archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 11
Jaargang 19
24 maart 2022
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? delen printen terug
Over mijn lijk Thomas van der Steen

1911VG LijkMijn hele leven denk ik al aan de dood, in zoverre, ik was er vroeg bij. Ik kan geen begraafplaats voorbij fietsen zonder in mijn remmen te knijpen. In de krant sla ik de rouwadvertenties nooit over. De slagvelden van Europa, ook die erbuiten, zijn soms een reisdoel. Daar waart de Dood nog rond, soms bijna voelbaar. Als 13-jarige las ik, om diametrale redenen, Jan Wolkers’ Turks Fruit. Daarin schrijft hij dat we eigenlijk als skeletjes worden geboren, de dood zit al in ons. Dûh, Jan.
Niet zo gek dus dat ik kijk naar Over mijn Lijk, een serie over mensen die op jonge leeftijd horen dat ze niet lang meer hebben.
Dit seizoen maken we kennis met Roy, Patrick, Jip, Irene, Francis, begin dertigers of eind twintigers. En dan is er ook nog Kiki, 16 jaar, haar lot is onverteerbaar. Opeens begrijp ik mijn vrienden goed als ik ze vraag of ze Over mijn Lijk ook kijken.’Nee Thomas, dat trek ik niet.’
Kiki heeft leverkanker, haar strijd is gestreden, ze zal almaar verzwakken en sterven. Haar angst voor de dood blijkt ondubbelzinnig als ze zegt: “Wat moet ik doen dan, in mijn eentje, het is zo stil daar, en zo donker.” De wanhoop, radeloosheid, twijfel, onmacht, broosheid, haar inbleke gezicht zegt alles.
 Met alle anderen leven we mee met hun onderzoeken, doktersbezoeken, de onmenselijke behandelingen, de liefde van en voor hun dierbaren, het soms goede nieuws maar vaker het slechte.
Maar we krijgen ook een inkijkje in het leven van de generatie na ons. Tatoeages, heel veel aandacht voor hun uiterlijk, de smetteloze interieurs en hun tot in de puntjes verzorgde kapsels. Het stopwoordje ‘gewoon’ dat soms gewoon drie keer opduikt in één zin, net als het loze ‘zeg maar’, zeg maar. Dat 5 keer in de week op en neer van Oldenzaal naar Groningen met een taxibusje voor een bestraling wel een ‘dingetje’ is, een misplaatst eufemisme. Maar de grootste gruwel aller neologiën hoor, zie, voel ik aan het begin van de zin al aankomen: rollercoaster. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, ze gaan dood en erger bestaat niet maar je zit niet in een kermisattractie!
De gesprekken van Kiki met presentator Tim Hofman zijn puur, openhartig en teder. Tim krijgt wel ‘s kritiek omdat hij zou lijden aan het ‘moeder Teresa syndroom’ maar dat vind ik onterecht, ik geloof hem. In het niets starend vertelt ze dat haar vriendinnen zich ontwikkelen, zíj hebben gezoend, zíj krijgen verkering en ze gaan vast ook trouwen. Mijn hart breekt.
Naarmate de eindstreep dichterbij komt groeit de berusting bij Kiki. In haar woorden: ‘ik ben helemaal klaar met ziek zijn, het is gewoon kut.’ Maar het optimisme over het hiernamaals neemt toe, ze verheugt zich op een ontmoeting met Prince, David Bowie en Madonna, ‘o nee, die is nog niet dood, hahaha.’
Per aflevering kwijnt ze verder weg en 14 juli 2021 onthult ze haar ware identiteit. Kiki klapt haar vleugels uit en fladdert naar de hemel.

----------

De plaat is aangedragen door de auteur.

© 2022 Thomas van der Steen meer Thomas van der Steen - meer "Was er nog wat op de tv?" -
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv?
Over mijn lijk Thomas van der Steen
1911VG LijkMijn hele leven denk ik al aan de dood, in zoverre, ik was er vroeg bij. Ik kan geen begraafplaats voorbij fietsen zonder in mijn remmen te knijpen. In de krant sla ik de rouwadvertenties nooit over. De slagvelden van Europa, ook die erbuiten, zijn soms een reisdoel. Daar waart de Dood nog rond, soms bijna voelbaar. Als 13-jarige las ik, om diametrale redenen, Jan Wolkers’ Turks Fruit. Daarin schrijft hij dat we eigenlijk als skeletjes worden geboren, de dood zit al in ons. Dûh, Jan.
Niet zo gek dus dat ik kijk naar Over mijn Lijk, een serie over mensen die op jonge leeftijd horen dat ze niet lang meer hebben.
Dit seizoen maken we kennis met Roy, Patrick, Jip, Irene, Francis, begin dertigers of eind twintigers. En dan is er ook nog Kiki, 16 jaar, haar lot is onverteerbaar. Opeens begrijp ik mijn vrienden goed als ik ze vraag of ze Over mijn Lijk ook kijken.’Nee Thomas, dat trek ik niet.’
Kiki heeft leverkanker, haar strijd is gestreden, ze zal almaar verzwakken en sterven. Haar angst voor de dood blijkt ondubbelzinnig als ze zegt: “Wat moet ik doen dan, in mijn eentje, het is zo stil daar, en zo donker.” De wanhoop, radeloosheid, twijfel, onmacht, broosheid, haar inbleke gezicht zegt alles.
 Met alle anderen leven we mee met hun onderzoeken, doktersbezoeken, de onmenselijke behandelingen, de liefde van en voor hun dierbaren, het soms goede nieuws maar vaker het slechte.
Maar we krijgen ook een inkijkje in het leven van de generatie na ons. Tatoeages, heel veel aandacht voor hun uiterlijk, de smetteloze interieurs en hun tot in de puntjes verzorgde kapsels. Het stopwoordje ‘gewoon’ dat soms gewoon drie keer opduikt in één zin, net als het loze ‘zeg maar’, zeg maar. Dat 5 keer in de week op en neer van Oldenzaal naar Groningen met een taxibusje voor een bestraling wel een ‘dingetje’ is, een misplaatst eufemisme. Maar de grootste gruwel aller neologiën hoor, zie, voel ik aan het begin van de zin al aankomen: rollercoaster. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, ze gaan dood en erger bestaat niet maar je zit niet in een kermisattractie!
De gesprekken van Kiki met presentator Tim Hofman zijn puur, openhartig en teder. Tim krijgt wel ‘s kritiek omdat hij zou lijden aan het ‘moeder Teresa syndroom’ maar dat vind ik onterecht, ik geloof hem. In het niets starend vertelt ze dat haar vriendinnen zich ontwikkelen, zíj hebben gezoend, zíj krijgen verkering en ze gaan vast ook trouwen. Mijn hart breekt.
Naarmate de eindstreep dichterbij komt groeit de berusting bij Kiki. In haar woorden: ‘ik ben helemaal klaar met ziek zijn, het is gewoon kut.’ Maar het optimisme over het hiernamaals neemt toe, ze verheugt zich op een ontmoeting met Prince, David Bowie en Madonna, ‘o nee, die is nog niet dood, hahaha.’
Per aflevering kwijnt ze verder weg en 14 juli 2021 onthult ze haar ware identiteit. Kiki klapt haar vleugels uit en fladdert naar de hemel.

----------

De plaat is aangedragen door de auteur.
© 2022 Thomas van der Steen
powered by CJ2