archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 19
Jaargang 19
15 september 2022
Bezigheden > Op de fiets delen printen terug
Parijs is nog ver Thomas van der Steen

1919BZ Parijs1Zoetemelk was de eerste die ik dit zinnetje hoorde zeggen maar tijdens de Eerste Wereldoorlog zei maarschalk Foch ‘t al. Belinda en ik zijn aan de zuidkust want zij wil niet alleen fietsen maar ook snorkelen. Een dagje aan het strand, ik in de schaduw met een boek, zij met duikbril onder water op zoek naar gele octopussen en andere engerds. Alles loopt goed af dus de volgende dag klimmen we weer op onze fietsen.

Etappe 6, Cap d’Agde - Les 9 Écluses de Fonseranes 35 km

Als we van Agde het Canal du Midi volgen zullen we vanzelf bij de negen sluizen komen. Het kanaal willen we al heel lang zien, in de folders oogt het hemels. Maar we treffen het niet vandaag, het is bewolkt, er valt af en toe zelfs een spatje. Het water is grijs, bomen ontbreken en er varen ook al geen boten. Die mooie foto’s zijn allemaal van voorbij Béziers, juist waar onze tocht eindigt, tant pis.

Maar de sluizen vergoeden veel. Over een afstand van 300 meter zorgen zij ervoor dat boten 22 meter hoger verder door het kanaal kunnen varen. Het fietspad ernaast stijgt derhalve met 14%. Nu beheers ik wel mijn eeuwige impuls om de eerste te zijn en gezamenlijk bereiken we de laatste, hoogste sluis.
Het complex is gebouwd in de 17e eeuw en de machtige sluisdeuren en het kolkende water maken indruk. We lopen naar beneden en genieten van het geknoei, geklungel en geworstel van de toeristen met hun huurboten.

Etappe 7, Limoges - Oradour-sur-Glane - Château du Fraisse 48 km

Het lugubere verhaal van het dorp Oradour-sur-Glane zag ik ooit in een Franse documentaire. In Nederland is deze tragedie weinig bekend. Het verzet blies een spoorbrug op, de SS nam wraak, omsingelde een willekeurig dorp in de buurt en schoot iedereen dood, echt iedereen. 642 mannen, vrouwen en kinderen stierven door machinegeweervuur en explosies van handgranaten, het jongste slachtoffer was 8 dagen oud. De SS’ers staken de huizen in brand na hun gruweldaad. Na de oorlog bracht president De Gaulle een bezoek aan de onheilsplek en besloot dat het dorp als monument zo moest blijven zoals het door1919BZ Parijs2 de nazi’s was achtergelaten.

We beginnen etappe 7 bij het station van Limoges. Niet zomaar, we waren getipt. Het blijkt een heel bijzonder gebouw dat door de kalksteen en koper eruitziet als een Byzantijnse kerk.
Limoges zelf is verder niet erg spannend, een gemiddelde Franse stad. Vanaf dat we haar verlaten rijgen de graan- en maïsvelden zich aaneen, ook al niet opwindend. Gelukkig gaan we ook een stuk door een bos want het is bloedheet.
Voortgestuwd door de oostenwind bereiken we al snel het dorp. We parkeren de fietsen en lopen langs de ruïnes van het dorp. Net als iedereen praten we op gedempte toon. Er hangt een gewijde sfeer rond de vernielde huizen en winkels. Voor de plaatselijke garage staat een verroeste Renault en uit de oven waar ooit bakker Giraud zijn baguettes bakte groeit onkruid. Onze rondgang eindigt bij de kerk waar de grootste gruwel plaatsvond. Het beeld van de tragedie kennen we uit films en blijft tot het eind der tijden niet te bevatten. Alle vrouwen en kinderen werden samengedreven op de plek waar zij op zondag de mis volgden. De SS’ ers stichtten brand en stelden zich buiten op voor de deuren achter hun mitrailleurs om iedereen neer te maaien die de vlammenzee ontvluchtte.

Ontdaan pakken we onze fietsen en gaan op weg naar het kasteel waar we zullen overnachten. De weg gaat door glooiend landschap, schuldig landschap zoals Armando het ooit typeerde.

Het kasteel is weelderig en authentiek en dat zullen we weten. Eigenaar Louis leidt ons langs alle kamers en vertelt eindeloos over de geschiedenis van het domein en zijn familie. Omdat we Nederlanders zijn wijst hij ons de volgende ochtend op een schilderij van Melchior d’Hondecoeter. Zijn natuurschilderijen bewonderden wij in het Rijksmuseum en Mauritshuis maar hij hangt dus ook hier in de ontbijtzaal. Louis glundert van trots. Op de oprijlaan zwaait hij ons uit als we vertrekken naar Île d’Oléron. ‘Paris est encore loin’, roept hij ons na.

----------

De foto's zijn aangeleverd door de auteur.
© 2022 Thomas van der Steen meer Thomas van der Steen - meer "Op de fiets" -
Bezigheden > Op de fiets
Parijs is nog ver Thomas van der Steen
1919BZ Parijs1Zoetemelk was de eerste die ik dit zinnetje hoorde zeggen maar tijdens de Eerste Wereldoorlog zei maarschalk Foch ‘t al. Belinda en ik zijn aan de zuidkust want zij wil niet alleen fietsen maar ook snorkelen. Een dagje aan het strand, ik in de schaduw met een boek, zij met duikbril onder water op zoek naar gele octopussen en andere engerds. Alles loopt goed af dus de volgende dag klimmen we weer op onze fietsen.

Etappe 6, Cap d’Agde - Les 9 Écluses de Fonseranes 35 km

Als we van Agde het Canal du Midi volgen zullen we vanzelf bij de negen sluizen komen. Het kanaal willen we al heel lang zien, in de folders oogt het hemels. Maar we treffen het niet vandaag, het is bewolkt, er valt af en toe zelfs een spatje. Het water is grijs, bomen ontbreken en er varen ook al geen boten. Die mooie foto’s zijn allemaal van voorbij Béziers, juist waar onze tocht eindigt, tant pis.

Maar de sluizen vergoeden veel. Over een afstand van 300 meter zorgen zij ervoor dat boten 22 meter hoger verder door het kanaal kunnen varen. Het fietspad ernaast stijgt derhalve met 14%. Nu beheers ik wel mijn eeuwige impuls om de eerste te zijn en gezamenlijk bereiken we de laatste, hoogste sluis.
Het complex is gebouwd in de 17e eeuw en de machtige sluisdeuren en het kolkende water maken indruk. We lopen naar beneden en genieten van het geknoei, geklungel en geworstel van de toeristen met hun huurboten.

Etappe 7, Limoges - Oradour-sur-Glane - Château du Fraisse 48 km

Het lugubere verhaal van het dorp Oradour-sur-Glane zag ik ooit in een Franse documentaire. In Nederland is deze tragedie weinig bekend. Het verzet blies een spoorbrug op, de SS nam wraak, omsingelde een willekeurig dorp in de buurt en schoot iedereen dood, echt iedereen. 642 mannen, vrouwen en kinderen stierven door machinegeweervuur en explosies van handgranaten, het jongste slachtoffer was 8 dagen oud. De SS’ers staken de huizen in brand na hun gruweldaad. Na de oorlog bracht president De Gaulle een bezoek aan de onheilsplek en besloot dat het dorp als monument zo moest blijven zoals het door1919BZ Parijs2 de nazi’s was achtergelaten.

We beginnen etappe 7 bij het station van Limoges. Niet zomaar, we waren getipt. Het blijkt een heel bijzonder gebouw dat door de kalksteen en koper eruitziet als een Byzantijnse kerk.
Limoges zelf is verder niet erg spannend, een gemiddelde Franse stad. Vanaf dat we haar verlaten rijgen de graan- en maïsvelden zich aaneen, ook al niet opwindend. Gelukkig gaan we ook een stuk door een bos want het is bloedheet.
Voortgestuwd door de oostenwind bereiken we al snel het dorp. We parkeren de fietsen en lopen langs de ruïnes van het dorp. Net als iedereen praten we op gedempte toon. Er hangt een gewijde sfeer rond de vernielde huizen en winkels. Voor de plaatselijke garage staat een verroeste Renault en uit de oven waar ooit bakker Giraud zijn baguettes bakte groeit onkruid. Onze rondgang eindigt bij de kerk waar de grootste gruwel plaatsvond. Het beeld van de tragedie kennen we uit films en blijft tot het eind der tijden niet te bevatten. Alle vrouwen en kinderen werden samengedreven op de plek waar zij op zondag de mis volgden. De SS’ ers stichtten brand en stelden zich buiten op voor de deuren achter hun mitrailleurs om iedereen neer te maaien die de vlammenzee ontvluchtte.

Ontdaan pakken we onze fietsen en gaan op weg naar het kasteel waar we zullen overnachten. De weg gaat door glooiend landschap, schuldig landschap zoals Armando het ooit typeerde.

Het kasteel is weelderig en authentiek en dat zullen we weten. Eigenaar Louis leidt ons langs alle kamers en vertelt eindeloos over de geschiedenis van het domein en zijn familie. Omdat we Nederlanders zijn wijst hij ons de volgende ochtend op een schilderij van Melchior d’Hondecoeter. Zijn natuurschilderijen bewonderden wij in het Rijksmuseum en Mauritshuis maar hij hangt dus ook hier in de ontbijtzaal. Louis glundert van trots. Op de oprijlaan zwaait hij ons uit als we vertrekken naar Île d’Oléron. ‘Paris est encore loin’, roept hij ons na.

----------

De foto's zijn aangeleverd door de auteur.
© 2022 Thomas van der Steen
powered by CJ2