond van de foto op het internet te zien, lijkt dat niet zo te zijn. Het wordt tijd om weer eens door dat park te lopen of misschien te fietsen, want in Amsterdam zijn ze soepeler dan in Antwerpen, of lakser misschien. Misschien wel zeker. Voor mijn volkstuin is de Parrotia te groot, een les die veel tuinders in het algemeen niet van de kenners van bomen willen aannemen. Voor bomen heb je snel een landgoed nodig om ervan te genieten. En als je toch een kolossale tuin zou hebben, dan is er misschien ook plaats voor een beeld.

Van de Kruidentuin trokken we met de tram het centrum van Antwerpen uit naar het beeldenpark Middelheim. Schreef Gust Gils daarover ook niet, de dichter van de bundel met de fantastische titel 'Afschuwelijke roze yogurtman'? De bereikbaarheid met de tram bleek een leugen te zijn, omdat je nog een wandeling van minstens een kwartier moest maken. Maar daar stonden de sculpturen dan op ruime gazons. De bomen waren nog grotendeels kaal. Een grote stenen ijsbeer (van de Fransman Pompom) schijnt vooral kinderen aan te spreken. Zelf was ik erg ingenomen met de Grote Badende, een bronzen beeld van Wieland Förster van een voluptueuze naakte vrouw met gekromde benen en uitgestrekte armen. Ze rust met een onderbeen op een smalle sokkel en ligt zo vrijwel geheel vrij in de ruimte.

Förster blijkt ook een standbeeld te hebben gemaakt van Heinrich Böll, een van mijn favoriete schrijvers. Het is een goed gelijkende kop op een vreemde, smalle, amorfe romp. Maar het vrouwenlichaam lijkt Försters voorkeur te hebben. Mollig en stevig, daar houdt hij van. De Grote Badende is dan een uitzondering, want die is eerder wulps. Dat vond de opdrachtgever ook. Förster is afkomstig uit de vroegere DDR, zo'n communistische heilstaat waar je voor het minste uit de gratie raakt en vaak voor erger moet vrezen. Als jongeman zat hij zo zes jaar in een werkkamp vanwege iets onschuldigs. De gemeente Halle gaf hem een opdracht voor een beeld voor een nieuwbouwwijk. Grote Badende was een werktitel, het zou eigenlijk 'Vrijheid' of iets van dien aard moeten gaan heten. Maar toen het beeld af was, vond men het te erotisch en werd het opgeslagen in een depot. Wel verkocht men een tweede afgietsel aan de Antwerpenaren die een struise vrouw blijkbaar wel konden waarderen.

Als ik een landgoed had, zou ik het graag op het gazon voor het huis plaatsen en een Parrotia op de achtergrond planten. Als ik echt rijk was, zou ik de gemeente Amsterdam benaderen of ik het exemplaar uit het Oosterpark zou mogen hebben. Voorlopig lig ik nog in mijn tuinstoel in mijn volkstuintje en wacht ik af of de clethra barbinervis, die tot een bescheiden kleine boom kan uitgroeien, zal gaan uitbotten. Je mag toch aannemen dat het voorjaar een keer begint.

 

*********************************************

De Leunstoel is gebouwd door Peppered.

Ga voor informatie over dat bureau naar: www.peppered.nl .