De Spaanse journalist José Luis Gonzales Macias schreef in 2020 de ‘Breve Atlas de los Faros del Fin Mundo’, een jaar later verschenen in het Nederlands als Atlas van Vuurtorens aan het Einde van de Wereld. Vierendertig vuurtorens worden beschreven aan de hand van een prachtige landkaart waarop te zien is waar het einde van hun wereld ligt, twee tekeningen, een van de toren in zijn omgeving en een van de toren zelf en een verhaal van een bladzij met opvallende feiten uit de geschiedenis van die vuurtoren. Het boek is prachtig uitgegeven: de kaarten zijn zo gedetailleerd dat je pas op een kleine wereldkaart onderaan kunt zien om welke uithoek van de wereld het gaat maar dat je wel begrijpt waarom daar een vuurtoren moet staan. De tekeningen van de torens zelf hebben korte tekstblokjes met gegevens zoals: architect, bouwjaar, torenhoogte, bouwmateriaal, hoogte en zichtbaarheid van het licht en al of niet nog in gebruik. De verhalen zijn prachtig en de tekeningen van de toren in zijn omgeving zeer geslaagd.

Tegenwoordig zoek ik in ieder boek over gebouwen of architectuur dat ik tegenkom ook naar baksteen. De eerste keer dat het hier genoemd wordt gaat het om de ruim 25 meter hoge toren van Cabo Blanco, de noordelijkste punt van Argentinië die het verst uitsteekt in de Oceaan. “Voor de bouw van de vuurtoren waren ruim honderdduizend trapeziumvormige bakstenen nodig. Ze kwamen uit dezelfde fabriek als de bakstenen voor de metro van Buenos Aires en de kathedraal van La Plata.” 

De tweede is de vuurtoren van Lime Rock maar die is de aandacht niet waard: vier meter hoog slechts en gelegen in een inham bij Rhode Island dus niet eens op een punt aan het einde van de wereld.

De derde is een ronde toren van baksteen die te boek staat als 'de Vuurtoren van Maatsuyker'. Deze staat op een rotspunt ten zuiden van Tasmanië. Verderop is alleen nog Antarctica. De verhalen van de stormen die hij heeft doorstaan zijn pakkend.

De vierde waarbij baksteen gebruikt is staat op Tillamoor Rock, een rotspunt voor de noordelijkste punt van de Amerikaanse staat Oregon.

De Brandaris staat niet in het boek want Terschelling is natuurlijk niet het einde van de wereld. Het is echter wel een prachtige toren van gele baksteen: tien bij tien meter, 55 meter hoog en gebouwd in 1594. Hij is daarmee de oudste nog functionerende vuurtoren van ons land.

----------