De Leunstoel - internetmagazine voor rustige mensen


		archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 10 Jaargang 20 23 februari 2023

Beschouwingen > In de polder		delen printen terug


	Camiel en Hugo	Arie de Jong
	Ooit ontwikkelde ik een allergie voor het stellen van streefwaarden. Niet omdat ik een hekel heb aan een afspraak wat je concreet wilt waarmaken van mooie voornemens, maar omdat in toenemende mate bestuurders en politici op de loop gingen met zulke streefwaarden. Die streefwaarden gingen een eigen leven leiden: de lat werd hoger gelegd dan realistisch was. In de hoop dat iedereen dan de schouders er onder zou zetten om het onbereikbare doel te halen. Als dat niet lukte, wat nagenoeg altijd en voorspelbaar het geval was, dan kon degene die het onbereikbare doel had gesteld kiezen tussen opgewekt verklaren dat we ver gekomen waren of met een stalen gezicht verklaren dat er tegenslagen waren opgetreden die buiten het eigen bereik vielen. Een speciale categorie van deze onbereikbare concrete doelen vormde het suggereren dat een project voor een veel lager bedrag kon worden uitgevoerd dan hoeveel het uiteindelijk bleek te kosten. Je kunt ook zeggen dat de lat dan te laag was vastgezet, maar het principe was eender. Onhaalbare doelen Meer specifiek heb ik een hekel aan politici en bestuurders die bij herhaling onhaalbare doelen en streefgetallen lanceren. Let op, dat is niet hetzelfde als het lanceren van proefballonnetjes waarvan ik evenmin liefhebber ben. De duidelijkste voorbeelden van de afgelopen tijd acht ik Hugo de Jonge en Camiel Eurlings, maar zij staan allerminst alleen. Ooit schreef ik al over mijn weerzin bij Cora van Nieuwenhuizen, toenmalig minister van Infrastructuur en Waterstaat, die in een brief aan de Tweede Kamer schreef dat haar beleid er op gericht was het aantal verkeersdoden op afzienbare termijn terug te brengen tot nul. Deze idiotie viel natuurlijk niet te overtreffen, maar bij haar was dit een eenmalige, zij het onvergeeflijke zonde. Ze is nadien vooral het symbool geworden van het opportunisme dat een deel van de politici kenmerkt, door haar voortijdige overstap van minister naar voorzitter van een brancheorganisatie (lees: een belangenorganisatie). Hugo haalt het niet Hugo de Jonge, thans minister voor Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening, is een actief lid van de beweging van hoge-latleggers. Die eigenschap toonde hij al als minister van Volksgezondheid tijdens de periode dat Covid ons in de ban hield. Opvallend was dat hij niet leerde van zijn fouten. Het stellen van onhaalbare doelen, termijnen en uitkomsten bleek bij hem een endemisch probleem. Hoe goed hij het ook bedoelde, ik kan slechts waardering opbrengen voor zijn kompas, de manier om er telkens gevoelig naast te zitten was tenenkrommend en niet voor herhaling vatbaar. Helaas heeft hij nu de gelegenheid om in zijn nieuwe rol door te gaan op de ingeslagen weg. Zijn belangrijkste idiote wapenfeit tot op heden is zijn voornemen in de periode 2021-2030 te bewerkstelligen dat er een miljoen nieuwe woningen worden gebouwd. Wat maakt dat zo iemand een opzichtige mislukking inbouwt? Ik vrees dat hij niet eens de cynische gedachte heeft dat zijn opvolger te zijner tijd wordt afgerekend op dit onhaalbare getal, maar dat hij meent via deze weg een impuls te geven aan iedereen om er het beste van te maken. Camiel haalde het niet Van Hugo de Jonge gaan mijn gedachten terug naar Camiel Eurlings. Veelbelovende (neem dat letterlijk) jonge minister van Verkeer en Waterstaat. Was pas 33 toen hij minister werd en had al het lidmaatschap van Tweede Kamer en Europees Parlement achter zich. Ik herinner me nog zijn vermogen om onder alle omstandigheden een opgeruimde indruk te maken en van alles te beloven. Hij werd niet voor niets de lieveling van het CDA waar men hem graag politiek leider als opvolger van de tegenvallende Jan Peter Balkenende wilde maken. Die lotsbestemming ging hij uit de weg door al in 2010, hij was net 37 geworden, de politiek te verlaten. Een paar maanden later werd hij directeur bij de KLM, nog wat later president-directeur en binnen een jaar daarna de laan uitgestuurd. Opportunistisch en gekenmerkt door het voorspiegelen van onhaalbare doelen. Opmerkelijk is echter dat die aanpak soms werkte, al was het niet duurzaam. Ik heb het programma Randstad Urgent geëvalueerd en mede dankzij de stuwkracht van het optimisme van Eurlings kwamen projecten in een versnelling en werden ze daadwerkelijk tot stand gebracht. Zo’n aanpak werkt dus soms wel een beetje, ook al is het tijdelijk en niet over de volle breedte. Hij was dus weg toen het programma Randstad Urgent ten grave werd gedragen. Deels gelukt, maar per saldo mislukt. Het liep al snel niet goed af met Eurlings, en niet alleen omdat hij ook nog zijn vriendin sloeg. Hoe zal het met De Jonge aflopen? ---------- De illustratie is van Han Buisstra.

meer Arie de Jong - meer "In de polder" -

Beschouwingen > In de polder
Camiel en Hugo	Arie de Jong
Ooit ontwikkelde ik een allergie voor het stellen van streefwaarden. Niet omdat ik een hekel heb aan een afspraak wat je concreet wilt waarmaken van mooie voornemens, maar omdat in toenemende mate bestuurders en politici op de loop gingen met zulke streefwaarden. Die streefwaarden gingen een eigen leven leiden: de lat werd hoger gelegd dan realistisch was. In de hoop dat iedereen dan de schouders er onder zou zetten om het onbereikbare doel te halen. Als dat niet lukte, wat nagenoeg altijd en voorspelbaar het geval was, dan kon degene die het onbereikbare doel had gesteld kiezen tussen opgewekt verklaren dat we ver gekomen waren of met een stalen gezicht verklaren dat er tegenslagen waren opgetreden die buiten het eigen bereik vielen. Een speciale categorie van deze onbereikbare concrete doelen vormde het suggereren dat een project voor een veel lager bedrag kon worden uitgevoerd dan hoeveel het uiteindelijk bleek te kosten. Je kunt ook zeggen dat de lat dan te laag was vastgezet, maar het principe was eender. Onhaalbare doelen Meer specifiek heb ik een hekel aan politici en bestuurders die bij herhaling onhaalbare doelen en streefgetallen lanceren. Let op, dat is niet hetzelfde als het lanceren van proefballonnetjes waarvan ik evenmin liefhebber ben. De duidelijkste voorbeelden van de afgelopen tijd acht ik Hugo de Jonge en Camiel Eurlings, maar zij staan allerminst alleen. Ooit schreef ik al over mijn weerzin bij Cora van Nieuwenhuizen, toenmalig minister van Infrastructuur en Waterstaat, die in een brief aan de Tweede Kamer schreef dat haar beleid er op gericht was het aantal verkeersdoden op afzienbare termijn terug te brengen tot nul. Deze idiotie viel natuurlijk niet te overtreffen, maar bij haar was dit een eenmalige, zij het onvergeeflijke zonde. Ze is nadien vooral het symbool geworden van het opportunisme dat een deel van de politici kenmerkt, door haar voortijdige overstap van minister naar voorzitter van een brancheorganisatie (lees: een belangenorganisatie). Hugo haalt het niet Hugo de Jonge, thans minister voor Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening, is een actief lid van de beweging van hoge-latleggers. Die eigenschap toonde hij al als minister van Volksgezondheid tijdens de periode dat Covid ons in de ban hield. Opvallend was dat hij niet leerde van zijn fouten. Het stellen van onhaalbare doelen, termijnen en uitkomsten bleek bij hem een endemisch probleem. Hoe goed hij het ook bedoelde, ik kan slechts waardering opbrengen voor zijn kompas, de manier om er telkens gevoelig naast te zitten was tenenkrommend en niet voor herhaling vatbaar. Helaas heeft hij nu de gelegenheid om in zijn nieuwe rol door te gaan op de ingeslagen weg. Zijn belangrijkste idiote wapenfeit tot op heden is zijn voornemen in de periode 2021-2030 te bewerkstelligen dat er een miljoen nieuwe woningen worden gebouwd. Wat maakt dat zo iemand een opzichtige mislukking inbouwt? Ik vrees dat hij niet eens de cynische gedachte heeft dat zijn opvolger te zijner tijd wordt afgerekend op dit onhaalbare getal, maar dat hij meent via deze weg een impuls te geven aan iedereen om er het beste van te maken. Camiel haalde het niet Van Hugo de Jonge gaan mijn gedachten terug naar Camiel Eurlings. Veelbelovende (neem dat letterlijk) jonge minister van Verkeer en Waterstaat. Was pas 33 toen hij minister werd en had al het lidmaatschap van Tweede Kamer en Europees Parlement achter zich. Ik herinner me nog zijn vermogen om onder alle omstandigheden een opgeruimde indruk te maken en van alles te beloven. Hij werd niet voor niets de lieveling van het CDA waar men hem graag politiek leider als opvolger van de tegenvallende Jan Peter Balkenende wilde maken. Die lotsbestemming ging hij uit de weg door al in 2010, hij was net 37 geworden, de politiek te verlaten. Een paar maanden later werd hij directeur bij de KLM, nog wat later president-directeur en binnen een jaar daarna de laan uitgestuurd. Opportunistisch en gekenmerkt door het voorspiegelen van onhaalbare doelen. Opmerkelijk is echter dat die aanpak soms werkte, al was het niet duurzaam. Ik heb het programma Randstad Urgent geëvalueerd en mede dankzij de stuwkracht van het optimisme van Eurlings kwamen projecten in een versnelling en werden ze daadwerkelijk tot stand gebracht. Zo’n aanpak werkt dus soms wel een beetje, ook al is het tijdelijk en niet over de volle breedte. Hij was dus weg toen het programma Randstad Urgent ten grave werd gedragen. Deels gelukt, maar per saldo mislukt. Het liep al snel niet goed af met Eurlings, en niet alleen omdat hij ook nog zijn vriendin sloeg. Hoe zal het met De Jonge aflopen? ---------- De illustratie is van Han Buisstra.
© 2023 Arie de Jong

	powered by CJ2