De afgelopen weken ben ik geplaagd door een zeer vervelend lek in mijn badkamer.

Zo’n lek dat soms lekt en dan weer een paar weken niet. Als je met veel moeite een loodgieter hebt gevonden, dan moet je de hele dag wachten en als hij om 5 uur komt, dan lekt het net weer niet. Deze loodgieter begon met een paar tegels onder het ingemetselde bad los te hakken en toen bleek dat er een grote massa water onder het bad stond. Hij had een speciale pomp waarmee hij dat water eruit zoog. En aangezien hij geen echt lek kon vinden, zei hij dat ik maar moest bellen als er weer water onder het bad stond. Hij zei: ‘Het grote probleem in ons vak is dat het niet logisch is. Je bekijkt de situatie en bedenkt dan de logische oplossing. Maar die is altijd fout. Je moet dus gewoon maar wat proberen en hopen dat je het lek vindt.’ Deze aanpak is zeer strijdig met mijn opvatting van professionaliteit en ik hoopte dat het droog zou blijven. Wat is het toch ellendig om van de vakkennis en intelligentie van een ander afhankelijk te zijn.

Inderdaad bleef enkele weken alles droog, Maar toen stond er weer een flinke plas onder het bad. Inmiddels waren er ook watervlekken op de muur van de buurman verschenen. Ik moest bekennen dat het lek bij mij daarvan waarschijnlijk wel de oorzaak was. Hij drong erop aan dat ik er snel en doortastend wat aan zou doen. Zijn grootste zorg was de waarde van zijn huis met elke nieuwe vlek nog verder zou dalen. Hij is een soort onroerendgoedgoeroe en als het echt veel erger zou worden dan zou hij mij zeker voor de schade aanspreken. Nu heeft hij de afgelopen jaren al zo’n half miljoen op zijn huis verdiend, maar daar wil hij kennelijk geen cent van kwijtraken.

Weer de loodgieter gebeld. Inmiddels hadden we een redelijke relatie opgebouwd. Toen hij na lang wachten weer verscheen, was hij kennelijk in een opgewonden staat:

‘Ik moet je iets vertellen wat ik aan niemand anders kan vertellen. Mijn vrouw mag het niet weten en als ik het mijn vrienden vertel weet morgen het hele dorp het. Ik kom net van een grote, nieuwe flat op de eilanden, waar ze ook een moeilijk te vinden lek hebben. Daar werd ik ontvangen door een werkelijk schitterende vrouw. Zij bleef mij de hele tijd volgen en keek me af en toe aan met zo’n blik, waar je als man helemaal opgewonden van wordt. Gelukkig heb ik het lek nog niet gevonden en moet ik daar nog terugkomen. Wie weet….’ Zijn hart gelucht hebbend begon hij alsnog zijn werk in mijn badkamer, zoog alles droog en meende na enige tijd dat hij het lek gevonden had. Hij had mij inmiddels verteld dat hij eigenlijk naar Frankrijk wilde emigreren maar er tegenop zag om Frans te leren. Ik hoopte dat hij al een paar woorden kende. ‘Maar je kent toch al een beetje Frans. Ik hoop dat je de woorden ‘froid’ en ‘chaud’ kent.' ‘Ja die ken ik’. Tot mijn geluk beheerste hij dus wel zijn vakjargon. Alhoewel, hij was wel in de war gebracht doordat de installateur ‘froid‘ links gezet had en ‘chaud’ rechts, terwijl het andersom hoort. Nadat hij die onduidelijkheid geestelijk verwerkt had kon hij vrij gemakkelijk het vermeende lek repareren. ‘Nu moet u een paar dagen wachten om te kijken of het droog blijft en dan kunnen we het tegelwerk herstellen.’

Die avond ging ik naar mijn badkamer en wat zie ik: Er staat weer een grote plas water onder mijn bad. De volgende dag weer de loodgieter gebeld en weer vele uren gewacht. Die wachttijd gebruikte ik om alvast zoveel mogelijk water weg te dweilen. Wat een rotklus. Om 5 uur verscheen hij: ‘Ik had eigenlijk een inspectiedag maar ik kon u toch niet laten zitten. Alleen, ik heb geen gereedschap bij me. Het is net of ik zonder ballen naar de hoer ga.’ ‘Dat soort taal gebruiken wij niet in dit huis en in deze buurt.’ ‘Maar u begrijpt het toch wel?’ Hij keek mij licht wanhopig aan, omdat hij kennelijk er tegenop zag zijn uitspraak nader uit te leggen. ‘Mensen uit deze buurt hebben wel ballen maar gaan niet naar de hoeren. Maar wij hebben allemaal gestudeerd en begrijpen alles. Alleen drukken wij ons anders uit’. Opgelucht ging hij aan het werk.

Hij begon met mijn dweil eerst een massa water weg te werken en kon toen met een nieuwe speurtocht beginnen. Aangezien de watervlek bij de buurman precies op de hoogte van mijn kranen zat werd besloten de tegels rond de kranen weg te hakken. Gelukkig vond ik een hamer en kon hij al hamerend aan de slag. Ik kon het niet aanzien hoe de ene mooie tegel na de andere aan diggels werd geslagen en ging maar beneden om koffie voor hem zetten. Na een kwartiertje riep hij van boven: ‘Ik heb het’. Inderdaad spoot er uit een pijpje bij de kranen een klein straaltje. Na nog wat aan de kranen te draaien kon de ware aard van het probleem worden vastgesteld.

Nu gingen we eerst maar koffie drinken. ‘Je weet nog dat ik je van die mooie dame verteld heb. Ik heb het idee dat ik steeds een beetje verder kom.’ Ik vroeg maar niet naar de bekende weg, waarop hij verder wilde. ‘Wat knap van je . Toen ik jong was wist ik nooit wat ik dan moest doen. Ik was altijd stinkend jaloers op Humphrey Bogart en Roger Moore, die alleen maar ‘hey baby’ hoefden te zeggen om de mooiste juffrouw in de bar te veroveren.’ ‘Ik heb daar weinig problemen mee. Als ik zo’n dame zó aankijk, dan valt ze meestal wel voor me’. En hij keek me aan met een soort koeienogen, waarvan ik niet kon geloven dat er zelfs een hitsige stier voor zou vallen. ‘Ben je eigenlijk een professional in jouw vak?’ ‘Ik werk al 15 jaar als loodgieter; dat vak beheers ik nu wel’. ‘Maar wat doet een professionele loodgieter eigenlijk in de situatie met zo’n dame?’. Artsen en advocaten hebben duidelijke, strenge codes voor zo’n situatie. Ik had ook net Bukowski weer eens gelezen en daaruit geleerd dat Amerikaanse postbodes een geheel andere moraal hebben. Daar leidt elke weggebracht pakje tot een erotische scène. Volgens mij had Bukowski niet door dat Amerikaanse dames waarschijnlijk een pakje aan zichzelf sturen en dan in negligé de deur voor de postbode opendoen. Maar ik kon mij moeilijk voorstellen dat nette Nederlandse dames een lek maken en dan de loodgieter bellen. Maar wat zijn nu de gedragsregels voor een Nederlandse loodgieter?

Mijn loodgieter kon geen code of gedragsregel produceren. ‘Ik ken geen regel, maar ik heb wel genoeg beleefd om er een boek over te schrijven’. ‘Heb je wel eens een boek gelezen?’ ‘Jawel, één keer’. ‘Misschien is het verstandig er nog een te lezen voordat je gaat schrijven. Hier heb ik een boek van ene Bukowski. Als jou avonturen nog opwindender zijn dan denk ik dat je wel een interessant boek kunt schrijven’.

Ik gaf hem mijn exemplaar en was eigenlijk blij dat ik er vanaf was. Dergelijke pulp lees je wel met een zeker genoegen, maar wil je daarna niet meer in huis hebben.

Toen Bukowski’s eerste boek in Amerika een succes was, werd hij in een Frans litterair TV-programma uitgenodigd. Hij begon met enige gore frases in plat Amerikaans en zette vervolgens de fles wijn, die open op tafel stond, aan zijn mond en begon te drinken. De Franse presentator zei dat hij zich in Frankrijk aan de Franse gewoontes moest aanpassen en een glas diende te gebruiken. Bukowski keek hem vernietigend aan, stond op en verliet het vertrek, al drinkend uit de fles. De volgende dag was het boek van Bukowski in heel Parijs binnen het uur uitverkocht.