Jopie Huisman wordt in 1922 in Workum geboren als jongste in een gezin met zeven kinderen. Hij tekent vanaf zijn vroege jeugd, haalt het diploma voor huisschilder en werkt als plateelschilder bij een pottenbakkerij. In de oorlog wordt hij bij een razzia opgepakt en naar Duitsland afgevoerd maar hij ontsnapt en duikt onder in Workum. Na de oorlog begint hij een plateelbakkerij maar die gaat failliet en dan stapt hij op aanraden van zijn oudere broer in de handel in lompen en metalen. Vanaf 1953 werkt hij als zelfstandige met een korte onderbreking waarin hij bij zijn broer werkt.

Hij blijft schilderen, leert zichzelf de schilderstechnieken en heeft in 1963 zijn eerste tentoonstelling in Galerie De Blauwe Hand in Harlingen. Hij heeft succes, meerdere tentoonstellingen volgen maar er wordt werk van hem gestolen en dan is hij er voorzichtiger mee en bewaart het meeste. In 2018, het jaar van de Culturele Hoofdstad, is er een tentoonstelling van 34 werken van hem uit de collectie van de kunstverzamelaar Frederik Paulsen uit Zwitserland.

In 1986 openden vrienden van Jopie Huisman het museum in een pas gerestaureerd pand in Workum. Er kwamen heel veel bezoekers. In 1992 werd het huidige museum geopend, nieuw gebouwd tegenover het eerste pand, waarbij aan de buitenkant roestig metaal werd gebruikt als een verwijzing naar zijn dagelijkse bezigheden. In 2000 werd het museum uitgebreid met twee zijvleugels. Nu is het van binnen opnieuw ingericht en lijkt het veel ruimer. Alle onderdelen van zijn schilderkunst komen aan de orde en prachtig is ook de serie foto’s van het gezin waarin hij opgroeide en van Jopie met zijn zussen toen hij wat ouder was.

Jopie Huisman kon heel precies schilderen, maar schilderde geen ‘mooie’ dingen. Alles wat oud is en tot zijn handel behoorde kon op zijn doek terechtkomen. Hij kon prachtig weergeven, maar het bleef altijd persoonlijk. In zijn jonge jaren heeft hij een tijd gehad dat Vincent van Gogh, van wie hij een groot bewonderaar was, duidelijk herkenbaar was in zijn werk. Later is dat veel minder het geval en ontwikkelt hij een eigen manier van werken. Natuur en mensen kan hij ook heel impressionistisch weergeven. Prachtig is zijn verhaal bij het schilderij van zijn vader: ‘Kort nadat moeder overleden was, stond Heit in de deuropening met zijn pet in de hand. Dat was tegen half twaalf. Ik pakte een doek waar al een lucht op stond voor iets anders; zo lijkt het alsof hij aan het graf staat. Klokslag twaalf was ik klaar. Alle verdriet zit in die manfiguur. Zijn tranen zijn door de verf heen gesmeerd.’

En hij is veelzijdig. Zo is er een pentekening van indrukwekkende precisie uit 1974 van een dubbele boterham met beleg, waar hij twee dagen aan werkte: ‘Na twee dagen was de tekening af en at ik het brood alsnog op, want ik gooi niets weg’. Toen hij ouder werd kon hij dat intensieve werken niet meer opbrengen maar maakte prachtige aquarellen van oude schuurtjes en verwaarloosde boerderijtjes. Zijn leven lang ook hield hij van het weidse land rond Workum en hij zwierf graag door de natuur. Ook dat legde hij vast in landschappen en detailopnames, bij voorbeeld in een prachtig schilderij van rietsigaren.

Het museum was vanaf het begin een grote publiekstrekker. In de beginjaren werden de cijfers waarschijnlijk overdreven maar later werd het goed bijgehouden en rond 2016 kwamen er zo’n 40.000 bezoekers per jaar. Met de nieuwe inrichting en benadering van zijn werk zal dat de komende jaren ongetwijfeld op niveau blijven.

----------

De plaatjes zijn geleverd door de schrijver