Ieder zijn onverdraagzaam kantje. Als fervente fietser, 67 jaar jong en uiteraard nog trappend op eigen kracht, heb ik grote moeite met de dominantie van de e-bike. Geen idee over de stijgende verkoop van e-bikes in Nederland maar ik vermoed dat de ontwikkelingen gelijklopen met België. Kurt, voormalig profwielrenner en fietsenmaker uit mijn dorp, verzekert me dat e-bikes momenteel goed zijn voor 90% van de verkochte fietsen, in zijn winkel vind je nog nauwelijks ‘klassieke’ fietsen.

Vorig jaar peddelde ik de Aubisque op, een col in de Franse Pyreneeën, vanuit Argelès-Gazost goed voor 28 kilometer fietsplezier tot een hoogte van 1711 meter. Adembenemende wegen in een fraai natuurgebied met twee donkere en natte tunnels, met ook nog paarden, schapen, geiten en koeien als gratis decor. De benen voelden niet slecht maar tien kilometer per uur was eerder een uitzondering dan de regel. Halfweg de beklimming passeerde me een schriel, klein mannetje, tachtiger, witte snor, blitse sportfiets, nauwelijks bezweet (ik had het moeten weten…), tijd voor een ‘bonjour’ kon er helaas niet af. 

Van mijn kant alleen maar bewondering voor zoveel wilskracht en doorzettingsvermogen, in no-time was opa-velo verdwenen achter de bocht. Zou ik als tachtiger nog zo vlotjes een col bedwingen, moest ik mijn eet- en drinkgewoonten niet aanpassen, zou ik me niet beter een e-bike aanschaffen? Bij zoveel gepieker ploeterde ik verder tot ik plots opa-velo aan de kant van de weg zag staan. 'Qu’est-ce qui passe?' vroeg ik in mijn beste Frans. 'Problèmes de batterie'. Mijn held viel van zijn voetstuk, waande zich Wout Van Aert of Bauke Mollema, maar helaas met een lege batterij kon hij geen meter meer naar boven, moest nog ruim 45 kilometer verder naar huis op eigen kracht. Ik heb een slecht karakter, ik weet het, maar enig leedvermaak was me niet vreemd, mag het even? Misschien denk ik er binnen 13 jaar helemaal anders over.

----------

De illustratie is gemaakt door Han Busstra.