Ik ben geboren en getogen in het mooie Roelofarendsveen, een dorpje omringd door weiland en boerderijen. Mijn opa was de eerste Marokkaan die in de gemeente kwam wonen, mijn moeder groeide deels hier op en ik werd er zelfs geboren. Ik groeide ontzettend vredig en veilig op. In het dorp kon je namelijk niks overkomen en bovendien kende je het dorp als je broekzak. Mijn ouders hebben me op een Rooms-Katholieke basisschool gezet. Dit betekende dat ik mijn hele jeugd als enige buitenlands meisje op een school vol met blonde, blanke kinderen zat. Dit was verder nooit een probleem. Ik had een erg fijne jeugd met veel vrienden en een fijn thuis. Heel die periode ondervond ik nooit problemen, ik was me er niet echt van bewust dat ik alleen maar Nederlandse vrienden had. Bovendien werd ik ondanks het feit dat ik volbloed Marokkaans was gewoon gezien als een ‘Veener’ (zoals we onszelf hier in het dorp noemen).

Ik was me er niet bewust van dat ik toch wel ‘anders’ was, juist doordat ik alleen maar met Nederlandse cultuur om mij heen was opgegroeid en ik thuis ook vrij westers was opgevoed. Natuurlijk kreeg ik ook Marokkaanse cultuur mee, maar niet dusdanig veel dat het grote invloed had op mijn identiteit. Zolang je jong bent hoef je met weinig rekening te houden en merk je vrij weinig van de cultuurverschillen, maar hoeveel invloed heeft het opgroeien tussen twee culturen eigenlijk op je identiteit en zelfbeeld? Door de jaren heen ben ik er achter gekomen dat niet alleen ik, maar veel meer jongeren met een migratieachtergrond op latere leeftijd steeds vaker tegen hun identiteit aan lopen. Elke jongere loopt op een bepaald moment wel tegen zijn of haar identiteit aan, maar specifiek voor jongeren met een migratieachtergrond is het een extra lastige kwestie. 

Je identiteit is iets wat van jou en van jou alleen is. Helaas is het in de realiteit zo dat deze meer door de buitenwereld wordt gevormd dan je zou denken. Je wordt door de maatschappij en je omgeving constant in hokjes geplaatst. Je wordt continu gepusht om te kiezen terwijl je misschien helemaal niet wilt kiezen. Voor veel jongeren is hun identiteit ook heel abstract. Het is iets wat zich steeds verder ontwikkelt. We moeten van dit hele hokjes-systeem af. We weten allemaal dat je als mens gevormd wordt door je opvoeding, omgeving en ervaringen toch? Het kan nooit zo zijn dat je in één hokje past, maar waarom worden we dan toch gedwongen te kiezen waar we bij willen horen? 

Omdat ik in zo een ‘witte bubbel’ ben opgegroeid heb ik me altijd heel erg met de Nederlandse cultuur geassocieerd, terwijl ik de andere kant van mijn identiteit, de Marokkaanse kant, juist heel erg afschermde. Dit deed ik omdat dat simpelweg makkelijker was, ik wilde helemaal niet als anders gezien worden. Pas toen ik ouder was en in Den Haag ging studeren kwam ik ineens zoveel diversiteit tegen. Ik sprak jonge mensen die op dezelfde manier waren opgegroeid als ik en dezelfde strijd met hun identiteit voeren. 

Voor het eerst voelde het alsof ik niet de enige was die vaak het gevoel had vast te zitten tussen twee culturen. Dit was heel fijn omdat zoiets extra moeilijk is als het voelt alsof je er alleen in staat. Echter deed het me ook beseffen dat dit best een groot probleem is dat veel speelt onder de jeugd. Er zijn zoveel jongeren die de druk voelen dat ze moeten kiezen terwijl ze zich gewoon een beetje van allebei voelen. Door deze druk creëren deze jongeren vaak twee identiteiten. Bij je familie en mensen van je eigen etnische achtergrond ben je de ene persoon en op school en bij je Nederlandse vrienden de ander. Dit leidt vaak tot stress en verwarring over jouw eigen identiteit. 

Inmiddels ben ik op een punt dat ik weet wie ik ben en wat ik wil. Een punt waarop ik bij mijn vrienden en familie vrijwel altijd dezelfde persoon kan zijn. Ik ben er nog steeds niet helemaal, maar de enorme druk die ik voelde is er niet meer zo erg als voorheen. Toch vind ik dit een belangrijk onderwerp. Dit omdat ik weet wat die druk met een jong mens kan doen en wat voor innerlijke conflicten het kan veroorzaken. De vraag die ik u als lezer dan ook mee wil geven is: Waarom kunnen we niet gewoon simpelweg ‘zijn’ zonder dat we daar al te moeilijk over moeten doen?