archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 17
Jaargang 2
14 juli 2005
Bezigheden > Lopen delen printen terug
Mijn wandeluitrusting (1) Frits Hoorweg

0217 Mijn wandeluitrusting (1)
Als beginnend wandelaar dacht ik een tijdje het wel zonder ‘uitrusting’ te kunnen stellen. De aanbiedingen op dat gebied leken me onderdeel van een samenzwering met het oogmerk mij geld uit de zak te kloppen, maar al snel kwam ik er achter dat je sommige dingen toch slecht kunt missen. Om te beginnen was er het probleem van het schoeisel. Aanvankelijk leken de zware schoenen die werden aanbevolen me maar niks. Ze deden mij sterk denken aan de ‘kistjes’ waarop ik me in dienst het bloed in de schoenen had gelopen. Bovendien was ik bang voor warme voeten. Is dat een waandenkbeeld waaraan vooral ‘jonge mannen’ leiden? Laatst liep ik bij Bever in Den Haag rond en bij de schoenenafdeling hoorde ik een klant die duidelijk een beginner was zeggen:
‘Ja, maar ik krijg altijd zo snel warme voeten.’ De verkoper zat klaar met een zeer verantwoorde, zwartleren wandelschoen maar zijn klant keek verlangend naar de rekken met lichtgewicht schoenen.

‘Echt leer is toch het best ademende materiaal dat er is,’ sprak de verkoper wijs. Als hij mij had gevraagd het te bevestigen had ik dat van harte gedaan, maar ik ben ooit dezelfde weg gegaan die deze jongeman ook op zou gaan. Ik koos de eerste keer voor canvas schoenen, de zogenaamde desert boots waarop volgens deskundigen het Vreemdelingenlegioen van de ene kant van de Sahara naar de andere liep. Mijn straf was: voetzolen vol blaren, opgelopen tijdens een tocht die me van de ene zandafgraving naar de andere voerde en die ik maakte toen het bloedheet was. Je zou toch denken dat die schoenen speciaal voor dergelijke omstandigheden waren gemaakt!

Te oordelen naar de omvang van de voorraden worden er trouwens meer gore-tex - dan leren wandelschoenen verkocht. Waarschijnlijk kiezen alle beginners, ondanks de goede raad die ze krijgen, voor kunststof, met een voorspelbaar resultaat. De volhouders kiezen de keer daarop voor een echte schoen en de anderen zweren op den duur het wandelen gewoon af. Een theorie die mij wel bevalt en die ik daarom niet aan de praktijk zal toetsen. Leren schoenen zijn bovendien makkelijker te onderhouden en gaan daardoor langer mee, nog een reden waarom de verkoop ervan achter blijft bij die van de modieuzer ogende producten.

Het idee dat een wandelschoen mooi moet zijn dient men zo snel mogelijk uit het hoofd te zetten. In de winkel ziet kleurig schoeisel er nog wel grappig uit. Er zit bijvoorbeeld een zwarte stootrand net boven de zool. De schoen zelf is lichtgrijs en ter bekroning is het boord weer iets donkerder grijs. Als je er voor het eerst naar kijkt spreekt die opsmuk je direct aan en bovendien lijken de kleurverschillen functioneel te zijn. Zodra je een keer door de modder bent gelopen met die dingen weet je beter. Een egaal bruine of zwarte schoen maak je met water schoon, laat ze een nachtje drogen en de volgende dag smeer je er was op. Dan zien ze er weer uit alsof ze nieuw zijn. Probeer dat maar eens met die meerkleurige krengen. Na twee serieuze tochten zijn ze ontoonbaar geworden.

Ik spreek uit ervaring. Mijn vrouw heeft een voorkeur voor juist dat soort schoenen en toevallig is de taakverdeling bij ons zo dat ik de schoenen onderhoud. Een karweitje dat me normaal veel vreugde bezorgt. Je ziet onder je handen een smeerboel veranderen in iets dat erg op een gewone schoen lijkt. Tenminste als hij van egaal bruin of zwart leer is. Een schoen die niet echt meer mooi te krijgen is, bezorgt je een vervelend gevoel. ‘Taakspanning’ noemen psychologen dat, geloof ik, het gevoel dat achterblijft als je een taak die je je gesteld hebt niet goed af kunt maken. Soms bestaat mijn lieve echtgenote het dan ook nog om bij het aantrekken van haar schoenen te zeggen:
‘Goh, wat zien ze er toch uit. Maak je ze wel schoon?’
Dat roept weer een ander type spanning op.

**************************************************
M&I/ Kompas geeft adviezen over koersbepaling in ICT projecten.
Ga voor nadere informatie naar www.mxikompas.nl


© 2005 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Mijn wandeluitrusting (1) Frits Hoorweg
0217 Mijn wandeluitrusting (1)
Als beginnend wandelaar dacht ik een tijdje het wel zonder ‘uitrusting’ te kunnen stellen. De aanbiedingen op dat gebied leken me onderdeel van een samenzwering met het oogmerk mij geld uit de zak te kloppen, maar al snel kwam ik er achter dat je sommige dingen toch slecht kunt missen. Om te beginnen was er het probleem van het schoeisel. Aanvankelijk leken de zware schoenen die werden aanbevolen me maar niks. Ze deden mij sterk denken aan de ‘kistjes’ waarop ik me in dienst het bloed in de schoenen had gelopen. Bovendien was ik bang voor warme voeten. Is dat een waandenkbeeld waaraan vooral ‘jonge mannen’ leiden? Laatst liep ik bij Bever in Den Haag rond en bij de schoenenafdeling hoorde ik een klant die duidelijk een beginner was zeggen:
‘Ja, maar ik krijg altijd zo snel warme voeten.’ De verkoper zat klaar met een zeer verantwoorde, zwartleren wandelschoen maar zijn klant keek verlangend naar de rekken met lichtgewicht schoenen.

‘Echt leer is toch het best ademende materiaal dat er is,’ sprak de verkoper wijs. Als hij mij had gevraagd het te bevestigen had ik dat van harte gedaan, maar ik ben ooit dezelfde weg gegaan die deze jongeman ook op zou gaan. Ik koos de eerste keer voor canvas schoenen, de zogenaamde desert boots waarop volgens deskundigen het Vreemdelingenlegioen van de ene kant van de Sahara naar de andere liep. Mijn straf was: voetzolen vol blaren, opgelopen tijdens een tocht die me van de ene zandafgraving naar de andere voerde en die ik maakte toen het bloedheet was. Je zou toch denken dat die schoenen speciaal voor dergelijke omstandigheden waren gemaakt!

Te oordelen naar de omvang van de voorraden worden er trouwens meer gore-tex - dan leren wandelschoenen verkocht. Waarschijnlijk kiezen alle beginners, ondanks de goede raad die ze krijgen, voor kunststof, met een voorspelbaar resultaat. De volhouders kiezen de keer daarop voor een echte schoen en de anderen zweren op den duur het wandelen gewoon af. Een theorie die mij wel bevalt en die ik daarom niet aan de praktijk zal toetsen. Leren schoenen zijn bovendien makkelijker te onderhouden en gaan daardoor langer mee, nog een reden waarom de verkoop ervan achter blijft bij die van de modieuzer ogende producten.

Het idee dat een wandelschoen mooi moet zijn dient men zo snel mogelijk uit het hoofd te zetten. In de winkel ziet kleurig schoeisel er nog wel grappig uit. Er zit bijvoorbeeld een zwarte stootrand net boven de zool. De schoen zelf is lichtgrijs en ter bekroning is het boord weer iets donkerder grijs. Als je er voor het eerst naar kijkt spreekt die opsmuk je direct aan en bovendien lijken de kleurverschillen functioneel te zijn. Zodra je een keer door de modder bent gelopen met die dingen weet je beter. Een egaal bruine of zwarte schoen maak je met water schoon, laat ze een nachtje drogen en de volgende dag smeer je er was op. Dan zien ze er weer uit alsof ze nieuw zijn. Probeer dat maar eens met die meerkleurige krengen. Na twee serieuze tochten zijn ze ontoonbaar geworden.

Ik spreek uit ervaring. Mijn vrouw heeft een voorkeur voor juist dat soort schoenen en toevallig is de taakverdeling bij ons zo dat ik de schoenen onderhoud. Een karweitje dat me normaal veel vreugde bezorgt. Je ziet onder je handen een smeerboel veranderen in iets dat erg op een gewone schoen lijkt. Tenminste als hij van egaal bruin of zwart leer is. Een schoen die niet echt meer mooi te krijgen is, bezorgt je een vervelend gevoel. ‘Taakspanning’ noemen psychologen dat, geloof ik, het gevoel dat achterblijft als je een taak die je je gesteld hebt niet goed af kunt maken. Soms bestaat mijn lieve echtgenote het dan ook nog om bij het aantrekken van haar schoenen te zeggen:
‘Goh, wat zien ze er toch uit. Maak je ze wel schoon?’
Dat roept weer een ander type spanning op.

**************************************************
M&I/ Kompas geeft adviezen over koersbepaling in ICT projecten.
Ga voor nadere informatie naar www.mxikompas.nl
© 2005 Frits Hoorweg
powered by CJ2