Weinig woorden hebben zo’n boeiende lading als het woordje ‘oud’. Op alle vlakken van het leven. Vrijwel iedereen wil oud worden, maar niemand wil oud zijn. Met oud hangen vele associaties samen, zowel positieve als negatieve, afhankelijk van het onderwerp of de cultuur van het land of het gevoel dat het oproept of de gebruikswaarde.

Oud in de betekenis van bedorven, waardeloos, onbruikbaar, uit de tijd, afgeschreven versus oud in de zin van kostbaar, antiek, schaars. Een oude auto is interessant, maar een oude fiets of kinderwagen kan naar het grof vuil. Een 50 jaar oude kinderwagen gebruiken wil je je (klein)kinderen niet aandoen. Met 70 jaar word je in Nederland al rijp geacht om over een voltooid leven te gaan nadenken. Overigens zou het zeer aanbevelenswaardig zijn als de leden van de partij waar dit soort van stupide, excuus, ik bedoel opmerkelijke, ideeën uit ontspruiten zelf eens rap zouden gaan demonstreren hoe dat in de praktijk werkt. En dan hoeft dat niet eens te wachten totdat ze 70 jaar zijn, maar dat terzijde.

In Aziatische landen wordt ouderdom juist gerespecteerd. Ouderdom staat daar voor wijsheid, levenservaring, stabiliteit en wordt er terdege rekening gehouden met de opvattingen van de oude garde. Je bent zo oud als je je voelt, wordt vaak opgemerkt. Als zeventiger heb ik nu sensaties die ik als jeugdige nooit kon hebben. Hoe bijzonder is het dat je om de paar maanden een bijeenkomst hebt, onder genot van een BBQ, met vier vrienden vanaf de kleuterschool. Dat je elkaar al meer dan zestig jaren grondig kent en begrijpt, inclusief alle families daarachter. Die ruimte om volkomen jezelf te kunnen zijn in de groep en, niet verrassend, ook te zien dat geen van de vrienden ook maar een spatje veranderd is ten opzichte van de tijd dat we bij elkaar in de klas zaten op de lagere school. Ondanks alle opvoeding, studies, huwelijken, banen, kinderen enz.

Dan ben je dankbaar dat je al op de leeftijd van 70 gekomen bent en kijk je uit naar elke volgende ontmoeting met deze vriendengroep om de toestand in de wereld door te nemen en schudden we meewarig het hoofd over zoveel onnozelheid waarmee het kabinet en de politieke partijen ons beschimmelde worsten voorhoudt en komt automatisch de wens naar voren: hadden de Tweede Kamerleden en bewindslieden ook maar onze levenservaring. Dan zouden veel problemen allang opgelost zijn dan wel niet ontstaan zijn. Maar ja, daarvoor moet je oud (en wijs) genoeg zijn om te beseffen dat er niets nieuws is onder de zon behalve dan dat er telkens veel nieuwe en jonge mensen met jeugdige overmoed komen opzetten die nog denken dat we vanuit Nederland de wereld kunnen redden. Als ‘relatief oud van dagen en jaren’ hebben we geen last meer van dergelijke ideologische waanvoorstellingen. Een hele geruststelling!!

Ergo, we kunnen de situatie in eigen land niet eens redden of onder controle krijgen. Op dat vlak maken we ons als bejaarden aanzienlijk meer zorgen dan de jeugd lijkt het, want wij herinneren ons nog van vroeger hoe het anders kon en hoe veel beter het vroeger ging op veel terreinen. De voltooiing van het goede leven in Nederland is in die zin al een gepasseerd station voor een groot deel van onze samenleving. Gelukkig hebben wij daar, als oude garde, onze mooie herinneringen aan een goede oude tijd!

----------

Het plaatje is eerder verschenen als illustratie bij een verhaal van Bram Schilperoord over het zelfde onderwerp. Het is gemaakt door Petra Busstra.

Meer informatie: www.petrabusstra.com