 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
Nummer 14 Jaargang 20 27 april 2023 |
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Bezigheden > Ontmoetingen | ||||
| Michelle | Rob van Olphen | |||
 Na mijn verblijf op de IC en de revalidatie van COVID moest ik twee keer in de week naar de fysio om mijn conditie en longfunctie weer op te bouwen.Tijdens mijn oefeningen bij de fysio heb ik kennis gemaakt met Michelle, een kleine tengere pittige dame van 91 jaar met een kristalheldere deftige stem (ABN). In het verleden is ze de persoonlijke secretaresse geweest van een minister van buitenlandse zaken waardoor ze voor haar werk de hele wereld heeft afgereisd. Prachtige verhalen had ze over de landen die ze had bezocht en de verhalen over haar baas (vooral over zijn humor en zijn slappe lippen, hij hield wel van een wijntje) Michelle kwam ook twee keer in de week net als ik. Ze stelde haar wekkertje af en begon dan gelijk op de loopband te lopen met een rustig tempo. Daarna nog even op de home-trainer, dan was madam een uur of langer in de weer. We spraken veel over de hedendaagse nieuwsberichten. Ze had een directe mening over het politieke gebeuren. Helaas had ze problemen met haar ogen, lezen en televisie kijken kon ze helaas niet meer. Ze vond het een enorme handicap dat ze niet meer kon lezen. We waren wel een contrast: een dame van de ‘high society’ en een gepensioneerde marktkoopman. We hadden vaak diepgaande gesprekken over van alles en nog wat. Ze had een mening die er niet om loog, zo scherp en helder. Tussendoor wilde ze een mopje horen. Nou, als ex-marktkoopman had ik er wel een paar en daar moest Michelle altijd hartelijk om lachen. Dan zei ze, ‘Rob heb je er niet eentje die een beetje ondeugend is?’ Dan reageerde ik met ‘foei Michelle, die kan ik echt niet aan een dame vertellen.’ Om haar niet teleur te stellen heb er toch een paar voorzichtig verteld, dan had ze de grootste lol. Helaas is ze gevallen en kon niet meer naar de fysio. Ik heb haar af en toe gebeld toen ze in het verzorgingshuis zat en ben ook een paar keer langs geweest: ze was niet meer de enthousiaste pittige Michelle. Wegens omstandigheden had ik een tijdje geen contact met haar. Vorige week moest ik de hele dag aan haar denken. De volgende dag heb ik haar gebeld of het gelegen was dat ik langs kon komen. Tot mijn verbazing nam een man de telefoon op, ‘maar dit is toch de telefoon van Michelle’? ‘Ja dat klopt’ antwoordde hij. ‘We zijn nu bezig met haar euthanasie.’ Het was net of ik een ijskoude douche over mij heen kreeg, ik was even sprakeloos en wist ook niet precies wat ik moest zeggen. Gelukkig kon ik toch nog wat tegen haar zeggen, Haar laatste woorden waren: ‘Rob tot ziens in de hemel.‘ Op de rouwkaart stond: In overeenstemming met de wens van Michelle is haar lichaam ter beschikking gesteld aan de wetenschap. ---------- De illustratie is van Marcia Meerum Terwogt. |
||||
| © 2023 Rob van Olphen | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||