Afgelopen vrijdag vertrok ik vroeg per bus uit Guerreiros. In San Antonio nam ik een volgende bus naar Tavira. Daar had ik nog tijd om uitgebreid van een lunch te genieten alvorens ik met de Renex-bus naar Sevilla vertrok. Daar kon ik meteen overstappen op een bus naar het station Santa Justa om aldaar met de trein naar Madrid te vertrekken en dan weer over te stappen op een trein naar Toledo.

Mijn zoon fietst op dit moment in veertien dagen van Malaga naar Barcelona. Twee plaatsen waar Picasso lange tijd vertoefde. Mijn zoon is een van zijn bewonderaars en houdt van fietsen. Zijn etappe van deze vrijdag liep van Ciudad Real naar Toledo, honderddrieëndertig km, met een onvoorziene omweg van zo’n veertien km. Evenwel kwam hij eerder aan dan ik en stond me bij aankomst in Toledo al op te wachten bij het prachtige in Neo-Mudéjar-stijl gebouwde station. Ons hotel, Princessa Galiana, met alles erop en eraan en in dezelfde stijl gebouwd als het station, bevond zich op een afstand van 150 meter. Na de verwelkoming en een klein aperitief zochten we, beiden vermoeid, ons bed op.

De volgende dag waren we al om zes uur wakker en gingen bij het eerste daglicht de deur uit om Toledo daar in vol ornaat te zien liggen. Eens was het de hoofdstad van het Iberisch Schiereiland, nog tot aan 1561, toen Filip de Tweede, Madrid tot hoofdstad verklaarde. Doordat eeuwenlang de Hebreeuwse, Mohammedaanse en Christelijke culturen broederlijk naast elkaar hebben geleefd noemt men Toledo ook wel de stad van de drie culturen. En wat wordt architectuur en cultuur prachtig als je al die invloeden laat integreren. Toledo is daar het levend bewijs van! 

Mijn zoon en ik hadden deze dag tijd om een moskee, een synagoge, het Joods-Sefardische museum en de daar weer naastgelegen oude villa met tuinen en het museum van El Greco te bezoeken. Ook besteedden we aandacht aan het beeld van Cervantes (half Cervantes en half Don Quixote) vlak voor de poort op het Plaza de Zoc. Toledo hoogoplopend uit het dal van de Taag, wordt in schoonheid, volgens mij door geen enkele andere stad in de wereld geëvenaard. Hij staat dan ook niet voor niets op de Werelderfgoedlijst van Unesco.

Mijn afscheid, in de vroege morgen, van zoon en de provincie Castila La Mancha viel dan ook zwaar. Maar al snel veranderde dat, want een volgend avontuur stond alweer op stapel. Deze keer vertrok ik met de Flixbus naar Lissabon, daar stapte ik na het ontbijt over op de bus naar Faro, om uiteindelijk met de trein in een hotel in Olhão te belanden. Daar op zondag lekker laat opgestaan, ontbeten en aan dit stukje geschreven op een bankje in het parkje aan het water onder begeleiding van de tonen van een doedelzak, die op een ander bankje bespeeld werd door een Ier.

Om half vier zou ik, medeschrijver van de Leunstoel, Bram Schilperoord met zijn vriendin Yvon ontmoeten. Zij verblijven op dit ogenblik in de Algarve. De ontmoeting zou bij een Jazzoptreden van het Dela Rose-trio bij Cantaloupe Café aan de haven worden beklonken.

Na het concert was het feest nog niet voorbij want maandag zouden Bram, Yvon en ik gezamenlijk de reis terug naar mijn huis in Guerreiros ondernemen. 

Dinsdagmorgen wandelden Yvon en ik, door de heuvels naar Corte das Donas en in de middag bezochten we gedrieën Alcoutim. Veel en veel kleiner dan Toledo, maar ook bijzonder met zijn kasteel, haven, park, leuke terrassen, het zicht op het tegenover gelegen San Lucar en zijn geschiedenis van smokkelaars.

----------

De foto van Toledo is geleverd door de auteur.

Het plaatje van het Del Rosa Trio komt van de facebookpagina van het Cantaloupe Café in Olhão.