Tot aan het einde van de dagen.

Ver weg, onzichtbaar, en toch altijd te voelen
zijn onze kinderen. Dat wij klein en naakt
in onze handen hielden, wasten en voedden,
aan onze borst gedrukt, in plotselinge schrik
optilden van de grond, met steeds de zekerheid
het was nog daar - hun ogen en hun handen,
die ons dikwijls in de slaap nog zochten
en hun stemmen in de nacht als wij niet kwamen.
Al praten honderd vrouwen allen samen
toch is het stil rondom, nu hun stem niet meer klinkt.
Wij zijn het thans, die 's nachts in dromen dwalen
en niets gevonden hebben als de morgen komt.
Een rij van donkere schimmen gaat de heuvel over.
Eén volgt ons immer, die ons moet bewaken.
De einden van haar lange zwarte mantel raken
de horizon, een wachtende en hongerige vogel.
De wind waait en de regen dringt in onze haren.
Voor ons de dagelijkse weg - Vriendin,
wij weten dat de laatste weg niet hier begint.
Wij zullen eenmaal onze kinderen troosten.
Eens zullen wij hun zachte wangen strelen -
Dit geeft ons kracht tot aan het einde van de dagen
dat wij het juk van de verbanning dragen
en de ellende van een slavenleven.