Ik ben ruim vijf jaar lid van Cineville, een filmblog annex filmpas, met welk pasje je voor iets meer dan twintig euro per maand in een kleine honderd bioscopen en filmhuizen zoveel films kunt zien als je aankunt. Er is geen limiet, dus zou je daar de tijd en lust toe hebben dan zou je een groot deel van je leven kunnen doorbrengen in het donker van de bioscoopzaal. Lang geleden zag ik zo’n drie films op een dag maar die tijd is voorbij. Ik hou het nu op een gemiddelde van een tot twee films per week, zodat ik in die vijf jaar na aftrek van het half jaartje dat de bioscopen dicht waren door  corona ongeveer 350 bioscoopfilms  heb gezien. 

Ik ga niet lukraak naar de bioscoop maar laat me leiden (beter gezegd liet me leiden) door de filmrubrieken in de Volkskrant, NRC en Het Parool. Vaak zijn de schrijvers in die rubriek het met elkaar eens, maar even vaak zijn ze een volstrekt tegenstrijdige mening toegedaan. Wat bij de een ‘de beste film van het jaar’ is (5 sterren), komt bij een andere criticus uit als ‘een poging er nog iets van te maken’ en krijgt niet meer dan één of twee sterretjes. Maar ook als de recensenten van alle drie dagladen het met elkaar eens waren met een meesterwerk van doen te hebben kon ik het vaak nauwelijks opbrengen anderhalf uur lang naar het ‘witte doek’ te staren. 

Tamelijk verwarrend allemaal tot ik ‘Rotten Tomatoes’ ontdekte, een Amerikaanse website waarop letterlijk alle films zijn te vinden ooit gemaakt, tot aan Citizen Kane (1941) toe. Op RT worden de films beoordeeld door gewoonlijk 50 tot 100 filmcritici, van de New York Times tot de Washington Post en verder het land in. En dan niet met 1 tot 5 sterren maar percentsgewijs waarbij het genoemde meesterwerk van Orson Welles op de Tomatenmeter 99 procent kreeg. Daarnaast wordt ook het publiek betrokken in de beoordeling via een publieksscore. De recensie van een film door vijftig of meer Amerikaanse filmcritici leek mij iets doordachter dan de mening van drie van mijn kranten en steeds vaker keek ik eerst even op de Rotten Tomatoes site voordat ik naar de bios vertrok. 

Tot vorige week Nicolas Cage op RT in het zonnetje werd gezet en wel door 223 critici. En niet alleen in Amerika maar ook in Singapore, Australië en een aantal landen in Europa. Ook mijn Nederlandse kranten waren laaiend enthousiast. Pig heet de film waar de acteur, deze keer vermomd als kluizenaar, met een varkentje samenwoont en samen met het beestje in een bos naar truffels op zoek gaat. Op mijn geliefde RT site krijgt de film een score van maar liefst 97 procent, wat betekent dat het wellicht de film van het jaar gaat worden. Daarnaast was de ‘audience score' maar liefst 84 procent. "Ben ik gek of zijn zij het", vroeg ik me af nadat ik anderhalf uur naar dit tergend trage ‘drama’ had zitten kijken. 

Nicolas Cage, toch al niet mijn favoriete filmacteur, bekend van goedkoop in elkaar geflanst pulpwerk doet in deze varkensfilm vrijwel geen mond open, wat de critici ‘ingetogen’ noemen. Het enige leuke in de film is het varkentje dat maar tien minuten in beeld is. Ik wil de fraaie recensies niet als een complot zien maar mijn vertrouwen in Rotten Tomatoes is aardig gekelderd. Wat is er aan de hand in Hollywood?