Met enige regelmaat staat er in de krant rechtsonder op een bladzijde een advertentie van ‘Pier Ebbinge Relationship’. Dat is dan een advertentie waarin een vermogende man of vrouw een partner zoekt. Ebbinge vraagt voor de voorbereidende besprekingen en adviezen een bedrag van 850 euro en brengt alleen een honorarium van 40.000 euro in rekening als er een passende partner is gevonden. ‘Als de opdrachtgever dit tenminste makkelijk kan betalen’, zo staat op de site van Ebbinge. ‘Anders is dit minimaal 20.000 euro’.

Uiteraard zonder een ‘niet goed geld terug garantie’.

Vorige week was het weer zover: Een ‘Lieve, knappe, empathische vrouw (74); fijn mens; harmonie, balans; woont in Spanje’, bood zich aan.

Wat een geweldige vrouw! Uit de advertentie bleek, dat ze jong in alles was. Dat ze stijl had en allure. Ze was gefortuneerd. En van zichzelf vond ze ook, dat ze veel kon maar dat er niets moest. En dat ze leefde zonder opsmuk of pretentie. Daarbij kwam ook nog eens, dat ze niet in het middelpunt hoefde te staan maar dat ze vooral leefde voor de ander.

Bovendien was ze ook nog eens nuchter. En gevoelsrijk. En last but not least: ze was weduwe van een ondernemer en een dochter van een extreem succesvolle, bekende zakenman.

Kijk!

Vooral dat laatste zal nog wel eens de doorslag gegeven hebben bij mannen die nog aan het twijfelen waren of ze op de advertentie zouden reageren.

Naar wie was deze nuchtere en gevoelsrijke dame eigenlijk op zoek? Dat stond ook in de advertentie. De ‘passende partner moest een karaktervolle, echt aardige man zijn. Met diepte. En met normen die deugen’.

Toen ik dat las moest ik onmiddellijk aan mezelf denken. Dat was ikzelf! Ten voeten uit! Een karaktervolle, aardige man met diepte en normen die deugen. Ook toen ik verder las begon ik mezelf steeds meer te herkennen als uitermate geschikte partner voor dat fijne mens. ‘Samen het leven van inhoud, gezelligheid en warmte voorzien. Goed en ‘normaal’ in luxe leven. Reizen. Sfeervol uit eten. Er zijn voor elkaar’.

Ja. Wat paste dat allemaal goed bij mij! Ik ben nu 78. Nog fit genoeg voor ‘een arm om haar heen’. Voor ‘gesprekken die soms de diepte in gaan’. Voor ‘openstaan, warmte en intimiteit’. 

Nee. Aan mij zou het niet liggen.

Wat stond er dan eigenlijk nog in de weg om te reageren?

Dat was mevrouw Pasgeld.

Bijna vijftig jaar leef ik nu al met haar. Ze is bepaald niet gefortuneerd. Soms ben ik voor haar wel eens die aardige man met diepte en normen die deugen. Maar soms ook niet. Soms is mevrouw Pasgeld voor mij die onafhankelijke, verbindende, ingetogen en gevoelsrijke vrouw. Maar soms ook niet. 

En in plaats van alleen maar door inhoud, gezelligheid en warmte schijnt ons leven zich soms ook te kenmerken door ogenschijnlijk zinloze woordenwisselingen waarbij we elkaar iedere keer opnieuw schijnen te moeten uitvinden.  

Mevrouw Pasgeld dus.

Die zou ik voor geen goud willen missen. En zeker niet voor de dochter van een extreem succesvolle, gefortuneerde zakenman.

----------

Lief plaatje erbij van Petra Busstra.

Meer informatie: www.petrabusstra.com