De Leunstoel - internetmagazine voor rustige mensen


		archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 14 Jaargang 20 27 april 2023

Beschouwingen > Het leven zelf		delen printen terug


	Gewoon een happy ending story	Claude Aendenboom
	De laatste maanden neem ik in de stedelijke bibliotheek uitsluitend waargebeurde romans uit de rekken. Vandaag is het 25 jaar geleden dat ik poëzie en proza begon te schrijven en plots word ik mij ervan bewust dat ik al die tijd in een comfortzone vertoefde. Want nu ik deze, veelal tragische, waargebeurde verhalen lees, besef ik dat ik enkel luxeproblemen heb. Zo las ik over een Joodse vader die zijn gezin verloor in een concentratiekamp maar die ondanks de haat van de Nazi's bleef geloven in de goedheid van de mens. Ook ontroerde mij zeer the story van een jonge Amerikaanse atlete die door een terroristische aanslag in de luchthaven van Zaventem vreselijk en zelfs levensbedreigend werd toegetakeld. Zij was ooit een Olympische zwemkampioene en nu moest zij ineens loodzwaar revalideren. Zo kwam ik te weten dat een mens onoverwinnelijk is, als hij maar positief realistisch denkt. En ja, er was ook dat dikke zwarte boek dat getuigde over een helse Iraanse gevangenis waarin twee sterke jonge christelijke vrouwen een lange lijdensweg ondergingen vanwege hun idealen. Na hun vrijlating konden ze nipt ontsnappen met een vliegtuig, naar veiliger oorden. Ook heel bijzonder is het verhaal van een zevenjarige Syrisch meisje dat doodsbang is voor de bommen waarmee het regime de huizen van onschuldige burgers treft. Dat meisje heeft plots een lumineus idee: ze plaatst op twitter zelfgemaakte foto's van de wantoestanden in haar land. Zo krijgt zij vele buitenlandse ministers in beweging en dwingt zo de luid ronkende bommenwerpers en tanks tot een wapenstilstand. Haar autobiografie werd een bestseller. De allerwreedste roman las ik echter vorige week, na enkele pagina's gaven mijn overgevoelige hersencellen het lezen bijna op. Een Noorse vrouw met drie kinderen, onder wie een baby, moest in 1942 zien te overleven in een Jappenkamp samen met duizenden andere lotgenoten. Haar oudste dochter kon deze traumatische gebeurtenis pas vijftig jaar later op papier zetten. En ik bedenk:’Kent het Levensverhaal ook een Happy End?’ Dat bepaalt alleen de grote Schrijver himself. Unless life is simply a never ending story? ---------- Coc van Duijn heeft het leven verbeeld. Meer informatie: http://cocvanduijn.nl/

meer Claude Aendenboom - meer "Het leven zelf" -

Beschouwingen > Het leven zelf
Gewoon een happy ending story	Claude Aendenboom
De laatste maanden neem ik in de stedelijke bibliotheek uitsluitend waargebeurde romans uit de rekken. Vandaag is het 25 jaar geleden dat ik poëzie en proza begon te schrijven en plots word ik mij ervan bewust dat ik al die tijd in een comfortzone vertoefde. Want nu ik deze, veelal tragische, waargebeurde verhalen lees, besef ik dat ik enkel luxeproblemen heb. Zo las ik over een Joodse vader die zijn gezin verloor in een concentratiekamp maar die ondanks de haat van de Nazi's bleef geloven in de goedheid van de mens. Ook ontroerde mij zeer the story van een jonge Amerikaanse atlete die door een terroristische aanslag in de luchthaven van Zaventem vreselijk en zelfs levensbedreigend werd toegetakeld. Zij was ooit een Olympische zwemkampioene en nu moest zij ineens loodzwaar revalideren. Zo kwam ik te weten dat een mens onoverwinnelijk is, als hij maar positief realistisch denkt. En ja, er was ook dat dikke zwarte boek dat getuigde over een helse Iraanse gevangenis waarin twee sterke jonge christelijke vrouwen een lange lijdensweg ondergingen vanwege hun idealen. Na hun vrijlating konden ze nipt ontsnappen met een vliegtuig, naar veiliger oorden. Ook heel bijzonder is het verhaal van een zevenjarige Syrisch meisje dat doodsbang is voor de bommen waarmee het regime de huizen van onschuldige burgers treft. Dat meisje heeft plots een lumineus idee: ze plaatst op twitter zelfgemaakte foto's van de wantoestanden in haar land. Zo krijgt zij vele buitenlandse ministers in beweging en dwingt zo de luid ronkende bommenwerpers en tanks tot een wapenstilstand. Haar autobiografie werd een bestseller. De allerwreedste roman las ik echter vorige week, na enkele pagina's gaven mijn overgevoelige hersencellen het lezen bijna op. Een Noorse vrouw met drie kinderen, onder wie een baby, moest in 1942 zien te overleven in een Jappenkamp samen met duizenden andere lotgenoten. Haar oudste dochter kon deze traumatische gebeurtenis pas vijftig jaar later op papier zetten. En ik bedenk:’Kent het Levensverhaal ook een Happy End?’ Dat bepaalt alleen de grote Schrijver himself. Unless life is simply a never ending story? ---------- Coc van Duijn heeft het leven verbeeld. Meer informatie: http://cocvanduijn.nl/
© 2023 Claude Aendenboom

	powered by CJ2