archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 20
Jaargang 19
29 september 2022
Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Breakfast at kruimeldief Claude Aendenboom

1920BS breakfastIk woon nu al een tijdje op de hoogste etage van een groot saai muisgrijs flatgebouw. Ik leef daar solitair als een boeddhist: elke dag mediteren, sporten en studeren, jawel momenteel wiskunde, chemie en fysica. Maar tussentijds ook teksten schrijven natuurlijk. Toch heb ik er aan gedacht om ooit een hondje zoals een Maltezer of Fox Terriër in huis te nemen maar mijn vrienden hebben mij dat toen afgeraden: ‘Een hondje vraagt meer verzorging dan een baby.’
Vorige lente zag ik de film 'Breakfast at Tiffany's. Een kaskraker uit 1961 over een onmogelijke relatie tussen een aantrekkelijk jongedame en een schrijver uit New-York die geen rooie duit bezit. Ik heb enorm genoten van deze romantische film maar in the end bedacht ik: gelukkig ben ik maar zelden een unhappy single.
De volgende dag stapte ik de bakker binnen om twee sandwiches te kopen. En toen zag ik haar, de nieuwe verkoopster. Wham! Wat een wonder van een vrouw! Lang zwart haar in een vlecht en een zachte blik in haar groene ogen. We raakten aan de praat terwijl een rij klanten achter mij geïrriteerd raakte. Bleek dat zij Steffany heette.

Diezelfde nacht kon ik de slaap niet vatten en dus schreef ik een gedicht voor haar: Breakfast at Steffany's.
We zijn nu alweer enkele maanden verder. Steffany heeft moeten stoppen met werken vanwege een auto-ongeval waardoor ze lang moet revalideren in het hospitaal hier wat verderop. Ik zag haar met krukken uit de taxi stappen, ondersteund door...haar vriend. Ik vergeet haar dus best.
Vorig weekend tijdens die hete zomernamiddag op mijn terras landde plots een ekster op mijn rood rond tafeltje. Het beestje keek mij aan met zijn zwarte oogjes en wilde wellicht een slokje water drinken maar keek eerst de kat uit de boom. Ik bood de blauwgevederde bezoeker snel een kom kraanwater aan. Ik trok mij terug in de woonkamer om tv te kijken.

Bij de volgende zonsopgang hoorde ik de vreemde vogel al kwetteren. Ik had de avond tevoren immers gezorgd voor een Engels ontbijt: brood, stukjes spek en een roerei. Mijn maatje is nu vijf ochtenden achtereen komen aangevlogen op mijn terras voor al het lekkers dat ik telkens weer klaar leg.
En zo geniet ik van een huisdier die nu vaste klant is bij 'Breakfast at Kruimeldief'.

----------

De plaat is van Han Busstra.



© 2022 Claude Aendenboom meer Claude Aendenboom - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Breakfast at kruimeldief Claude Aendenboom
1920BS breakfastIk woon nu al een tijdje op de hoogste etage van een groot saai muisgrijs flatgebouw. Ik leef daar solitair als een boeddhist: elke dag mediteren, sporten en studeren, jawel momenteel wiskunde, chemie en fysica. Maar tussentijds ook teksten schrijven natuurlijk. Toch heb ik er aan gedacht om ooit een hondje zoals een Maltezer of Fox Terriër in huis te nemen maar mijn vrienden hebben mij dat toen afgeraden: ‘Een hondje vraagt meer verzorging dan een baby.’
Vorige lente zag ik de film 'Breakfast at Tiffany's. Een kaskraker uit 1961 over een onmogelijke relatie tussen een aantrekkelijk jongedame en een schrijver uit New-York die geen rooie duit bezit. Ik heb enorm genoten van deze romantische film maar in the end bedacht ik: gelukkig ben ik maar zelden een unhappy single.
De volgende dag stapte ik de bakker binnen om twee sandwiches te kopen. En toen zag ik haar, de nieuwe verkoopster. Wham! Wat een wonder van een vrouw! Lang zwart haar in een vlecht en een zachte blik in haar groene ogen. We raakten aan de praat terwijl een rij klanten achter mij geïrriteerd raakte. Bleek dat zij Steffany heette.

Diezelfde nacht kon ik de slaap niet vatten en dus schreef ik een gedicht voor haar: Breakfast at Steffany's.
We zijn nu alweer enkele maanden verder. Steffany heeft moeten stoppen met werken vanwege een auto-ongeval waardoor ze lang moet revalideren in het hospitaal hier wat verderop. Ik zag haar met krukken uit de taxi stappen, ondersteund door...haar vriend. Ik vergeet haar dus best.
Vorig weekend tijdens die hete zomernamiddag op mijn terras landde plots een ekster op mijn rood rond tafeltje. Het beestje keek mij aan met zijn zwarte oogjes en wilde wellicht een slokje water drinken maar keek eerst de kat uit de boom. Ik bood de blauwgevederde bezoeker snel een kom kraanwater aan. Ik trok mij terug in de woonkamer om tv te kijken.

Bij de volgende zonsopgang hoorde ik de vreemde vogel al kwetteren. Ik had de avond tevoren immers gezorgd voor een Engels ontbijt: brood, stukjes spek en een roerei. Mijn maatje is nu vijf ochtenden achtereen komen aangevlogen op mijn terras voor al het lekkers dat ik telkens weer klaar leg.
En zo geniet ik van een huisdier die nu vaste klant is bij 'Breakfast at Kruimeldief'.

----------

De plaat is van Han Busstra.

© 2022 Claude Aendenboom
powered by CJ2