In 1958 vond mijn verloofde dat het wel eens tijd werd om te trouwen. We kenden elkaar inmiddels drie jaar, waarvan ik ongeveer drie maanden thuis geweest was. Ik had in die tijd mijn diploma om als tweede scheepswerktuigkundige te varen, wat ik dan ook deed. Ik verlangde er evenwel naar om eerst het diploma te halen waarmee ik hoofdwerktuigkundige op de grootste passagiersschepen kon worden. Trouwen en geld reserveren om te studeren waren tegengestelde begrippen. Beide waren duur maar de krachtigste factor in zo’ n dilemma is dan toch wel de vrouw die wil trouwen, al kende ze me maar drie maanden.

De jaren telden ook voor haar ouders niet, maar wel de maanden. De korte perioden, drie tot vier dagen tussen de reizen die ik thuis was, moest ze ‘s avonds om halftien thuis zijn. Als we daarna afscheid van elkaar namen in het halletje, met een stuur van een daar geparkeerde fiets in mijn rug, riep haar moeder om tien uur dat het tijd was.

Dit betekende dus dat ik ging trouwen op het eind van de reis. De brief bevatte ook allerhande tekeningetjes en voorstellen over de ombouw en inrichting van de bovenverdieping met zolder die wij in onderverhuur kregen.

De reis verliep nu ineens tergend langzaam. Mijn inbreng van de trouwdag beperkte zich tot brieven ontvangen en schrijven en verder wachten tot het gespreide bedje ons kon ontvangen.

Op het zolderkamertje kon geen tweepersoonsbed staan maar wel een twijfelaar, tussen twee en eenpersoons in, of ik dat erg vond?

Onze bestemming, Stade aan de Weser, waar we aluinaarde moesten lossen, bereikten we met drie dagen vertraging zodat ik nooit meer op tijd thuis kon zijn om te trouwen.

Met het laatste dieseltreintje reed ik door het druilerige, mistige weer naar Bremen waar ik de aansluiting met de Scandinavië Expres miste. Via de buren van mijn verloofde, die al telefoon hadden, kon ik berichten dat ik pas de volgende dag tegen de middag in Amsterdam kon zijn.

Ik heb mijn spullen gepakt en ben naar het station gegaan. De troosteloze wachtkamer had de reuk van koude sigarettenrook en de koffie smaakte er vies.

Na dit zakelijk intermezzo hebben we elkaar omhelsd en hebben we de trein naar Haarlem genomen, er restten ons nog vier en twintig ongetrouwde uren.

Een gouden greep want alles, op mijn ondergoed na, wat ik huurde paste perfect. Ik hoefde me geen zorgen te maken over schoenen die ingelopen moesten worden of een overhemd dat nog wel zou krimpen. Elk kledingstuk was een eendagsvlieg en geen zorg voor de toekomst.

De trouwdag was perfect, de woonruimte was erg gezellig ingericht en we sliepen heerlijk in ons bedje van negentig centimeter breed.

Ja ik moest weer met hetzelfde schip mee, gebrek aan machinisten, we hebben er toch voor gezorgd dat je op tijd thuis was om te trouwen….

Dit duurde echter niet lang want we moesten de reis op. Dat betekende brandstofolie peilen, de voorraad smeerolie opnemen, was er genoeg freon aan boord, zijn de zuigerveren geleverd en zit de koellading in de koelkasten en de vrieslading in de vrieskasten en niet andersom.

Als derde machinist kon ik na het avondeten, traditioneel bestaand uit aardappelen boontjes en varkenskarbonade, naar mijn kooi omdat ik de hondenwacht liep en dus om nul uur op wacht moest.

In mijn onderbewuste hoorde ik de hoofdmotor starten, de afscheidstoot op de fluit van de sleepboot, het op een hoger vermogen brengen van de motor bij de Hembrug om meer kracht op het roer te krijgen en het vol achteruit slaan van de schroef bij het tot stilstand komen in de sluis van IJmuiden.

De sluisdeur aan zeezijde ging open, een laatste zwaai en de reis was begonnen.

Dwars van Kaap San Antonio op Cuba kwam de marconist mijn hut in met een telegram van mijn vrouw. Ik schrok zoals ik op deze wijze nog nooit geschrokken was. Ik merkte aan de houding van de marconist dat er iets belangrijks aan de hand was. Het bericht was echter niet angstaanjagend maar wel onverwachts. Ze seinde me dat ze in verwachting was en dat alles goed ging.

Ik ben naar het sloependek gegaan, zag de kaap aan de kim en vertelde mezelf dat als het een zoon zou worden ik hem Antonio zou noemen. Dit bracht een glimlach op mijn gezicht terwijl ik terugliep naar mijn hut in de machinistengang waar ik het nieuws aan mijn medeopvarenden vertelde. Deze waren opgelucht dat ik geen slecht bericht gekregen had. Iets waar ze bang voor geweest waren omdat ze me met een gezicht als een oorwurm naar dek hadden zien gaan.

Het bericht verspreidde zich al vlug over het schip zodat mijn hutje zich snel vulde met gelukwensers. Drie op de kooi, drie op de sofa, een op de prullenbak, twee op de rand van de tafel en ik op mijn eigen stoel.

Toch begonnen we er aan waarbij de eerste vraag zich aandiende; hoe lang is een pasgeboren kind?

Met deze wetenschap werd er een ontwerptekening van de wieg gemaakt die aan alle eisen voldeed. De wieg moest de trap op kunnen dus het onderstel en de voile moesten demonteerbaar zijn. Verder zal ik niet over alles uitweiden, maar de bak werd gemaakt uit erg dik multiplex dat tot op de gewenste dikte afgepeld werd. De wanden werden versierd met op dikte gefreesde latjes uit de koelkamer en de pootjes bestonden uit roodkoperen 12 mm. pijp waarin met een spanschroef een draadje op voorspanning gebracht was en vervolgens gevuld met beton. Luifel en onderstel waren demonteerbaar met een vleugelmoer.

Nadat de wieg klaar was haalde kindergehuil me op een nacht uit mijn slaap. Ik dacht even dat ik thuis was maar nee, ik hoorde de motor. Ik deed mijn kooilampje aan en daar stond de wieg opgemaakt met lappen uit de poetslappenkist en een baby-tje?

De reis verliep verder vlot en een week voor de datum van de bevalling kwam ik thuis. Mijn vrouw, want je weet maar nooit hoe snel een zeeman weer moet monsteren, had een plaats besproken in een kraamkliniek.

Later, op het bezoekuur kreeg ik de schrik van mijn leven toen ik tegen een bed aankeek waar een vroegere verloofde van me inlag. Ben ik nu toch met de verkeerde getrouwd, flitste het door me heen. De vertwijfeling duurde niet lang want mijn vrouw riep me en toen ik wat ongemakkelijk was gaan zitten vroeg ze me of ik niet blij was, want ik keek zo sip.

Het was allemaal toch wel erg moeilijk, zodat ik aan de directrice ging vragen om mijn vrouw op een ander zaaltje te leggen. Het enige wat ze deed was zich verontschuldigen en maar herhalen dat ze dat niet geweten had.

Mijn vrouw daalde het smalle trapje af om de controlerende arts op te vangen en ik gooide de dekens over de baby omdat ik me schaamde dat ik met een boreling in bed lag.

Op weg naar boord tilde ik mijn koffer in de bus en dat veroorzaakte een snijdende pijn op de plaats van de operatiewond. Door mijn kleren heen voelde ik een bobbel die alsmaar groter werd. Aan boord gekomen schrok ik van dat blauwgele gezwel op mijn buik en ging naar de maatschappijdokter. Dat ziet er niet best uit, mompelde hij. Ha, dacht ik, fijn nog even langer thuis. Maar zo werkte het niet, ik moest toch maar gaan varen omdat de volgende haven Hamburg was. Er was een hechting gesprongen en voordat je daaraan doodgaat kun je doktershulp zoeken in Hamburg werd me verteld. Ik moest wel rustig aan doen, maar dat is een onmogelijk advies voor een zeeman.

De dokter had van zijn kant wel gelijk gehad. De pijn werd minder en de bobbel verdween tergend langzaam. Misschien was werken wel de remedie om snel te herstellen van een zwak hechtingdraadje.

Ik had immers vakantieverlof aangevraagd om te trouwen en hoe kon de reder dan verlof uitkeren over dagen dat je al verlof had.

Je miste veel op zee maar je kreeg er ook veel voor terug…. zoals mooie herinneringen.

----------

De schrijver leverde het plaatje.