In een jolige bui heb ik bij een eerdere gelegenheid (Markeringen&Aanduidingen) net gedaan of ik een voorstander ben van beleid ten behoeve van de wandelaar, mij niet bewust van het feit dat daar al aan gewerkt wordt. Voor mij ligt een knipsel uit het AD van 14 oktober j.l. . Peijs in tranen tijdens debat staat er boven een verslag van Hans Botman uit Den Haag. Een verslag van een heus debat in de Tweede Kamer over het wandelbeleid! Ach wat was ik daar graag bij geweest. Om uiting te geven aan mijn primitieve gevoel dat ik liever wandel zonder beleid. Het verbaasde mij dan ook niet dat de minister van Verkeer bij dat debat in tranen was uitgebarsten. Blijkbaar was ze door de Kamer tot het inzicht gebracht dat ze haar tijd zat te vermorsen aan iets waaraan geen behoefte bestaat. Ik had graag een potje meegehuild.

Bij lezing van het verslag blijkt echter dat de minister om iets anders huilde. ‘Enkele kamerleden opperden tijdens het overleg de mogelijkheid om onbewaakte overwegen weer open te stellen voor wandelaars. Veel van deze overgangen worden nu uit veiligheidsoverwegingen gesloten.’ Voor wandelaars betekent dat al gauw dat een bepaalde wandeling onmogelijk wordt, omdat je te ver om moet lopen, inderdaad een schandalige ontwikkeling. Zo ver is onze collectieve drang naar veiligheid blijkbaar doorgeschoten. Welke verwarde geest bedenkt dergelijke onzin? En hoe komt het dat iedereen het vervolgens voor zoete koek slikt?

Volgens de krant reageerde de minister eerst verbaasd en daarna emotioneel. ‘Het ene moment krijg ik via een Kamerlid een brief van een moeder die haar kind op een overgang heeft verloren. Dan wordt er geroepen dat de overgangen moeten worden gesloten. En nu moet ik ze opeens openlaten. Ik heb daar moeite mee!’ Wat een onthullende zinnen! Er blijkt uit dat deze onzin is ontstaan doordat kamerleden, minister, ambtenaren en wie nog niet meer, zich hebben laten leiden door emoties in plaats van door een zakelijke afweging van voors en tegens. Een paar kamerleden dacht op het laatste moment blijkbaar: ‘Oh jé, wat hebben we aangericht, laten we kijken of er nog wat aan te doen is,’ en toen de minister daarop in huilen uitbarstte gingen ze weer door de bocht.

Niet iedereen lijkt ervan doordrongen dat dergelijk emotioneel gedoe vooral tot narigheid leidt. Bij de begrafenis van Karin Adelmund werd door velen haar gewoonte geprezen emoties in de politieke strijd te gooien. Nou ja geprezen, er werd in ieder geval vergoelijkend over gesproken; kwalijke zaak. In het geval van Wim Kok is het bovendien een kras staaltje van onwaarachtigheid. Door dik en dun probeerde hij als premier de rationaliteit boven tafel te houden en al het andere er onder. Nu kun je wel zeggen: ‘Ach bij iemands afscheid is een leugentje toch wel gepermitteerd?’ Maar dan is mijn antwoord toch: ‘Neen! Een leugentje is een enkele keer toegestaan, maar alleen dan als er geen alternatief is. In dit geval was dat er wel. Hij had haar positieve eigenschappen kunnen prijzen en de negatieve ongenoemd laten.’

Nog even terug naar dat debat over het wandelbeleid. De kamerleden gingen niet alleen door de bocht vanwege de tranen van Peijs, maar ook omdat zij en haar collega van Landbouw, Natuurbeheer en Visserij (Veerman) hen verzekerden dat ‘wandelaars voldoende de paden op en de lanen in kunnen. Veerman zegde geld toe.’ Let op het walgelijke paternalisme en natuurlijk was daar ook weer onze nationale stoplap: subsidie. ‘Er komt 500 kilometer aan zogenaamde Veermanpaden op boerenland. Landbouwers krijgen per jaar een vergoeding van 45 cent per strekkende meter. Daar moeten ze dan wel voetpaden voor aanleggen.’ Oh, wat ben ik blij, maar niet heus. Op zich kun je daar als wandelaar niet tegen zijn natuurlijk, maar toch krijg ik er een nare smaak van in mijn mond. Misschien zijn het emoties die mij parten spelen.

 

****************************************************

Luister naar BNR Nieuwsradio. Ga voor informatie naar www.bn.nl .