archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 13
Jaargang 20
6 april 2023
Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug
Capitulatie Thomas van der Steen

2013VG CapitulatieDe parkeerplaatsen aan weerszijden van de Rijksstraatweg zijn bezet. Achter de kerk is nog plek maar een bordje met de strenge tekst ‘alleen voor kerkauto’ weerhoudt mij. Mijn auto is dat beslist niet en aangezien Rijsoord in de refoband ligt zal de naleving van het verbod rigide zijn. Verderop aan de Waaldijk is nog plaats zat. Hier is het uitzicht oer-Hollands, de Waal slingert door weilanden, langs knotwilgen en molens.

Getipt door de podcast Oorlogshandelingen van Roel Gootzen en Marcel van Roosmalen ben ik hier terechtgekomen. Alleen op de eerste zaterdag van de maand is museum Johannes Postschool open voor publiek. In hun rondgang langs monumenten van de Tweede Wereldoorlog waren Roel en Marcel hier beland. Hier tekende generaal Winkelman op 15 mei 1940 de overgave van Nederland. Bezoekers worden ontvangen met de woorden van Lou de Jong - een volk dat zijn verdediging verwaarloost zet zijn vrijheid op het spel. Enfin, achteraf is het na vijf dagen vruchteloos verdedigen en vijf barre bezettingsjaren makkelijk praten.

Samen met 25 andere geïnteresseerden word ik naar een oud schoollokaal geleid. Het bulkt van de legervoertuigen op schaal, apparaten voor scheikundige proeven, schedels en skeletten van dieren, landkaarten en schoolplaten van Isings hangen aan de muren. Eigenaar en conservator Ad Los neemt het woord en vertelt zijn verhaal over deze school die hij zelf als kind bezocht. Hij wil het historische gebouw behouden en vertelt trots hoe het is omgetoverd tot een museum maar ook tot een attractie.

Het bombardement

Na de introductie gaan we naar het zaaltje ernaast, de 3D-filmzaal. Een film over het bombardement van Rotterdam wordt boven ons geprojecteerd op het koepelplafond. Mijn vader heeft het bombardement meegemaakt en was op 14 mei 1940 16 jaar oud. Mijn opa en oma waren met hem naar de Kralingse Plas gevlucht toen de ronkende Heinkels aan de horizon verschenen. De dag erna keerden ze terug naar hun huis aan de Dijkstraat. Maar er was geen huis, er was geen straat, de hele binnenstad was platgebombardeerd. Toen ik zelf 16 was en mijn kamer een toevluchtsoord met lp’s, boeken en posters, mijn eigen wereld, vroeg ik hem hoe erg dat wel niet moet zijn geweest. ‘Tja, het was nou eenmaal zo’, was zijn antwoord. Karig maar alleszeggend.
De film laat de Coolsingel zien met een tram die langs het Stadhuis rijdt. Dan de bommenwerpers, de explosies, vlammen en ruïnes.

Na de film gaan we naar een ander lokaal en wurmen ons in schoolbankjes van weleer. De gids van dienst, een gepensioneerde maar niet minder begeesterde onderwijzer, neemt ons mee naar vervlogen tijden van kroontjespen, leesplank, de dozijnen en het gros. Dat ramen zich altijd aan de linkerkant van een klaslokaal bevonden - de schaduw van je hand valt dan niet op het pas geschrevene - wist ik niet. Aha, vandaar mijn miserabele handschrift, ik ben linkshandig.

Na de les gaan we een deur verder, naar het capitulatielokaal. Een ruime en lichte zaal met een tableau vivant. Aan de ene kant de aaneengeschoven tafels met de Duitsers erachter, aan de andere kant de Nederlandse delegatie. Benadrukt wordt hoe goed gelijkend de poppen zijn. De kleindochter van Henri Winkelman beaamde dat bij haar bezoek: ‘precies opa’. De uniformen van de bevelhebber en zijn secondanten zijn dat in ieder geval want het zijn de originelen van Peek & Cloppenburg. Tegenover hen zitten de bewegingloze Duitsers in hun onberispelijke Hugo Boss-tenues. Terwijl de overgave werd getekend smeulde de binnenstad van Rotterdam nog, 15 kilometer verder.

Vooraf hoopte ik op een historische sensatie zoals ik die had in een loopgraaf in Ieper en op het strand van Deal, Kent waar Caesar zijn sandalen in het zand van kolonie Britannia plantte. Waarschijnlijk door de aanwezigheid van de goed lijkende, maar ontzielde poppen ervaar ik die emotie juist niet.

Ter afsluiting kan ik nog plaatsnemen in de tijdmachine voor een bezoek aan de jaren 1666, 1813 of 1943 maar laat die ervaring voor wat het is. Snel naar huis, kijken of Mathieu de Strade Bianche wint, dat zou pas een sensatie zijn.

----------

De plaat is van Alex Verduijn den Boer. Meer informatie: http://www.verduijndenboer.nl/

https://www.museumschool.nl/








© 2023 Thomas van der Steen meer Thomas van der Steen - meer "Een omweg waard" -
Vermaak en Genot > Een omweg waard
Capitulatie Thomas van der Steen
2013VG CapitulatieDe parkeerplaatsen aan weerszijden van de Rijksstraatweg zijn bezet. Achter de kerk is nog plek maar een bordje met de strenge tekst ‘alleen voor kerkauto’ weerhoudt mij. Mijn auto is dat beslist niet en aangezien Rijsoord in de refoband ligt zal de naleving van het verbod rigide zijn. Verderop aan de Waaldijk is nog plaats zat. Hier is het uitzicht oer-Hollands, de Waal slingert door weilanden, langs knotwilgen en molens.

Getipt door de podcast Oorlogshandelingen van Roel Gootzen en Marcel van Roosmalen ben ik hier terechtgekomen. Alleen op de eerste zaterdag van de maand is museum Johannes Postschool open voor publiek. In hun rondgang langs monumenten van de Tweede Wereldoorlog waren Roel en Marcel hier beland. Hier tekende generaal Winkelman op 15 mei 1940 de overgave van Nederland. Bezoekers worden ontvangen met de woorden van Lou de Jong - een volk dat zijn verdediging verwaarloost zet zijn vrijheid op het spel. Enfin, achteraf is het na vijf dagen vruchteloos verdedigen en vijf barre bezettingsjaren makkelijk praten.

Samen met 25 andere geïnteresseerden word ik naar een oud schoollokaal geleid. Het bulkt van de legervoertuigen op schaal, apparaten voor scheikundige proeven, schedels en skeletten van dieren, landkaarten en schoolplaten van Isings hangen aan de muren. Eigenaar en conservator Ad Los neemt het woord en vertelt zijn verhaal over deze school die hij zelf als kind bezocht. Hij wil het historische gebouw behouden en vertelt trots hoe het is omgetoverd tot een museum maar ook tot een attractie.

Het bombardement

Na de introductie gaan we naar het zaaltje ernaast, de 3D-filmzaal. Een film over het bombardement van Rotterdam wordt boven ons geprojecteerd op het koepelplafond. Mijn vader heeft het bombardement meegemaakt en was op 14 mei 1940 16 jaar oud. Mijn opa en oma waren met hem naar de Kralingse Plas gevlucht toen de ronkende Heinkels aan de horizon verschenen. De dag erna keerden ze terug naar hun huis aan de Dijkstraat. Maar er was geen huis, er was geen straat, de hele binnenstad was platgebombardeerd. Toen ik zelf 16 was en mijn kamer een toevluchtsoord met lp’s, boeken en posters, mijn eigen wereld, vroeg ik hem hoe erg dat wel niet moet zijn geweest. ‘Tja, het was nou eenmaal zo’, was zijn antwoord. Karig maar alleszeggend.
De film laat de Coolsingel zien met een tram die langs het Stadhuis rijdt. Dan de bommenwerpers, de explosies, vlammen en ruïnes.

Na de film gaan we naar een ander lokaal en wurmen ons in schoolbankjes van weleer. De gids van dienst, een gepensioneerde maar niet minder begeesterde onderwijzer, neemt ons mee naar vervlogen tijden van kroontjespen, leesplank, de dozijnen en het gros. Dat ramen zich altijd aan de linkerkant van een klaslokaal bevonden - de schaduw van je hand valt dan niet op het pas geschrevene - wist ik niet. Aha, vandaar mijn miserabele handschrift, ik ben linkshandig.

Na de les gaan we een deur verder, naar het capitulatielokaal. Een ruime en lichte zaal met een tableau vivant. Aan de ene kant de aaneengeschoven tafels met de Duitsers erachter, aan de andere kant de Nederlandse delegatie. Benadrukt wordt hoe goed gelijkend de poppen zijn. De kleindochter van Henri Winkelman beaamde dat bij haar bezoek: ‘precies opa’. De uniformen van de bevelhebber en zijn secondanten zijn dat in ieder geval want het zijn de originelen van Peek & Cloppenburg. Tegenover hen zitten de bewegingloze Duitsers in hun onberispelijke Hugo Boss-tenues. Terwijl de overgave werd getekend smeulde de binnenstad van Rotterdam nog, 15 kilometer verder.

Vooraf hoopte ik op een historische sensatie zoals ik die had in een loopgraaf in Ieper en op het strand van Deal, Kent waar Caesar zijn sandalen in het zand van kolonie Britannia plantte. Waarschijnlijk door de aanwezigheid van de goed lijkende, maar ontzielde poppen ervaar ik die emotie juist niet.

Ter afsluiting kan ik nog plaatsnemen in de tijdmachine voor een bezoek aan de jaren 1666, 1813 of 1943 maar laat die ervaring voor wat het is. Snel naar huis, kijken of Mathieu de Strade Bianche wint, dat zou pas een sensatie zijn.

----------

De plaat is van Alex Verduijn den Boer. Meer informatie: http://www.verduijndenboer.nl/

https://www.museumschool.nl/






© 2023 Thomas van der Steen
powered by CJ2