archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
Nummer 17 Jaargang 20 8 juni 2023 |
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Beschouwingen > Het leven zelf | ||||
Middel X | Bram Schilperoord | |||
Ik ben al een paar jaar lid van de Coöperatie Laatste Wil, een beweging negen jaar geleden opgericht, die het niet langer kon aanzien hoe het leven van – meestal oudere – mensen maar moet voortduren, ook als je dat nauwelijks meer 'leven' kunt noemen. Talloze voorbeelden zie je daarvan in verpleeg-en verzorgingshuizen. Nederland mag dan de naam hebben ruimhartig te zijn op het gebied van euthanasie, de werkelijkheid is anders. Het Openbaar Ministerie is gebeten op artsen die met behulp van medicijnen het vaak uitzichtloos leven van hun patiënten helpen beëindigen. Kom je ook na uitvoerige beraadslaging tot de conclusie dat het leven hartverscheurend zinloos is, dan nog wordt men geacht dat leven in stand te houden. De arts die de noodzakelijke handelingen verricht die een eind zouden maken aan het lijden is in principe strafbaar, en kan worden veroordeeld tot uitzetting uit zijn beroep en zelfs gevangenisstraf. Voorbeeld is de huisarts Nico Tromp uit Tuitjenhorn die nadat hij een patiënt uit zijn lijden hielp uit zijn ambt werd gezet en werd veroordeeld, waarna hij zelf suïcide pleegde. Ruim zeven jaar later werd het vonnis door de Hoge Raad vernietigd en ontving de weduwe een schamel bedrag als smartengeld. Laatste Wil Middelen Er zijn twee verenigingen die zich met deze penibele zaken bezig houden, de NVVE, Nederlandse Vereniging Voor Euthanasie en eerstgenoemde Coöperatie Laatste Wil, die als belangrijkste doel heeft de leden een 'laatste wil middel' te verstrekken. Dat is verboden in ons zogenaamd vrije land. Anders gezegd, liep ons land een tiental jaren geleden nog voorop in de mogelijkheid met een farmaceutisch middel, verstrekt door een arts een einde aan je leven te maken als je het wel genoeg vond, nu wordt dit beschouwd als een misdaad. De NVVE is een keurige vereniging die al veel langer bestaat en veel discussies op gang brengt maar weinig concreets heeft bereikt. De Coöperatie Laatste Wil toont duidelijk meer daadkracht wat blijkt uit een van haar beginselen die luidt: 'De leden van Coöperatie Laatste Wil bereiden zich op het eigen levenseinde voor, door zich in te spannen de benodigde ’laatste wil middelen’ in bezit te krijgen. Omdat ze niet afhankelijk willen worden van een dokter, een stervensbegeleider of de natuurlijke dood. De huidige wet- en regelgeving criminaliseert deze legitieme wens. Dat moet veranderen'. Duidelijke taal dacht ik. Rode en groene stickers Zo toog ik een week geleden naar de Beatrixhal in Utrecht naar een ledenvergadering van deze beweging. Een besloten vergadering uitsluitend bestemd voor leden die zich hiervoor hadden opgegeven. Ik ben bepaald geen liefhebber van dit soort bijeenkomsten waarvoor maar liefst een hele middag was uitgetrokken, en zeker niet in zo'n lelijke Jaarbeurshal, maar wat me aansprak was dat als je vragen had je een rood stickertje op je kleding kon plakken en op zoek kon gaan naar een deskundige die kenbaar was aan een groene sticker. Daarvoor diende je een uur voor aanvang van de vergadering aanwezig te zijn. Dat heb ik gedaan, ik sprak de juiste, goed geïnformeerde persoon aan, er ontstond zelfs een geanimeerd gesprek met een paar andere deelnemers en heel wat wijzer schoof ik vervolgens aan in een bloedhete zaal die geheel gevuld was met leden/deelnemers van de Coöperatie. Wielrennen en jazz Half twee was het inmiddels en we hadden een gevarieerd maar vooral langdurig programma in het verschiet, zoals het oplezen van notulen, jaarrekening, begroting, benoeming bestuursleden en ‘speerpunten voor de toekomst’. Rondvraag en sluiting waren gepland om kwart voor vijf, napraten met een borrel en hapjes een uur later. Maar eigenlijk wist ik alles al. Inclusief de beantwoording van de vraag, waarvoor natuurlijk iedereen kwam: Hoe kom je aan dat 'laatste wil middel', ook wel middel X genoemd. Wat had ik nog verder te zoeken in die benauwde Jaarbeurshal? Buiten scheen de zon, op tv was een spannende bergrit gaande van de Giro d'Italia, en om vijf uur begon mijn favoriete saxofonist met zijn kwartet in mijn jazzcafé. Goede raad was goedkoop. Nog voor de openingstoespraak zou aanvangen nam ik de benen om de intercity van twee uur naar Amsterdam te pakken. Thuis gekomen kon ik bijtijds nog aanhaken voor de 5 sterren bergrit naar Crans Montana, maar om zes uur zat ik aan de pils in mijn jazzcafé om te luisteren naar fantastische bebop jazz. Voorlopig wil ik dus nog niet dood maar heb ik er geen zin meer in dan weet ik waar ik terecht kan. ---------- Het lampje gaat uit door Petra Busstra. Meer informatie: www.petrabusstra.com
|
||||
© 2023 Bram Schilperoord | ||||
powered by CJ2 |