Ook gedurende de laatste Tour de France werd weer eens haarscherp duidelijk dat er rondom Lance Armstrong vreemde dingen plaats vinden. Hij won dit keer de Proloog, die eigenlijk geen Proloog was, maar een tijdrit van 19 kilometer, niet, zodat zijn landgenoot Dave Zabriskie het geel om zijn schouders mocht hullen. Maar wat gebeurt er een paar dagen later tijdens de ploegentijdrit? De ploeg van Zabriskie ligt luttele seconden vóór op de ploeg van Armstrong en op een breed, recht stuk weg komt deze Zabriskie plotseling, zonder enige aanleiding, ten val! Niet één van zijn ploeggenoten, nee, uitgerekend Zabriskie zelf. Nu heeft deze coureur wel een zekere faam opgebouwd als het gaat om ongelukkige valpartijen, maar dit was wel heel erg toevallig. Hij had er zelf ook geen verklaring voor. Ik weet niet of u het gezien heeft, maar precies op de plaats waar Zabriskie over het asphalt schoof, stond achter het dranghek een vrouw in een gele jurk. Mij kwam het voor, dat er een lichtelijk triomfantelijk glimlachje op haar gezicht stond. Had zij misschien met een zwierig gebaar haar tasje tussen Zabriskie's spaken gestoken?

In diezelfde Proloog/tijdrit werd Jan Ullrich, die beschouwd werd als de grootste concurrent van Armstrong en voor wie het de laatste kans was om hem eindelijk een keer te verslaan, meteen op forse achterstand gezet. Maar wat was er gebeurd? Enkele dagen vóór de start van de Tour was Ullrich tijdens een trainingsritje...............juist, ja, ten val gekomen. Van de omstandigheden waaronder dit gebeurde, heb ik helaas geen beelden gezien, maar verdacht vind ik het wel. Het is immers helemaal geen slecht idee om vóór aanvang al de angel uit de concurrentie te halen.

Maar Armstrong was zelf daarvoor toch ook gevallen tijdens de training? Ja zeker en dat maakt het geheel alleen maar suspecter. Een afleidingsmanoeuvre, meer was dat niet. Het was natuurlijk ook niet de eerste keer dat concurrenten van Armstrong door een valpartij werden uitgeschakeld. Enkele jaren geleden stuiterde de Bask Beloki, op dat moment de enige die Armstrong in de bergen naar de kroon kon steken, in volle vaart tegen de grond en moest afgevoerd worden naar het ziekenhuis met ik weet niet hoeveel gebroken botten. Niet alleen was die arme Bask voor die Tour afgeserveerd, hij is nog steeds niet op zijn oude niveau en speelde dus ook in de volgende rondes helemaal geen rol van betekenis meer. Armstrong, die vlak achter hem reed, wist hem handig te ontwijken door een afstekertje, waarvoor hij gediskwalificeerd had moeten worden. De oorzaak van Beloki's doodsmak? Een ongelukkige stuurbeweging? Of lag er iets op de weg? Iets anders dan dat plakkende asfalt?

Nog merkwaardiger verliep de eerste Tour die Armstrong won, toen in een van de eerste etappes, die net als de tijdrit op de eerste dag van de Tour van dit jaar naar Noirmoutier-en-l’Ile ging, niet over de weg en de brug naar dit schiereiland, maar over de Passage du Gois, die alleen bij eb droogvalt. Armstrong reed in de voorste gelederen toen ongeveer vanaf de twintigste renner de rest van het peleton op die spekgladde dijk onderuit ging. Zo boekte hij zes minuten voorsprong, die hij niet meer uit handen heeft gegeven. In één klap alle concurrenten naar huis gereden. Toeval?

Er wordt van Armstrong beweerd dat hij niets aan het toeval overlaat. Dat geldt kennelijk ook voor het vroegtijdig uitschakelen van concurrenten. Maar hoe doet hij dat? Heeft hij het boze oog of maakt hij 's avonds stropopjes van zijn concurrenten, die hij vervolgens in stukjes breekt en in het vuur gooit? Is hij zo intimiderend dat zijn concurrenten bij de gedachte dat ze hem zouden kunnen verslaan vrijwillig op het plaveisel gaan liggen? Of heeft hij hulptroepen ingeschakeld? Een legertje zich onopvallend in het publiek ophoudende knechtjes, die stokken tussen de spaken steken, in een gevaarlijke bocht steentjes strooien of modder uitrijden op een natte dijk. Is het niet opmerkelijk dat Armstrong zelf altijd aan die valpartijen weet te ontkomen? Alsof hij weet van het dreigende gevaar op de afgesproken plaatsen. Ik heb Armstrong één keer zelf zien vallen, nota bene door toedoen van één van zijn eigen ploeggenoten. En wat gebeurde er toen? Ullrich bleef op hem wachten tot hij weer aansluiting had gevonden! Hoeveel geld zou hij daarvoor gekregen hebben?

Wat mij betreft zijn er twee mogelijkheden. Het is allemaal doorgestoken kaart en afgesproken werk – zoals zijn niet-aanvalsverdrag met de CSC-ploeg - of Armstrong zelf is de regisseur van al het onheil waar zijn concurrenten door getroffen worden. Natuurlijk is er ook nog een andere mogelijkheid. Er is niet één Lance Armstrong, maar er zijn er meerderen en zodra er één aan het einde van zijn Latijn is, wordt er een ander exemplaar ingezet. Eén Armstrong voor de tijdritten, één voor de vlakke etappes en één of twee voor de bergen zou ook kunnen. Tenslotte heeft hij het uiterlijk van een doorsnee Amerikaan, van dertien in een dozijn. Iemand die zich onopvallend in de menigte kan begeven en waarvoor het niet moeilijk is een stand-in te vinden. Hopelijk wordt de ware toedracht ons ooit nog eens onthuld.

 

***************************************

Tip: Bekijk de landschappen van fotograaf Bart Versteeg op www.bartversteeg.nl