Hoewel ik ook de laatste maand of acht best druk ben geweest met De Leunstoel heb ik in diezelfde periode geen stukjes geschreven. Ik ben meer bezig geweest met het in elkaar zetten van de Leunstoeledities, met hulp van Dik Kruithof, Willem Minderhout en Haitze Meurs en met de logistiek daaromheen, waaronder het contact met de beheerder van de site – het onvolprezen CJ2 – als onze antieke internetpagina weer eens mankementen vertoonde.

Best leuk. En het is niet zo, dat zulks zoveel tijd in beslag neemt dat er geen ruimte meer is voor het schrijven van stukjes, al dan niet over muziek. Het heeft meer te maken met een drastische verandering in mijn persoonlijk leven. Halfweg dit jaar is mijn vrouw Ellie overleden. De liefde van mijn leven. We zouden in oktober 58 jaar getrouwd zijn geweest.

Dan doe je van alles. Althans ik. Zo ben ik begonnen al mijn Cd’s achter elkaar te draaien. Van Abba (ja, echt wel: ééntje nog gekopieerd in mijn peer-to-peer tijd) tot Townes van Zandt en daarna de vele verzamelaars en de plaatjes (Cd’s zijn toch ook plaatjes?) die in onmogelijke verpakkingen zitten. Ik zit al midden in de verzamelaars. Nogal wat hebben dezelfde Napster-achtergrond als die Abba. Zo nu en dan vervang ik een kapot hoesje. En – veel minder vaak – draai ik er ééntje de nek om. Een heel enkele keer, omdat de Cd het niet goed meer doet. Iets vaker omdat ik er niet in slaag van betreffende artiest nóg meer te horen. Spinvis, Herman van Veen en Alex Roeka gaan onverbiddelijk de prullenmand in. Tenzij liefhebbers hun vinger opsteken. En ik ben er niet zo streng in hoor. Ik heb hele verzamelaars met smartlappen, kerstliedjes en wat niet al. Ik hoor het allemaal geduldig aan en heb er zelfs soms plezier in. Zelfs Duke Ellington mag blijven. Mijn enige jazz-cd als ik het goed heb. Ik weet nog niet of ik mij ga wagen aan de enkele tientallen klassieke Cd’s in mijn kast.

Al plaatjes draaiend valt mij iets op. En het zal voor de lezers van mijn stukjes geen verassing zijn. Het valt mij op, dat mijn muzieksmaak beperkingen kent zowel voor wat betreft genre als herkomst in de tijd. Ik hou van popmuziek, vanaf ongeveer Bill Haley en Elvis. Er zit niet echt een einddatum aan, want mijn muziek wordt nog steeds gemaakt door de epigonen. Maar het wortelt in blues, country en folk. Rock ’n roll dus, de Beatles én de Stones. Vandaag de dag hoor je de uitdrukking Americana wel. Vaak mooi. Het lijkt beperkt allemaal, maar het is een enorm breed terrein. Ik ben nog lang niet uitgesnuffeld.

Maar zo liet ik – vanuit ons tijdschrift geredeneerd – veel liggen. Klassiek, opera, jazz, Nederlandstalig, de Jordaan, noem maar op. Soms springt er iemand in zo’n gat: Willem Minderhout, Dik Kruithof onlangs, Arie de Jong…. Leuk, ga je gang maar. Ik blijf in mijn comfortzone. Die ik deel met niet de minsten: Johan Derksen, Mart Smeets en Maarten van Rossem. Ik ben geen fan van de eerste twee, en een beetje van de laatste, maar met derlui’s muzieksmaak is niks mis. Ze zitten in mijn leeftijdsklasse en dat verklaart wel wat.

Voorbeelden van wat ik mooi vind:

-----------

De foto is van het audiohoekje van de auteur.