archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 7
Jaargang 21
11 januari 2024
Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Dijbeen Carlo van Praag

2107BZ Dijbeen
De trein was bijna vol, maar de plaats tegenover mij was nog onbezet. In Leiden stapte een vrouwspersoon in die zich van de vrije plaats meester maakte. Geen erg modieus type, zeg maar gerust een beetje shabby, behangen met haveloze tassen. Eén van die tassen, van de Lidl, zo één voor zware boodschappen, plaatste zij op haar schoot. Even later was zij aan de gang met de onvermijdelijke smartphone.

Het gebeurt niet vaak, maar dit keer kwam de conducteur langs om de vervoersbewijzen te controleren. De vrouw zocht in diverse tassen en leek ten prooi aan verwarring. De smartphone dreigde van haar schoot te vallen, maar zij kon hem op het laatste moment nog grijpen. In plaats daarvan tuimelde de Lidl-tas omlaag met de opening naar beneden. Op de grond werd een groot bot zichtbaar, onmiskenbaar afkomstig (zelfs voor de leek te waar te nemen) uit een menselijk dijbeen. De passagiers, opgeschrikt door de klap van het vallende gebeente, keken verbijsterd naar de seriemoordenares in hun midden. De conducteur was van zijn à propos.
‘Ik eh, ik kom zo nog wel langs’ stotterde hij.

De vrouw hing intussen voorover om haar groot uitgevallen kluif op te rapen en weer bij de andere Lidl-boodschappen te stoppen.
Ze richtte zich tot mij:
‘Ik ben evolutionair bioloog’ verklaarde ze. ‘En dit bot moet naar het lab voor DNA-analyse’. Zij zocht verder naar haar vervoersbewijs, maar de conducteur kwam niet terug. Ik moest er in Hoofddorp uit. Er was daar geen politie om haar op te wachten. Misschien pas in Nieuw- Vennep.

----------

Alex Verduijn den Boer heeft het dijbeen vereeuwigd.


© 2024 Carlo van Praag meer Carlo van Praag - meer "Ontmoetingen" -
Bezigheden > Ontmoetingen
Dijbeen Carlo van Praag
2107BZ Dijbeen
De trein was bijna vol, maar de plaats tegenover mij was nog onbezet. In Leiden stapte een vrouwspersoon in die zich van de vrije plaats meester maakte. Geen erg modieus type, zeg maar gerust een beetje shabby, behangen met haveloze tassen. Eén van die tassen, van de Lidl, zo één voor zware boodschappen, plaatste zij op haar schoot. Even later was zij aan de gang met de onvermijdelijke smartphone.

Het gebeurt niet vaak, maar dit keer kwam de conducteur langs om de vervoersbewijzen te controleren. De vrouw zocht in diverse tassen en leek ten prooi aan verwarring. De smartphone dreigde van haar schoot te vallen, maar zij kon hem op het laatste moment nog grijpen. In plaats daarvan tuimelde de Lidl-tas omlaag met de opening naar beneden. Op de grond werd een groot bot zichtbaar, onmiskenbaar afkomstig (zelfs voor de leek te waar te nemen) uit een menselijk dijbeen. De passagiers, opgeschrikt door de klap van het vallende gebeente, keken verbijsterd naar de seriemoordenares in hun midden. De conducteur was van zijn à propos.
‘Ik eh, ik kom zo nog wel langs’ stotterde hij.

De vrouw hing intussen voorover om haar groot uitgevallen kluif op te rapen en weer bij de andere Lidl-boodschappen te stoppen.
Ze richtte zich tot mij:
‘Ik ben evolutionair bioloog’ verklaarde ze. ‘En dit bot moet naar het lab voor DNA-analyse’. Zij zocht verder naar haar vervoersbewijs, maar de conducteur kwam niet terug. Ik moest er in Hoofddorp uit. Er was daar geen politie om haar op te wachten. Misschien pas in Nieuw- Vennep.

----------

Alex Verduijn den Boer heeft het dijbeen vereeuwigd.
© 2024 Carlo van Praag
powered by CJ2