De Leunstoel - internetmagazine voor rustige mensen


		archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 14 Jaargang 20 27 april 2023

Bezigheden > Op de fiets		delen printen terug


	Zand op de rails	Thomas van der Steen
	Verbaasd las ik het nieuwsbericht over de Hoekse Lijn. 31 maart werd Station Strand geopend, de Rotterdamse metrolijn B loopt vanaf nu tot op het strand van Hoek van Holland. Huh, daar was ik toch al vorig jaar zomer uitgestapt, met fiets? Zilt zand stoof over perron en spoor. Maar blijkbaar was dat toen Station Haven en is de metrolijn nu tot op het strand doorgetrokken. Strandstoel, parasol en koelbox torsend scheelt dat weer een hoop geklungel en gezweet. Op de fiets van huis naar het station van Hilversum, klik-klak, gelijk Matthieu en Wout tijdens het veldrijden met de fiets op de schouder, trap op naar spoor 2 en met de Sprinter naar Utrecht Centraal, aldaar klak-klik trap af en klik-klak weer op naar spoor 9 voor de Intercity richting Rotterdam Centraal en omdat ik, aangekomen in de Maasstad, voor even ben bevrijd van het krappe OV, hup in het zadel voor een ommetje langs de vlaggenparade op de Boompjes en met ontzag langs die stoere, stalen brug de Hef over de Nieuwe Maas, terug over de machtige Erasmusbrug om daarna hijgend op metrostation Beurs te wachten op lijn B en als ie aanglijdt met fiets een rustig hoekje zoeken om daarna samen gelaten de eindeloze reeks van veertien stations uit te zitten totdat na een wereldreis van zowat drie uur, eindelijk, eindelijk halte Hoek van Holland Haven is bereikt waar als de deuren open zoeven zoute zeelucht gul het rijtuig binnenstroomt. Het plan is om terug naar Rotterdam te fietsen in de hoop veel industriële complexen te spotten. Vlammen uit torenhoge schoorstenen door het affakkelen van overtollig gas, aluminium buizen die om elkaar heen kronkelen, sowieso raffinaderijen, ik ben er gek op. Maar het eerste wat ik tref is een bronzen monument. Het heet Kindertransport en toont zes kinderen met koffers en een vioolkist. Joodse kinderen die na de Kristallnacht Duitsland ontvluchtten en hiervandaan werden verscheept naar Engeland. Van Hoek van Holland zelf is alleen de vuurtoren zichtbaar, die piept boven de dijk uit. Als ik bedenk dat hier scheepsreuzen van 400 meter lang met 24.000 containers aan boord worden binnengeloodst oogt de toren nietig. Maar een kilometer verder komt aan alle nietigheid een eind; ik sta oog in oog met de reusachtige Maeslantkering. Het laatste Deltawerk ligt er al 25 jaar maar oogt gloednieuw. Vanaf de dijk heb ik mooi zicht op de twee kolossale deuren aan weerszijden van de Nieuwe Waterweg. Ik kan een gevoel van trots niet onderdrukken. Dezelfde trots als die van mijn vader toen hij mij de Hollandse IJsselkering liet zien. Ik was klein, mijn vader groot, de stormvloedkering nog groter en ik zag aan zijn gezicht dat er iets groots werd verricht. Gedragen door de westenwind vordert de tocht moeiteloos. In Maassluis drink ik een colaatje aan de Hoogstraat. Er is een gracht met bijbehorende panden, een sluis en een stalen ophaalbrug, zowaar een historische oase. Weer op pad glijden Vlaardingen en Schiedam aan mij voorbij. Gelukkig geeft de brede rivier op rechts enige afleiding want op links is er niet veel moois te zien. Daarom ga ik met mijn rug naar de bebouwde kom op een bankje in Park Maasboulevard zitten. Vlak bij het water ligt het zogenaamde Schreihuisje. Hier wachtten begin vorige eeuw de zeelieden op de schepen waar zij hadden aangemonsterd en door hun huilende vrouwen werden uitgezwaaid. Op het huisje staat nu de tekst: Niet Zeiken. Rijnmond-humor van het zuiverste water. Ik zeg de rivier gedag en fiets Rotterdam in. Om de tocht passend af te sluiten heb ik op google maps Van Nelleweg 1 ingetoetst. Onverwacht zie ik het Kasteel, het stadion van Sparta aan het eind van de Huygensstraat. Nooit in het echt gezien en de bakstenen hoofdingang lijkt inderdaad wel een kasteel. De Van Nellefabriek heb ik ook niet eerder gezien. Eerste daglichtfabriek, UNESCO Werelderfgoed, voornaamste industriële monument van Nederland, icoon van Het Nieuwe Bouwen, ‘gedicht in staal en glas’, toe maar, en alle kwalificaties zijn terecht. Op mijn gemak peddel ik naar Rotterdam Centraal, ook al zo’n architectonisch wonder. Rotterdam is niet alleen een moderne stad, het is een échte stad. ---------- De foto is van de auteur.

meer Thomas van der Steen - meer "Op de fiets" -

Bezigheden > Op de fiets
Zand op de rails	Thomas van der Steen
Verbaasd las ik het nieuwsbericht over de Hoekse Lijn. 31 maart werd Station Strand geopend, de Rotterdamse metrolijn B loopt vanaf nu tot op het strand van Hoek van Holland. Huh, daar was ik toch al vorig jaar zomer uitgestapt, met fiets? Zilt zand stoof over perron en spoor. Maar blijkbaar was dat toen Station Haven en is de metrolijn nu tot op het strand doorgetrokken. Strandstoel, parasol en koelbox torsend scheelt dat weer een hoop geklungel en gezweet. Op de fiets van huis naar het station van Hilversum, klik-klak, gelijk Matthieu en Wout tijdens het veldrijden met de fiets op de schouder, trap op naar spoor 2 en met de Sprinter naar Utrecht Centraal, aldaar klak-klik trap af en klik-klak weer op naar spoor 9 voor de Intercity richting Rotterdam Centraal en omdat ik, aangekomen in de Maasstad, voor even ben bevrijd van het krappe OV, hup in het zadel voor een ommetje langs de vlaggenparade op de Boompjes en met ontzag langs die stoere, stalen brug de Hef over de Nieuwe Maas, terug over de machtige Erasmusbrug om daarna hijgend op metrostation Beurs te wachten op lijn B en als ie aanglijdt met fiets een rustig hoekje zoeken om daarna samen gelaten de eindeloze reeks van veertien stations uit te zitten totdat na een wereldreis van zowat drie uur, eindelijk, eindelijk halte Hoek van Holland Haven is bereikt waar als de deuren open zoeven zoute zeelucht gul het rijtuig binnenstroomt. Het plan is om terug naar Rotterdam te fietsen in de hoop veel industriële complexen te spotten. Vlammen uit torenhoge schoorstenen door het affakkelen van overtollig gas, aluminium buizen die om elkaar heen kronkelen, sowieso raffinaderijen, ik ben er gek op. Maar het eerste wat ik tref is een bronzen monument. Het heet Kindertransport en toont zes kinderen met koffers en een vioolkist. Joodse kinderen die na de Kristallnacht Duitsland ontvluchtten en hiervandaan werden verscheept naar Engeland. Van Hoek van Holland zelf is alleen de vuurtoren zichtbaar, die piept boven de dijk uit. Als ik bedenk dat hier scheepsreuzen van 400 meter lang met 24.000 containers aan boord worden binnengeloodst oogt de toren nietig. Maar een kilometer verder komt aan alle nietigheid een eind; ik sta oog in oog met de reusachtige Maeslantkering. Het laatste Deltawerk ligt er al 25 jaar maar oogt gloednieuw. Vanaf de dijk heb ik mooi zicht op de twee kolossale deuren aan weerszijden van de Nieuwe Waterweg. Ik kan een gevoel van trots niet onderdrukken. Dezelfde trots als die van mijn vader toen hij mij de Hollandse IJsselkering liet zien. Ik was klein, mijn vader groot, de stormvloedkering nog groter en ik zag aan zijn gezicht dat er iets groots werd verricht. Gedragen door de westenwind vordert de tocht moeiteloos. In Maassluis drink ik een colaatje aan de Hoogstraat. Er is een gracht met bijbehorende panden, een sluis en een stalen ophaalbrug, zowaar een historische oase. Weer op pad glijden Vlaardingen en Schiedam aan mij voorbij. Gelukkig geeft de brede rivier op rechts enige afleiding want op links is er niet veel moois te zien. Daarom ga ik met mijn rug naar de bebouwde kom op een bankje in Park Maasboulevard zitten. Vlak bij het water ligt het zogenaamde Schreihuisje. Hier wachtten begin vorige eeuw de zeelieden op de schepen waar zij hadden aangemonsterd en door hun huilende vrouwen werden uitgezwaaid. Op het huisje staat nu de tekst: Niet Zeiken. Rijnmond-humor van het zuiverste water. Ik zeg de rivier gedag en fiets Rotterdam in. Om de tocht passend af te sluiten heb ik op google maps Van Nelleweg 1 ingetoetst. Onverwacht zie ik het Kasteel, het stadion van Sparta aan het eind van de Huygensstraat. Nooit in het echt gezien en de bakstenen hoofdingang lijkt inderdaad wel een kasteel. De Van Nellefabriek heb ik ook niet eerder gezien. Eerste daglichtfabriek, UNESCO Werelderfgoed, voornaamste industriële monument van Nederland, icoon van Het Nieuwe Bouwen, ‘gedicht in staal en glas’, toe maar, en alle kwalificaties zijn terecht. Op mijn gemak peddel ik naar Rotterdam Centraal, ook al zo’n architectonisch wonder. Rotterdam is niet alleen een moderne stad, het is een échte stad. ---------- De foto is van de auteur.
© 2023 Thomas van der Steen

	powered by CJ2