Over Achnaton heeft Philip Glass een opera gemaakt. Voor mij bijzonder omdat het de allereerste CD (en in dit geval een dubbel-cd) was die ik ooit kocht, in 1989. Van Glass had ik al wel wat grammofoonplaten gekocht, en zijn muziek beviel me wel.

Nu ik Dik Kruithof heb bekeerd om te schrijven over hoe hij kan genieten van klassieke muziek, leek het mij aardig weer eens een stuk in De Leunstoel te schrijven over muziek die onder de verschrikkelijke noemer van ‘klassiek’ valt. Te bedenken dat Glass nog leeft, maakt het wat vreemd om die muziek (al) klassiek te noemen. Maar als je wat van hem wilt kopen, moet je nu eenmaal in de platenwinkel zoeken in de bakken met ‘klassiek’. Ik begrijp dat in het optreden van Ludovico Einaudi in College Tour hij ook heeft afgegeven op de duiding van klassieke muziek bij zijn werk. Ook hem tref je echter in de platenwinkel aan in de bak met klassiek.

Niet alles van Glass is even geweldig, maar het meeste wel. Hij wordt gerekend tot de zogenaamde minimale componisten. Dat slaat op de manier waarop een muziekstuk is opgebouwd. Een thema wordt veel herhaald, verandert slechts geleidelijk (moduleren) en muziekstukken zijn vaak wat aan de lange kant.

Je hebt meer van dat soort componisten, zoals de Nederlander Simeon ten Holt, overleden in 2012.

Ook John Adams (bekend van opera’s The Death of Klinghoffer en Nixon in China), Terry Riley (bekend van de Compositie in C) en Steve Reich (Different Trains) worden tot de minimale componisten gerekend. Bijzondere uitvoeringen van dit soort composities tref je aan bij het Kronos Quartet, een onovertroffen strijkkwartet dat al zo’n jaar of veertig waanzinnig mooie muziek maakt.

Terug naar Glass en Akhnaten. Op YouTube is het mogelijk om de gehele opera te beluisteren, maar wellicht is een kennismaking met een stukje daaruit een lakmoesproef om te horen of deze muziek bevalt: De prelude van Akhnaten of: een fragment met wat beelden van een live-uitvoering.

----------

De relaxte plaat is van Coc van Duijn.