Ik ben 2 maanden voor het eind van de oorlog geboren. Het was bitter koud en iedereen had honger. Mijn moeder vertelde dat alle buren, ook de foute, iets hadden bewaard voor bijzondere gelegenheden en daarvan kwamen ze mijn moeder nu iets brengen, een ei, een maatje vieux, een gloednieuw nachthemd, een knotje wol, zelfs babyslofjes. Op de foto is te zien dat mijn moeder totaal uitgemergeld was, maar dat ik goed floreerde.

Tijdens mijn kindertijd werd ik geplaagd door steeds dezelfde nachtmerrie.

Op een onopgemaakt bed lag een baby te huilen. Er werd gebeld en op het raam gebonkt en daar stond een man in uniform met een omhoog staande pet op. Hij maakte een enorm kabaal en de baby huilde steeds harder. Een vrouw liep paniekerig heen en weer, begon ook te huilen en te wijzen naar de man in uniform dat hij weg moest gaan. Die baby, dat was ik en die vrouw in paniek was mijn moeder. Maar mijn moeder was nooit in paniek. Het leek op een herinnering aan een traumatische gebeurtenis, maar als ik die baby was, kon het geen herinnering zijn. Een baby van 2 maanden kan nog helemaal geen herinneringen hebben. Misschien had iemand het mij later verteld.

Ik vroeg het aan mijn moeder, maar volgens haar had zoiets nooit plaats gevonden. Nu was mijn moeder geen betrouwbare bron, maar dit zou ze zeker geweten hebben. Het is dus raadselachtig waar die nachtmerrie op gebaseerd is. Toch kwam hij steeds weer terug. Een onderbewuste had ik nog niet dus daar kan hij ook niet vandaan gekomen zijn. Ik heb dus toch lang een band met die oorlog gehad. Maar wel een geheimzinnige.

-----------

De foto is geleverd door de auteur.