De Leunstoel - internetmagazine voor rustige mensen


		archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 2 Jaargang 20 27 oktober 2022

Bezigheden > Ergernissen		delen printen terug


	Het raadselachtig onbehagen	Julius Pasgeld
	Op het eerste gezicht lijkt het geweldig. Al die verbeteringen in de dagelijkse gang van zaken. Die almaar voortschrijdende techniek, die ons iedere keer weer helpt om het ons nóg gemakkelijker te maken dan we het al hadden. Het ene it-systeem is nog niet op de markt of er is al weer een opvolger. Nóg veiliger. Nóg handiger en nog sneller. Maar wel eerst kopen natuurlijk. En dan maken de advertenties voor deze louterende voortschrijding van de beschaving ons al snel duidelijk, dat we een dief van eigen portemonnee zouden zijn als we ons bij het oude, vertrouwde lieten. Als vanzelf schiet me zomaar een waslijst aan vergelijkbare volksverlakkerij te binnen: Volksverlakkerij -Een ventilator in de badkamer die vanzelf aangaat als je het licht aandoet en automatisch pas vijf minuten nadat je het licht hebt uitgedaan, weer uitgaat. Zodat je de hele tijd dat je in het bad ligt het gevoel hebt naast Schiphol te wonen. Tenzij je liever de hele tijd in het donker in het bad wil liggen. -Allerlei knoppen en knopjes op wasmachines, drogers, vaatwassers en tv’s die je alleen als er iets misgaat moet hanteren. Dat kan natuurlijk pas nadat je grondig de gebruiksaanwijzing hebt bestudeerd. En tegen de tijd, dat zo’n euvel opnieuw optreedt, ben je allang die hele gebruiksaanwijzing weer vergeten. -In supermarkten nemen zelfscankassa’s steeds meer de taken van vriendelijke kassamedewerkers over. En iedere keer weer vergeet ik dan of en waar ik mijn pinpas, streepjescodekaart, klantenkaart of scanner tegenaan moet houden. En als ik dan ergens op druk, of iets tegen iets anders aan moet houden, verschijnt er op het scherm een onbegrijpelijke boodschap. Als ik er dan, in pure wanhoop, een winkelmedewerker bij roep, begrijpt die ook niet helemaal in welk stadium ik ben blijven steken. Ik bedoel dan: in welk stadium van de technische ontwikkeling of in welk stadium van mijn eigen leven. Word ik oud? Of wordt alles om ons heen ingewikkelder in plaats van simpeler? -Ondoorgrondelijke keuzemenu’s komen in de plaats van menselijk kontakt. -Als je je app’s niet op tijd vernieuwt, word je voor je het weet opgenomen in een verzorgingstehuis. -En als je eindelijk eens de gelegenheid denkt te hebben om stil te staan bij wat er in het leven ècht toe doet, wijst iemand je erop dat je lap-top en je I-Phone echt aan vervanging toe zijn en dan zit je weer wekenlang te puzzelen hoe die vernieuwing werkt. En dat terwijl je net gewend was aan je ouwe spulletjes. Medestander Ook Mariët Meester schreef onlangs (17.09) in de NRC over deze hedendaagse verschijnselen. Een ontwikkeling, die volgens haar langzaam maar zeker een ‘raadselachtig onbehagen’ bij de mensen bewerkstelligt. Ik herken me buitengewoon goed in haar beschrijvingen. En kan me volledig vinden in haar conclusie dat we zo langzamerhand de draad kwijtraken in al dat moderne gemak dat ons tegenwoordig schijnt te moeten dienen. ‘Soms ebt dat raadselachtige onbehagen kort weg. Dan werkt alles naar behoren en voel je je tevreden. Totdat een bedrijf of de overheid je verzoekt om iets te veranderen voor je eigen bestwil’, schrijft Mariët. En dat herken ik maar al te goed. Hoe vaak kreeg ik het verzoek me nader te identificeren, m’n pinpas aan te passen, me op mijn eerlijkheid te laten controleren door bijvoorbeeld naar mijn wachtwoord, mijn inlogcode, mijn gebruikersnaam, mijn account, mijn klantnummer, mijn SMTP, mijn beveiligingscode, mijn IP-nummer, mijn Gateway en mijn noem maar verder op te vragen. Terwijl vroeger je naam, adres en telefoonnummer meer dan genoeg was. Mag ik zo langzamerhand concluderen dat al die elektronische flauwe kul de èchte, wèrkelijke ontwikkelingen van de menselijke geest danig in de weg staan? Of gaat het daar niet meer om? Het onbehagen is getekend door Han Busstra.

meer Julius Pasgeld - meer "Ergernissen" -

Bezigheden > Ergernissen
Het raadselachtig onbehagen	Julius Pasgeld
Op het eerste gezicht lijkt het geweldig. Al die verbeteringen in de dagelijkse gang van zaken. Die almaar voortschrijdende techniek, die ons iedere keer weer helpt om het ons nóg gemakkelijker te maken dan we het al hadden. Het ene it-systeem is nog niet op de markt of er is al weer een opvolger. Nóg veiliger. Nóg handiger en nog sneller. Maar wel eerst kopen natuurlijk. En dan maken de advertenties voor deze louterende voortschrijding van de beschaving ons al snel duidelijk, dat we een dief van eigen portemonnee zouden zijn als we ons bij het oude, vertrouwde lieten. Als vanzelf schiet me zomaar een waslijst aan vergelijkbare volksverlakkerij te binnen: Volksverlakkerij -Een ventilator in de badkamer die vanzelf aangaat als je het licht aandoet en automatisch pas vijf minuten nadat je het licht hebt uitgedaan, weer uitgaat. Zodat je de hele tijd dat je in het bad ligt het gevoel hebt naast Schiphol te wonen. Tenzij je liever de hele tijd in het donker in het bad wil liggen. -Allerlei knoppen en knopjes op wasmachines, drogers, vaatwassers en tv’s die je alleen als er iets misgaat moet hanteren. Dat kan natuurlijk pas nadat je grondig de gebruiksaanwijzing hebt bestudeerd. En tegen de tijd, dat zo’n euvel opnieuw optreedt, ben je allang die hele gebruiksaanwijzing weer vergeten. -In supermarkten nemen zelfscankassa’s steeds meer de taken van vriendelijke kassamedewerkers over. En iedere keer weer vergeet ik dan of en waar ik mijn pinpas, streepjescodekaart, klantenkaart of scanner tegenaan moet houden. En als ik dan ergens op druk, of iets tegen iets anders aan moet houden, verschijnt er op het scherm een onbegrijpelijke boodschap. Als ik er dan, in pure wanhoop, een winkelmedewerker bij roep, begrijpt die ook niet helemaal in welk stadium ik ben blijven steken. Ik bedoel dan: in welk stadium van de technische ontwikkeling of in welk stadium van mijn eigen leven. Word ik oud? Of wordt alles om ons heen ingewikkelder in plaats van simpeler? -Ondoorgrondelijke keuzemenu’s komen in de plaats van menselijk kontakt. -Als je je app’s niet op tijd vernieuwt, word je voor je het weet opgenomen in een verzorgingstehuis. -En als je eindelijk eens de gelegenheid denkt te hebben om stil te staan bij wat er in het leven ècht toe doet, wijst iemand je erop dat je lap-top en je I-Phone echt aan vervanging toe zijn en dan zit je weer wekenlang te puzzelen hoe die vernieuwing werkt. En dat terwijl je net gewend was aan je ouwe spulletjes. Medestander Ook Mariët Meester schreef onlangs (17.09) in de NRC over deze hedendaagse verschijnselen. Een ontwikkeling, die volgens haar langzaam maar zeker een ‘raadselachtig onbehagen’ bij de mensen bewerkstelligt. Ik herken me buitengewoon goed in haar beschrijvingen. En kan me volledig vinden in haar conclusie dat we zo langzamerhand de draad kwijtraken in al dat moderne gemak dat ons tegenwoordig schijnt te moeten dienen. ‘Soms ebt dat raadselachtige onbehagen kort weg. Dan werkt alles naar behoren en voel je je tevreden. Totdat een bedrijf of de overheid je verzoekt om iets te veranderen voor je eigen bestwil’, schrijft Mariët. En dat herken ik maar al te goed. Hoe vaak kreeg ik het verzoek me nader te identificeren, m’n pinpas aan te passen, me op mijn eerlijkheid te laten controleren door bijvoorbeeld naar mijn wachtwoord, mijn inlogcode, mijn gebruikersnaam, mijn account, mijn klantnummer, mijn SMTP, mijn beveiligingscode, mijn IP-nummer, mijn Gateway en mijn noem maar verder op te vragen. Terwijl vroeger je naam, adres en telefoonnummer meer dan genoeg was. Mag ik zo langzamerhand concluderen dat al die elektronische flauwe kul de èchte, wèrkelijke ontwikkelingen van de menselijke geest danig in de weg staan? Of gaat het daar niet meer om? Het onbehagen is getekend door Han Busstra.
© 2022 Julius Pasgeld

	powered by CJ2