archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 14
Jaargang 20
27 april 2023
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
The wild colonial boy Henk Klaren

2014VG Dr HookIk heb een stapeltje cd's (en vinyl elpees, maar bij gebrek aan een platenspeler…) van Dr. Hook, voorheen Dr. Hook and the Medicine Show. Decennia geleden hoorde ik ze voor het eerst bij mijn vriend Hein. Ik viel als een blok. Lekkere muziek vol humor en toch leuk. Veel van hun materiaal werd geleverd door Shel Silverstein, geniaal multitalent. Ik schreef al eens over hem (of misschien wel vaker, waarschijnlijk eigenlijk). Ik ben nu een beetje te lui om dat/die stukje(s) op te zoeken. Niks tegen zelfwerkzaamheid tenslotte. Tik ‘Shel’ in in het zoekvakje van De Leunstoel. Een kind kan de was doen.

Een dezer dagen draaide ik al die cd’s weer eens. Ik was tenslotte bij de D. Voor de onregelmatige lezer: ik ben bezig al mijn cd’s achter elkaar te spelen. Voor zover mogelijk in alfabetische volgorde. En daarna de verzamelaars. Ik ben aan mijn tweede rondje bezig. Zo’n rondje duurt wel een half jaar. Terzijde: echte verzamelaars, zoals Mart Smeets, die een hele wand vol cd’s hebben komen dus nooit toe aan het beluisteren van het ruime merendeel van hun collectie. Als mijn tweede rondje af is word ik denk ik weer wat selectiever. Twee dagen achter elkaar The Basement Tapes is meer interessant dan mooi.

Terug naar Dr. Hook. Ze zijn met name bekend van Sylvia’s Mother, natuurlijk. Inderdaad van Silverstein. Weinig humor, maar serieus zielig. Op wat details na ook echt gebeurd. Ik zag eens een interview met de moeder van Sylvia zelf. Shel was verliefd, maar ze vertrok om te trouwen met ‘a fellah down Galveston way’.
Allemaal context. Maar toen hoorde ik opeens Dr. Hook 'The wild colonial boy' zingen. Dat had ik natuurlijk al veel vaker gehoord, maar nu viel het me op dat het een atypisch lied was voor de band. En dat blijkt te kloppen.

Het is een Iers/Australische folkballad over een gebeurtenis met een bushranger of outlaw in het Australie van – zo ongeveer misschien – het eind van de negentiende eeuw. Preciezer kan ik er niet over zijn, want het is lang niet uitgesloten dat de tekst is gebaseerd op diverse gebeurtenissen, zoals dat soms gaat met mondelinge kennisoverdracht. Er zijn dan ook diverse teksten. Zelfs de naam van de hoofdpersoon wil nog wel eens verschillen. Van Donohoe tot Duggan en Doolin, maar altijd van Ierse afkomst.

De song kent zijn eigen geschiedenis. Een vroege vermelding is die uit 1880. Volgens een plaatselijke krant had de waardin van het hotel waar de bende van Ned Kelly verbleef haar zoon gevraagd de ballad voor Kelly te zingen. Ned Kelly was de meest beruchte Australische outlaw in die tijd. Er is een film over hem met Mick Jagger in de hoofdrol. Hij zingt het lied ook in die film (let op het accent). Er zijn veel versies. De meest genoemde is die van de Ierse Clancy Brothers, maar er zijn er tientallen. Het wordt niet voor niets naast Waltzing Mathilda wel genoemd als het officieuze Australische Volkslied.

Een leuke versie is die van The Pogues met The Dubliners. Die hebben alleen de melodie gebruikt (en nogal versneld gespeeld). Titel en tekst zijn nieuw. 'Jack’s heroes' heet het nu en het is een loflied op het Ierse voetbalelftal. Dat werd toen gecoached door Jack Charlton. Het lied dateert uit 1990 en slaat dus (gelukkig?) niet op Ierland - Nederland in 2001 (uitslag: 1-0 voor Ierland) toen Jason McAteer Nederland uitschakelde voor het WK.
© 2023 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
The wild colonial boy Henk Klaren
2014VG Dr HookIk heb een stapeltje cd's (en vinyl elpees, maar bij gebrek aan een platenspeler…) van Dr. Hook, voorheen Dr. Hook and the Medicine Show. Decennia geleden hoorde ik ze voor het eerst bij mijn vriend Hein. Ik viel als een blok. Lekkere muziek vol humor en toch leuk. Veel van hun materiaal werd geleverd door Shel Silverstein, geniaal multitalent. Ik schreef al eens over hem (of misschien wel vaker, waarschijnlijk eigenlijk). Ik ben nu een beetje te lui om dat/die stukje(s) op te zoeken. Niks tegen zelfwerkzaamheid tenslotte. Tik ‘Shel’ in in het zoekvakje van De Leunstoel. Een kind kan de was doen.

Een dezer dagen draaide ik al die cd’s weer eens. Ik was tenslotte bij de D. Voor de onregelmatige lezer: ik ben bezig al mijn cd’s achter elkaar te spelen. Voor zover mogelijk in alfabetische volgorde. En daarna de verzamelaars. Ik ben aan mijn tweede rondje bezig. Zo’n rondje duurt wel een half jaar. Terzijde: echte verzamelaars, zoals Mart Smeets, die een hele wand vol cd’s hebben komen dus nooit toe aan het beluisteren van het ruime merendeel van hun collectie. Als mijn tweede rondje af is word ik denk ik weer wat selectiever. Twee dagen achter elkaar The Basement Tapes is meer interessant dan mooi.

Terug naar Dr. Hook. Ze zijn met name bekend van Sylvia’s Mother, natuurlijk. Inderdaad van Silverstein. Weinig humor, maar serieus zielig. Op wat details na ook echt gebeurd. Ik zag eens een interview met de moeder van Sylvia zelf. Shel was verliefd, maar ze vertrok om te trouwen met ‘a fellah down Galveston way’.
Allemaal context. Maar toen hoorde ik opeens Dr. Hook 'The wild colonial boy' zingen. Dat had ik natuurlijk al veel vaker gehoord, maar nu viel het me op dat het een atypisch lied was voor de band. En dat blijkt te kloppen.

Het is een Iers/Australische folkballad over een gebeurtenis met een bushranger of outlaw in het Australie van – zo ongeveer misschien – het eind van de negentiende eeuw. Preciezer kan ik er niet over zijn, want het is lang niet uitgesloten dat de tekst is gebaseerd op diverse gebeurtenissen, zoals dat soms gaat met mondelinge kennisoverdracht. Er zijn dan ook diverse teksten. Zelfs de naam van de hoofdpersoon wil nog wel eens verschillen. Van Donohoe tot Duggan en Doolin, maar altijd van Ierse afkomst.

De song kent zijn eigen geschiedenis. Een vroege vermelding is die uit 1880. Volgens een plaatselijke krant had de waardin van het hotel waar de bende van Ned Kelly verbleef haar zoon gevraagd de ballad voor Kelly te zingen. Ned Kelly was de meest beruchte Australische outlaw in die tijd. Er is een film over hem met Mick Jagger in de hoofdrol. Hij zingt het lied ook in die film (let op het accent). Er zijn veel versies. De meest genoemde is die van de Ierse Clancy Brothers, maar er zijn er tientallen. Het wordt niet voor niets naast Waltzing Mathilda wel genoemd als het officieuze Australische Volkslied.

Een leuke versie is die van The Pogues met The Dubliners. Die hebben alleen de melodie gebruikt (en nogal versneld gespeeld). Titel en tekst zijn nieuw. 'Jack’s heroes' heet het nu en het is een loflied op het Ierse voetbalelftal. Dat werd toen gecoached door Jack Charlton. Het lied dateert uit 1990 en slaat dus (gelukkig?) niet op Ierland - Nederland in 2001 (uitslag: 1-0 voor Ierland) toen Jason McAteer Nederland uitschakelde voor het WK.
© 2023 Henk Klaren
powered by CJ2